Tochtje

Het komt door een lagedrukgebied dat veel te groot is voor het hogedrukgebied dat er zo niet door kan. Het had veel erger kunnen zijn als we de kooldioxide rond 1900 niet de lucht in hadden geblazen, want we stevenden toen voor het eerst in 40.000 jaar regelrecht op een ijstijd aan en die hebben we mooi afgebogen met die CO2. Aldus Man, die met dikke sokken en trui bij de verwarming stapels kranten doorwerkt, tot hij het zonnetje in huis ziet langs komen, de armen vol gekleurde lapjes die kussentjes gaan worden.
‘Zullen we een tochtje maken?’
Na een zaterdag kranten heeft Man het op zondagochtend gehad met het nieuws. Hij wil eruit. Maar ja, die wind.

Even later tuffen we over landweggetjes door winters Noord Holland waar niks te beleven valt. Het Scheringa museum heeft het loodje gelegd door zijn inhalige eigenaar, het Openluchtmuseum is nog dicht en de IJsbaan lokt zeker niet.
Op de sloten deint een vlies ijs, in de weilanden ligt hier en daar een zwaan, de hals diep in wapperende veren, nergens een koe, laat staan lammetjes, zelfs geen koene wielrenners of kloeke  mannen die dartele honden uitlaten, er is geen kip op straat. In dit desolate decor, waar elk moment de muziek kan losbarsten ten teken dat er iets gaat gebeuren, valt alles op wat je niet verwacht.
Jezus.
Hij staat treurig langs de kant van de weg, zonder armen, met lang haar, ooit bruin, nu afgebladderd. De arme Jezus staat naast een omgevallen pijl die wijst naar een bollenschuur aan het eind van een onverhard pad vol kerkbanken.

‘Daar is vast iets te doen!’
‘Als het maar geen openlucht kerkdienst is.’
Ad rem als Man is, staat hij al geparkeerd naast Jezus, ergens op een dijkje waar niemand woont, nou ja, een plukje in mekaar gezakte huizen, een bollenschuur, Jezus en wat losgeslagen kerkbanken.

De deur staat open, wat de binnentemperatuur gelijk aan die van buiten maakt. In het schemerdonker ontwaren wij meer kerkbanken en meer Jezussen, geen levend mens. Wel nog een deur, wat hoop geeft op luwte erachter. De schuur is nog groter dan hij er buiten uitzag en tjokvol alles wat vorige generaties overleefd heeft, kasten, tafels, stoelen en banken, gestapeld tot wankele torens. We zijn beland in Leven in Puin, het televisieprogramma waarvan je denkt dat het zo erg niet wezen kan. We staan er middenin met open ogen, geen camera. De opnamen zijn net achter de rug of moeten nog beginnen.

Man baant zich een weg naar een straaltje licht ter linker zijde, vrouw baant zich rechts een weg tussen kinderwagens, naaimachines en poppen, een combinatie waar over nagedacht is. Na drie haakse bochten zie ik achter een buffetkast op het randje van een kloostertafel tegen een gedeukt cacaoblik een zwart glanzend plankje met twee opklap plankjes, verweerd, maar met bloem en blaadjes en zelfs een vlinder in reliëf. Er staat een nummer op en 7 euro. Het is te koop. Ik ga dit kopen. Op zoek naar de eigenaar kom ik tussen antieke po’s en koektrommels vier beschilderde paaseieren tegen met kleurige linten eraan, een aardigheidje voor mijn moeder. Ik zie ze al hangen aan haar paastak tussen de kraanvogels van Ria.

Achter een stellage van potten en pannen hoor ik Man. Man heeft de cameleontische gave een te worden met zijn omgeving. Zet Man op een podium en hij zingt een lied, totaal geen plankenkoorts, zet man op een steiger en hij neemt troffel en hamer ter hand, zet hem naast Willem Alexander en hij doet de aanstaande koning een briljant idee aan de hand over de waterhuiskunde, stuk voor stuk echt gebeurd, zet man in een ijskoude bollenschuur en hij is houthakker.

‘Je hebt hier een prachtig kacheltje staan, met een pijp ook nog, zou je niet us gaan stoken?’
Onverstaanbaar gemurmel duidt op ongezien leven, de eigenaar van plankje en paaseieren!
‘Dit stoeltje kun je wel verstoken, het is zo wankel als wat en dat kastje is ook brandhout.’
In andermans schuur ziet Man mogelijkheden ruimte en warmte te winnen.
Zie ze daar staan tussen de antikiteiten, grote Man in korte winterjas en een barbaars mannetje gekleed op Nova Zembla: bontmuts, snorrebaard die doorloopt tot in het borsthaar, een schipperstrui met houthakkersjack erover met bontkraag, halve handschoenen, twee broeken, de onderste ribbroek net wat langer dan de grijze eroverheen.
‘Je moeten het positief zien. Dat stoeltje kan nog best dienst doen, of je zet er een stukje onder, of je zaagt er wat af en hij gaat weer jaren mee. En dat de kachel nog niet aan is, dat komt dat je zo vroeg bent, maar dan ben je ook de eerste, je moeten het positief zien. Het glas is hier altijd halfvol.’

Man wendt de blik af en ziet alleen maar meer rommel.
‘Wat moet jij nou met dat plankje? De verf bladdert eraf en je kan er niks opzetten en die kitsch eieren gaan we niet ophangen.’
‘Ik ga dat plankje schuren en verven en op de dwarsplankjes past precies een mini boeddhaatje en die eieren zijn voor Aal.’
Nova Zembla krijgt rode wangen van het halfvolle glas dat overloopt van dit onverwacht enthousiasme over dat rotte plankje, die miskoop, dat onding waar niemand wat mee kan.
‘Als je dat plankje koopt, krijg je de eieren erbij.’
Man diept het geld munt voor munt uit een broekzak waar geen eind aan komt, vrouw heeft haar tas weer eens niet mee op deze verrekt koude zondag dat je toch ergens naar binnen moet om warmte en vertier te zoeken, en Nova Zembla gooit een lucifer in de kachel, die begint te fikken of hij er uitsluitend aanmaakblokjes in stookt.

Nova Zembla knikt naar Man die zuchtend de ene munt na de andere aftelt in zijn handschoen waar eeltige vingers uitpriemen.
‘Soms lijkt het zwaar, dat had ik voor negen jaar.’
Man is klaar met de rommel en wil gaan. Voor vrouw begint het…