Uitstrijkje

Tot mijn pech moet ik een tweede uitstrijkje en de eerste keer had ik al geen zin. Dat ik voor de tweede keer moet, heeft niets te maken met de uitslag van het eerste onderzoek. Of liever, alles. Ik wou niet en ging toch. Zat de assistente klaar in plaats van de dokter. Dat had hij geregeld omdat het een vrouwending is. Nou sta ik daar zelf nooit zo bij stil. Voor mij is een dokter van het androgyne soort. Ik doe wat dokter zegt en dokter doet wat dokter kan. Mijn dokter doet dat goed en als het niet lukt, gaat hij door tot het lukt.

Mijn moeder was doof. Ik hoop dan op een prop in haar oor en ga met haar naar de dokter. Mijn dokter gaat dan net zolang in de weer met oorspuit en water tot er wat uit komt. Mijn moeder denkt na de eerste liter dat ze in het zwembad is en gaat zwemmen met maaiende armen die dankzij de parkinson niet verder komen dan rondjes rond haar eigen borst, de dokter wordt totaal niet gehinderd in zijn oorspuiterij. Na een halfuur waterpret komt er een stuk gum mee op de golfstroom uit haar oor.
‘Ik hoor u!’ zegt zij en de dokter straalt van tevredenheid. Weer wat gelukt.

Zo’n dokter gaat door tot het naadje. Dat weet hij van zichzelf, dus wil hij zijn assistente het precaire werkje laten doen. Nu is het de eerste keer dat zij zoiets doet. Ze heeft al pleisters op schrammen geplakt, injectienaalden uit de kast gehaald, de telefoon aangenomen en urine afgenomen. Het uitstrijkje is de volgende stap. Mijn dokter kennende heeft hij zijn assistente  minstens tien keer geassisteerd, tot ze het echt wel weet.
Daarbij kent de dokter zijn pappenheimers. Hij kiest mij niet voor niets als eerste proefkonijn. Zijn mes snijdt aan alle kanten. Hij heeft een kwartiertje koffiepauze, ik heb een vrouwenhand aan de strijk en zijn assistente kan met de uitverkoren patiënt in alle rust en ontspanning uitstrijken in zijn spreekkamer voorzien van alle doktersgemakken, zoals een ligbank, een felle lamp erboven, een plastic zeil erop en rubber handschoentjes in alle maten in de lade en een bakje waar het strijkwerk in moet, een eendenbek om de opening open te houden zodat een hand erin past en zij heeft een klein handje en een nog kleiner en fijner schrapertje.
Ruim voldoende leersituatie bij een slachtoffer dat niet bij elk oponthoud, wissewasje, misgreepje, pijntje begint te zeuren, daarentegen ongevraagd creatieve oplossingen aandraagt tijdens penibele dokter-patiënt situaties.

Ik laat haar rustig klungelen met die handschoentjes, de pot vaseline, water en zeep en al het andere gerei. Voor zij een keer die bek op zijn plek heeft. De lamp in de tunnel. Het schrapertje in de juiste stand om te schrapen op juiste diepte, hoogte, breedte, tot het hele 3D klopt. Haar eigen geduld is hiermee helemaal opperdepop. In haar hoogste versnelling gaat ze aan de schraperij of haar leven eraan hangt, tot ze een fonkelfrisse berg op de schraper heeft, het zal niet tekort zijn, en loopt ermee naar de andere kant van de behandelkamer.

Is dat stomme kind vergeten het bakje naast de bek te leggen. Van alle inspanning laat ze de hele kwak op de grond vallen, schraapt het weer op de schraper en doet dit samenschraapsel in dat bakje.
‘Ik denk dat het wel genoeg is, maar voor de zekerheid zal ik het nog een keer doen.’
Ik zeg nee.
Dus dat stofnest is naar het lab gegaan. Zoiets is daar nog nooit onder de microscoop vertoond. Het hele lab loopt te hoop. Wat doet die huismijt in deze baarmoeder?

Dus daar zit ik dan voor de tweede keer in de wachtkamer…

Wordt vervolgd.