Auteur & kunstenaar

Leren lopen – uitweg (3)

Anne Vellinga ~ mixed media

Dat ik het uit wilde maken met mijn moeder, kwam niet uit de lucht vallen. Al een tijd voelde ik me beklemd in een ruimte die nog het meest leek op die van de baarmoeder pal voor de geboorte. Ik stikte zowat in haar alomtegenwoordige aanwezigheid, hoe lief en aardig en grappig en voedend en goedbedoeld die ook was. Ik dacht dat uitmaken de enige oplossing was. Ik was er zenuwachtig van.
Een mens denkt maar wat en doet heel wat anders. Je weet niet waarom je doet wat je doet, zeker niet vooraf en het kan lang duren voor je erachter komt…

Wij gingen lopen dus. Om te beginnen het traject dat zij al een keer of tien gelopen had langs de Amstel.

Mijn moeder heeft haar looppak aan; grijs fleecejack, zwarte loopbroek, loopsokken en loopschoenen. Ik een flut broek, shirt en slappe schoenen. We gaan meteen op stap. De eerste kilometer voert Amsterdam uit over stoepen en straten, rinkelende trams en fietsbellen verdoven ons. We gaan een bocht om langs een molen. Nu wordt het mooi. Links de Amstel, daarachter weids uitzicht, rechts de weg. Ondanks auto’s, hondendrollen en paaltjes vertelt mijn moeder als altijd onophoudelijk honderduit: de aanschaf van haar uitrusting, haar blaren, haar spierpijn, haar loopvorderingen en haar doel: 10 kilometer.

Een roeiboot vaart langs en prompt komen haar verhalen los over roeien, met name over Roeien – Acht en Matthijs Vellenga, haar hulp-in-de-huishouding, een leuke jongen die volgens haar een gouden toekomst heeft in de roeierij.
Vervolgens komen de trekschuiten van vroeger aan de beurt, haar opoe uit Nieuweschans die haar eigen boot met een zeel naar Groningen stad trok en dan komen de verhalen die hieraan vastzitten.
Ik loop en luister zoals ik al 40 jaar naar haar luister en intussen wijk ik uit voor verkeer, want zij loopt in het gras en ik aan de wegkant.

‘Ik moet poepen.’
Het komt er even onverwachts uit als zij de aandrang voelt en als mijn moeder moet, dan moet ze. Ik blijf meteen staan.
‘Doe maar.’
‘Ja hallo! Ik ga hier niet in het gras zitten met al die auto’s.’
‘Daar had je in Praag anders geen moeite mee.’
Het is de eerste opmerking die ik tussen haar verhalen geperst krijg. Tot mijn verrassing begint ze keihard te lachen en van de weeromstuit krijg ik de slappe lach en zij ook, zo erg dat ze het bijna in haar broek doet en nu wel heel erg benauwd begint te kijken.

‘Wat moet ik nou?’ Er klinkt paniek in haar stem.
Ik kijk rond en wijs een boerderij aan de overkant van de weg.
‘Ik ga niet bij wildvreemde mensen aanbellen dat ik naar de wc moet.’
Zonder dralen ren ik naar de boerderij en bel aan. De boerin doet open.
‘Mijn moeder schaamt zich wild, maar ze moet ontzettend nodig naar de wc.’
‘Dat is toch niks om je voor te schamen. Laat maar komen!’

Mijn moeder komt aangestrompeld of ze een zak aardappelen tussen de benen klemt. Eenmaal over de drempel vliegt ze achter de boerin aan. Voor ik het klompenrek en de koperen bel goed en wel bestudeerd heb, is ze alweer terug, grote grijns van opluchting op haar gezicht. Als beloning wil ze de boerin het Praagse verhaal uit de doeken doen, hoe ze een paardenmiddel had genomen en toen middenin Praag… Ik weet haar te weerhouden met een kordaat bedankje.

Terug aan de overkant blijft ze staan en kijkt me aan met een andere blik.
‘Goh An, dat jij dat durfde vragen.’

wordt vervolgd

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

27 reacties

  1. Nou zeg, het moet natuurlijk ‘meer’ zijn, maar Apple maakt er meer eigen dingen van. Die vraagtekens heb ik natuurlijk ook niet getypt, zal het anders doen. Dit moest het zijn 🙂

    1. dankjewel Ellie, en ja, die Apple… ik vind het zelf ook bijzonder om in mijn binnenste te zakken en daar deze ervaringen te vinden – het vergt wel tijd, want ik kom er alleen bij als ik echt de stilte inga…

  2. L E R E N L O P E N is vaak een doodlopende weg
    Maar door vallen en opstaan is er altijd een uitweg
    naar moederlijk geluk! En met een Loopplank
    ga je niet de boot of de mist in !

  3. Anne ben zo blij je vaker te lezen. Wat geweldig de loopverhalen met je moeder. Daar is een hechte band gesmeed al lopend, luisterend en poepend.
    Ik hoor je moeders verbazing en bewondering dat jij zomaar vraagt of ze fff naar het kleinste kamertje mag.
    Hoop snel op het vervolg….enne waar heeft ze in Praag haar broek laten zakken…..:)

    1. dat is een mooi verhaal; ik geloof dat ik het al eens geblogd heb – maar ik heb er intussen zoveel geschreven dat ik het niet meer weet 🙂 – in elk geval was het middenin Praag en een enorme berg! tot stomme verbazing van de omstanders

    1. ja! we kwamen langs ‘het summerhoessie’, net toen Aal vuurstenen had gevonden tot haar groot enthousiasme; er was nog een klein logeetje en een donker schuurtje en daar liet Aal de stenen vonken – ik herinner me…. ik zou het bijzonder leuk vinden deze foto’s te zien Thijs – lieve groet, en… ik heb lavendel geplant voor de bijen en de vlinders!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *