Gluren bij de buren

Ik heb een gloeiende hekel aan politiek en geef het liefst iedereen een schop, maar laat ik eens met iets komen waar anderen tegenaan kunnen schoppen. We gaan gluren bij de buren.
In Duitsland gaat minder geld om in de zorg. Laten ze daar de oudjes creperen?
Ze hebben daar het ei van Columbus ter hand genomen: het geld dat voor de zorg is, gaat naar de zorg.
Als je thuiszorg nodig hebt, krijg je er geld voor. Klaar.

Dat doen we wel even anders in Nederland. De hoge heren willen koste wat kost voorkomen dat een euro in verkeerde handen komt. Daarbij kijken ze niet naar elkaar, laat de banken maar schuiven, de angst zit hem in geld dat gereserveerd is voor zorg. Daar zijn excessen geweest, dat nooit weer. Wie geld nodig heeft voor het inkopen van zorg, moet door een oerwoud aan instanties, betaald uit de zorgpot.

Ons heeft het drie jaar gekost voor we de juiste indicatie hadden voor mijn moeder. Elke keer weer dook er iets uit een krocht van de instanties wat uitgezocht moest worden. Mijn moeder had dit nooit zelf kunnen regelen, met haar ziekte van Parkinson is zij in een fase van steeds grotere afhankelijkheid.

Is er eenmaal een indicatie gesteld voor een PersoonsGebondenBudget (PGB: hulp aan lijf en leden, via het rijk) of WMO (hulp in huis en hulpmiddelen, via de gemeente) dan ben je er niet.
Na het oerwoud van de indicatie komt de mallemolen van het bedrag en als je daar uit bent, komt de ijzeren greep van de verantwoording die voortdurend afgelegd moet worden door hulpbehoevende, cq. mantelzorger; iedere cent moet geboekstaafd, een oersaaie, tijdrovende taak die elk half jaar terugkomt.
De controleurs controleren maar door, niet de thuissituatie, of het goed gaat met het oude schatje en de mantelzorger, ze controleren het geld. Elke euro die niet besteed is, moet teruggestort en gaat voortaan af van het maandelijks budget. De sigarenrokertjes van Michael Ende (lees er zijn kostelijke jeugdboek Momo en de tijdspaarders maar eens op na).

In Duitsland controleren ze niet. Langs korte weg kennen ze budget toe en vertrouwen dat het geld besteed wordt aan thuiswonen van het oudje.
Dat is even slikken.
Wordt er niet gecontroleerd?
Kun je daar zomaar geld krijgen?
Dan kunnen de mensen rare dingen met dat geld doen.
Zo wordt in Nederland gedacht. Dit wantrouwen komt ons duur te staan.
Hoe gaat dat dan in Duitsland? Liggen de oudjes daar dood in de vriezer, zoals ooit in Japan, waarvan lange tijd gedacht werd dat ze daar zo oud werden door vis en zeewier? Die stokoude Japanners bleken in de vriezer te liggen, opdat de kinderen het pensioen van papa konden blijven innen.

Even voor de duidelijkheid: pensioen is geen PGB.  Iemand met pensioen kan in een vriezer liggen zonder dat iemand het merkt. Iemand met PGB heeft medische zorg en een fysiotherapeut gaat geen bevroren lijk masseren. Van dit gegeven maakt Duitsland efficiënt gebruik.
De controle geschiedt impliciet door mensen die toch al naar de oudjes gaan: huisarts, wijkverpleegster, wondverpleegkundige, fysiotherapeut, mensendiecktherapeut, neuroloog, geriater, geriatrisch verpleegkundige, mensen met oog en verantwoording voor de mensen die zorg krijgen, mensen uit diens biotoop.

Wonen in een tehuis is veel duurder dan thuis wonen. Daar kwamen wij achter toen wij op vakantie wilden en mijn moeder twee weken in een verzorgingshuis wilden stallen. Daarvoor moesten we ons PGB omzetten in Zorg in Natura, die bleek bij dezelfde indicatie 3x zo hoog te zijn.
Moet je voorstellen, bij dezelfde zorgindicatie krijgt een tehuis 3x zoveel budget van de overheid als iemand die thuis blijft wonen. Dit komt door de overhead, dus alle kosten die erbij komen in een tehuis, het gebouw, vaste lasten, onderhoud, maar ook de directie, administratie, tuinman – verzin het maar.

Onze regering wil bezuinigen op de zorg. Hiertoe willen ze bevorderen dat de mensen thuis blijven wonen. Mooi streven, maar ze maken tegelijkertijd de toekenning van een persoonsgebonden budget ingewikkelder, verhogen de drempel en verlagen de budgetten.
Het gevolg laat zich raden: iemand die liever thuis blijft wonen, gaat noodgedwongen naar een tehuis, waar een steeds kleiner aantal verzorgers voor steeds lager loon steeds meer oudjes moet wassen, aankleden, verzorgen.

Ik mag graag gluren bij de buren.
Aanvankelijk konden wij niet geloven wat onze Duitse buren in het Fichtelgebirge zeiden. Daar is het normaal dat oma of opa bij de kinderen blijft wonen. Iedereen daar vindt het vanzelfsprekend dat mijn moeder bij ons woont. Zo doe je dat.
Hun mentaliteit in dezen is anders dan de Nederlandse omdat de Duitse overheid geen verantwoording vraagt van het PGB. Ze vinden alles best, zolang de oudjes het verzorgingshuis maar niet ingaan. Wat telt is de besparing op zorg en zolang de oudjes thuis wonen wordt er bespaard.
Wat maakt het ook eigenlijk uit als er een I phone van gekocht wordt. Dan houdt de mantelzorger contact met de wereld… Waarom zou je daar een dure controle op uitvoeren, vinden ze. Het wordt daar gewaardeerd dat iemand thuis blijft wonen. Hoe de familie dat regelt, is hun zorg en verantwoording.

Onze overheid is doodsbang dat we onze thuiswonende oudjes vastbinden op een stoel en in de schuur zetten, en dat de mantelzorgers dan lekker van dat geld naar Turkije gaan. Wat een wantrouwen, wat een onzin.

Zowel in Nederland als in Duitsland is een hulpbehoevend oudje gebed in een netwerk van medische zorg.
Een wijkverpleegster overziet toch de thuissituatie, ziet of het oudje schoon is, gewassen, gekleed, gevoed. De fysiotherapeut ziet of er blauwe plekken van huiselijk geweld zijn. Om maar iets te noemen. Dan wordt aan de bel getrokken, en niet zachtjes.
In Duitsland mag PGB besteed worden aan inkomen van een nicht die voor opa zorgt. In Nederland moet de mantelzorger uit liefde zorgen en doorlopend verantwoording afleggen.
Als het kasboek maar klopt. Dat is Nederland.