Ongeveer een jaar geleden mailde Chris van Esterik of hij me mocht interviewen voor zijn nieuwste boek, waarin hij de ervaringen van leerlingen van het stedelijk gymnasium in Tiel uit ‘de rory sixties’ wilde verwerken.
Korte tijd later kwam een artistiek type met hoed het erf op, van Esterik. We hadden meteen een klik. In no time haalden we herinneringen op aan onze schooltijd, de jaren zestig, klasgenoten, leraren, thuissituatie. Het ene verhaal trok het andere eruit. We waren terug in de Betuwe, Tiel, het gymnasium waar rector Scholte de scepter zwaaide. Het gymnasium was een elitaire school, en voor mij, als dochter van een leraar op de MULO was het een ommezwaai tussen al die kinderen van artsen, chirurgen, notarissen, de elite van Tiel.
Bij mij aan tafel vertelde Chris dat hij al met verschillende anderen gesproken had, die ook uit een ander milieu kwamen, kinderen van loonwerkers bij Flipje, de bekende jamfabrikant in Tiel, zelf was hij de zoon van een cafébaas in Ingen. Chris kwam met verhalen die mijn oren deden tuiten. Alles wat eertijds verzwegen werd, kwam boven in gesprek met Chris. Bij mij en bij iedereen die door hem geinterviewd wordt. Dat komt omdat hij niet interviewt. Chris is werkelijk geinteresseerd in jou en je verhaal. Het leek mij een onmogelijke opgave van al die ervaringen een samenhangend boek te maken.
Vandaag lag het boek als welkom geschenk in mijn brievenbus. No Satisfaction. Het is hem gelukt! Een verrukkelijk boek voor iedereen die de jaren zestig heeft meegemaakt, en misschien nog meer voor hen die het niet hebben meegemaakt. Chris laat het je zien en ervaren. Hoe we werden wie we zijn.
Het is begin jaren zestig. Schoorvoetend bestijgt een groep leerlingen, geboren tijdens de babyboom, de deftige trappen van het Stedelijk Gymnasium in Tiel. Als dochter van een loonwerker, zoon van een kroegbaas ” de auteur ” of kind van een arbeider in de jamfabriek van Flipjes Tiel zitten ze aanvankelijk wat onwennig in de klas. Ze zijn niet afkomstig uit de traditionele kweekvijver van de school, de notabelen van de stad en omstreken. Buiten woeden de jaren zestig met popmuziek, spijkerbroek en weelderige haardos. Binnen houdt een geharnaste, conservatieve rector met ijzeren hand succesvol de nieuwe tijd buiten de deur.
Het klassieke bolwerk lijkt ongeschonden het roerige decennium te overleven. Of toch niet?
Van Esterik schetst een kleurrijk panorama van een provinciestad en een school tijdens de naoorlogse wederopbouw. Tucht en spaarzaamheid brengen welvaart. De babyboomers uit de eenvoudige gezinnen leren met mes en vork eten. Aan het einde van de jaren zestig is alles anders.
Chris van Esterik schreef onder meer boeken over de Nieuw-Guineakwestie. Met zijn laatste boek, Een jongen uit het dorp, over zijn jeugd in Ingen, won hij de Eurekaprijs van nwo.
Een aanrader!
Ik zou het leuk vinden als je een reactie achter laat, helemaal als je het boek gelezen hebt!
4 reacties
Het boek niet gelezen, maar de motorrijder ken ik wel!
Dries speelde dwarsfluit in Timber (met o.a. Albert Spee-drums en Sjoerd vd Zee-gitaar, Willem van Herwijnen-bas). Dries moest wel meedoen in de band, hij had een rijbewijs, wij nog niet!
Ik mocht met de spullen sjouwen….
De puzzelstukjes vallen op hun plek, in dit geval je vrienden. Hun namen klonken altijd als muziek in mijn oren als jij sterke verhalen vertelde waarvan we krom lagen van het lachen.
En ook weer typerend voor jou dat het de foto is en niet het boek! (Niet jouw foto?)
Hoi Anne,
Wat een mooi stuk! Ik las het nu pas. Jij kunt ECHT goed schrijven.
Ik schreef zelf net op mijn site een verslagje van de reünie van afgelopen zaterdag. Ook daarin komt het boek van Chris weer vele malen voor.
Tot ziens,
Reinjan
Ha Reinjan,
Dankjewel voor dit compliment.
Groet van Anne