Auteur & kunstenaar

Reacties

Ken je die van Toon Hermans?
Een viool is leuk (gevoelig), maar weet U wat nog leuker (gevoeliger) is? Twee violen.

Kom je uit je winterslaap uit het Fichtelgebirge (onder voormalig Oost Duitsland), ben je alles ontwend, komt vaag bovendrijven dat je ergens een Blog had.
Wat je erg leuk vond om bij te houden. Althans. Voor de winterslaap.
Of dat nog zo is, valt te bezien.
Enigszins bevreesd sta je voor het Blog. 19 nieuwe reacties. Negentien? 19!
Die lees je. Ademloos.

En dan snap je die ouwe Toon.

Een Blog bijhouden is leuk (gevoelig!), maar weet je wat nog leuker (gevoeliger) is? Reacties!

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

3 reacties

  1. Ik had er helemaal niet bij nagedacht dat je in Duitsland zou zijn. Ik keek daarom ook niet meer elke dag. Verrassing, je bent terug. Leuk verhaaltje over de kou en de gewenning aan warmte. Wij hebben vloerverwarming in de woonkamer en de badkamer. De rest van het huis is bewust zonder verwarming aan. Alleen als het echt nodig is. Maar ik had ook een rare ervaring. Ik meen gisteren of misschien eergisteren was het 22° in de woonkamer zonder dat de verwarming was aangeweest. En zonnig was het nou ook bepaald niet. Het was trouwens gevoelig, die violen van Toon Hermans.

    Groeten

    1. Da’s waar ook! Gevoelig! Toon was niet de man van ‘leuk’, ‘lekker’, ‘lief’, hij was de man van gevoel. Ik verander het NU.
      Mijn moeder barstte ook van de humor en loste daarmee alles op. Flitsend, niemand snapte waar ze het vandaan haalde, zij zelf ook niet. Zo kon het dikke pret worden bij ons in huis als we hele saaie visite hadden. Hele saaie campings heeft ze aan het lachen gekregen, dan stonden de mensen in een drom bij het zwembad om erbij te zijn. Dan kreeg ze de geest. Soms ook niet. Als haar eten was aangebrand of zo. Dan vloog er een idiote variatie van ‘de zin van Toon’ uit haar mond. Die variaties ben ik helaas vergeten. Het ging in deze trant: Is die aangebrande visstick niet te eten? Weet je wat helemaal niet te eten is? (Twee…)
      Zwart op wit is het niks. Je had het moeten zien en horen en beleven. Het is de ‘toon’ die de muziek maakt. En die toon zal ik nooit vergeten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *