Charlotte Mutsaerts

Er zaten kleurrijke figuren bij mijn moeder op de Rietveld Academie: Umberto Franca, Kees Slegt, ene Joost , maar de kleurrijkste van allemaal was Charlotte Mutsaerts. Wat die aan had! Wat die deed! Maar vooral, wat er allemaal uit haar mond kwam! Daar kwam mijn moeder mee thuis. In de Betuwe. Het hele platteland smulde ervan.

 Omgekeerd nam mijn moeder het boerenland mee naar de Rietveld. Aal zocht haar onderwerpen altijd dichtbij, kopjes, kannetjes, plantjes, de uiterwaarden, een kerktoren. Dit deed ze op een manier die niemand haar nadeed. Met pen, potlood, krijt, pastel  op papier, tot de buurman zijn perenboom omhakte, perenhout, het mooiste hout om in te snijden! Ze kreeg een stronk en dat werd verzaagd tot dikke planken. Daarin ging zij snijden met een mesje dat er nauwelijks voor geschikt was. Toen ze klaar was, inkte ze hem in en drukte hem af. Dat ging mee naar de Rietveld. Zie foto.
Iedereen vond het een mooi ‘ding’, Charlotte was woest enthousiast. ‘Een geweldig ding!’ Maar.
,,Wat is het?”
Het is ook een onherkenbaar ding voor iemand die voedsel op de Albert Cuyp koopt.
,,Een spruit.”
,,Spruit?”
,,Een plant waar spruitjes aan groeien.”
Vanaf dat moment ontsproot er iets tussen Aal en Charlotte, waar Aal niet het fijne niet van openbaarde, een zuiver teken van vriendschap.

Dan nu naar de tegenwoordige tijd. Via facebook laat Charlotte weten dat ze zich Aal herinnert, evenals Umberto en Kees Slegt.
Ik heb deze dag de zorg voor Aal en vertel natuurlijk meteen bloedenthousiast dat ze nog gekend wordt. Door Charlotte!
Aal is aan het schilderen met rood. Ze kijkt op.
,,Waar is ze?”
Dus niet, wie is dat. Elk woordje heeft betekenis als woorden je mond niet meer uitwillen door de Parkinson.
Ik haal een boek van Charlotte uit de kast, Zeepijn. Op de achterfalp ziet Charlotte eruit, zoals ze er naar mijn idee uitziet in de herinnering van mijn moeder. Ze kijkt even.
,,O, met die rode mond!”
Ze doopt haar kwast in en begint Charlotte te schilderen. Ik kijk niet goed, en denk dat het met rood is. Nee dus. Aal schildert Charlotte met blauw, en vervolgens transformeert ze de rode mondjes op haar eigen doek in een blauw schilderij. Aan het eind van deze schilderdag stralen haar ogen.
 ,,Ik heb gewandeld.”
,,Alleen?”

,,Met die rode mond.”