Hulpverlening

We staan als een triangel rond een loeiend potkacheltje in een enorme bollenschuur, tot de nok vol gestouwd met meubilair waar geen graad warmte vanaf straalt. Nova Zembla slaat zijn handen tegen elkaar, Man en Vrouw kijken of de vonken eraf gaan slaan.
‘Wordt er ‘s ochtends aan de deur gebeld, ik hoor die bel nog, 9 jaar geleden, staat er politie voor de deur, ‘uw dochter’… meer hoefden ze bijkant niet te zeggen, ik wist het en ik ben d’r nog niet overheen, want dat gaat niet in je kouwe kleren zitten… Mijn vrouw is ook weg, die had al jaren een relatie met een maat van me en daar kom je dan achter in een andere stad waar ik een keer heenging, zo vaak ga ik hier niet weg, de handel gaat altijd door, je weten niet wanneer de goeie koper komt, ben ik in Kampen in een cafe voor een kop koffie met een borreltje, kom ik een maat tegen van langgeleden en die zegt, ‘wist je dat je vrouw een verhouding heeft’, dat wist ik niet, maar toen dus wel.’

Ik verbaas me vaker over het wonderlijk fenomeen dat het onderste uit de ziel haalt van een passant, die na zo’n ontboezeming niet langer passant is, maar iemand wiens leven oplicht.
Ik zie het echtpaar met de dochter wonen in de in mekaar gezakte huisjes rond de bollenschuur, het leven gaat zijn gang gelijk de handel. Op koude dagen gaat het potkacheltje aan, de man stapelt torens en schikt potten en pannen en klokken en trommels ertussen, vrouw doet de huishouding en dochter gaat naar school, krijgt een opgeknapte afgedankte fiets en later een brommer.
Het noodlot klopt aan.
Grond zakt onder voeten van stavast. In een klap is hij alleen met de rommel.
Wie kookt er zijn potje, wie wast er zijn goed, wie strijkt hem over de bol en wie deelt zijn bed.

‘Ik was compleet in de stress. De dokter wou me naar Hoorn, naar het Riagg, dat is daar in zo’n gebouw achter het ziekenhuis. Dat is niks voor mij. Je moeten het zelf doen, je moeten naar het positieve kijken, het glas is altijd halfvol… Na een jaartje was ik eroverheen. Dat van mijn vrouw, mijn ex-vrouw, want op een leugen kan je niet leven en ik heb tegen dien andere vent gezegd, dat hij het nou alleen moest doen met haar, want voor hem geldt hetzelfde, hij kan ook niet leven op een leugen en mijn vrouw, mijn ex ook niet… Dat van mijn dochter gaat nooit over, dat is anders…
Maar goed, vraagt die dokter mij hoe dat ik er in een jaar overheen kan zijn, want anderen zijn na vijf jaar nog niet ermee klaar. Ik zeg je moeten het positief zien en je moeten het zelf doen. Vraagt die dokter of ik dat niet een keer op dat Riagg in Hoorn kan komen vertellen aan die mensen die d’r maar mee zitten blijven.’

Nova Zembla graait in een roetige kolenkit, haalt er een blok hout van onbestemde herkomst uit en gooit het op het vuur. Zelfs Man verroert geen vin in de intimiteit van potkacheltje en winterkou.

‘Ga ik naar dat Riagg in mijn goeie goed, ben ik daar op tijd, auto in die stinkend dure parkeergarage, want je weten niet hoelang dat ze je daar houden, kom ik daarbinnen, komt die dokter op me af en zegt ‘neem maar een koffie uit de automaat, we beginnen zo’…
Ik gooi een euro in die automaat en drink die koffie die niet te drinken is. Staan ik daar in zo’n kale hal te wachten, een dik kwartier, halen ze me eindelijk op naar zo’n kamer met zo’n kring van allemaal dezelfde stoelen, allemaal bezet op een na waar ik moest gaan zitten vertellen hoe dat je dat doen met die stress… Ik voelde m’n eigen net een patient…
Was het klaar, komt die dokter op me af dat het heel goed was en of ik dat vaker wil komen vertellen.
Ik zeg nee…
Dat snapte die man niet, want ik had het goed verteld. Ik zeg, ik kom hier binnen en ik had echt niet verwacht dat ik betaald zou worden, en ook niet voor het parkeren of voor de reis, maar dat ik mijn eigen koffie moet betalen, dat is de druppel en dat doen ik niet nog us. Komt die dokter met zijn portemonnee en wil me een euro geven. Ik zeg nee, nou hoeft het niet meer, en ik ben zo weggelopen.’