Rood geel blauw

Ergens tussen Kalverdijk, Valkkoog en Krabbendam staat een vierkant gebouw aan de rand van een vers geploegde zwarte akker. In de verte rijdt een boer op een groene trekker, een sliert witte meeuwen achter zich aan. De lucht is daarbij blauw. Zo’n dag is het, van rust en ruimte, zo’n dag met oog voor zwart en wit en groen daartussen.
Naast het gebouw staan fietsen, meer dan in de gemiddelde fietsenstalling. Ze glinsteren in de lentezon, wat de gedachte oproept dat men hier, tussen dijken en dammen met namen van krabben en valken en kalveren, niets op heeft met motoren. De voorbode was de weg hierheen, de Stroeterweg, voorzien van reeksen verkeersdrempels en stopverbodsborden. Het is duidelijk, dit is geen oord voor auto’s en motoren, een tractor is al haast teveel, dit is een oord voor de boer met paard en wagen, de hand aan de ploeg, de burger op de fiets. De fietsen staan in alle maten en modellen, klein, groot, met en zonder stang, recht en gebogen, de kleur is overwegend rood, opvallend rood.

Boven de toegangsdeur van het gebouw prijkt een iel bord, wit als de meeuwen, letters zwart als de grond, ‘De Regenboog’ staat er geschreven. Een onverwachte naam, wellicht het resultaat van een prijsvraag. Geen van de andere deelnemers dacht hieraan. Boven de naam van deze school, zoveel is inmiddels zonneklaar, hangt een boogje in rood-geel-blauw, de Mondriaan versie van de regenboog. Strak geschilderd boven de letters, door dezelfde vaste hand, geen tractor die de aandacht af kon leiden, geen kind krijgt deze hand uit evenwicht.

De naam verleidt het oog. Langs de witte raamkozijnen loopt een blauw randje, eronder prijken narcissen, tintelvers uitgebarsten,  in het felste geel. Ook het rood is rijkelijk aanwezig, niet alleen de fietsen, ook van schommel en klimrek knalt het rood af.

De schooldeur zwaait open. Kinderen van 8 jaar stormen schijnbaar ongeordend het plein op, zon en wind in, op naar de lente! Ze rennen naar de fietsen, pakken feilloos een er tussenuit. De een na de ander stapt op de fiets, kriskras gaat het, zonder een keer te botsen – alsof dit dagelijks getraind wordt in dit oord van rust.

De schoolkinderen zijn opvallend blond en blauw. Het moment dat de kleurcode gekraakt is, rood voor actie, geel voor decoratie, blauw voor school, komt juf door de deur. Verwacht hier geen vrouw in regenboogtenue, ze is een slanke dame in strakke broek en trui,  een volledig zwart ensemble, zelfs haar schouder lange haar is zwart, maar in haar hand prijkt een vuurrode gieter. Kordaat stapt ze op de felgele trompetnarcissen af. Nooit zag je narcissen en gieter beter kleuren.

En dan gebeurt het.
Hersens kraken, ravijnen splijten open, ziedaar mijn vader in Zwitserland, het fototoestel op de borst.
Ruim voor vertrek bestudeerde hij de Kodak kleurengids van A tot Z en schafte zich de garantie voor geslaagde kleurendia’s spoorslags aan. De kleurenattributen gingen als eerste in onze Lelijke Eend, die te klein zou kunnen blijken als zij als sluitstuk ingepast moesten worden.
We keken naar de eeuwige sneeuw, de gletsjers, de groene Rijn, blauwe meertjes en boeren op een groene tractor met de voorpret van onze eerste dia-avond. Mijn broertje en ik sleepten de hele vakantie het aan ons toevertrouwde kleurattribuut achter papa aan en als geoliede robotarmen plaatsten wij deze op de juiste positie voor elk tafereel.
Eindelijk waren we thuis, eindelijk waren de dia’s ontwikkeld en ingeraamd, stond de projector op de strijkplank, papa aan de knop, wij op de stoel, het scherm aan een haak aan de gordijnrail. Licht uit, projector aan, en daar verscheen de pret. Op elke dia staan ze pront op de voorgrond, de rode emmer en de gele emmer, met in de verte blauwe bergen, blauwe luchten en blauwe kinderen.

Met dank aan Ron Vonk voor de research.