Dat gebeurt niet vaak, dat iemand die je nooit hebt ontmoet voor de derde keer aan je vraagt wat je ergens van vindt. Alleen in sprookjes waar ook alles drie keer moet voor de appel uit de keel schiet en domme Hans het snapt.
Ik ga dat filmpje dat geen filmpje is nogmaals bekijken.
Nu echt.
http://www.youtube.com/watch?v=k4ibK54YFlM
Rond middernacht, met zand in de ogen van het staren naar Bomans met dezelfde dikke bril en dikke lippen als eerder begint me iets te dagen. Al dagende schrijf ik het op.
Nou Arnold daar komt-ie dan.
Wat gebeurt er allemaal? Wat gaan ze zeggen? Bomans & Sonneveld.
Sonneveld komt binnen met zijn equipe, ik weet niet eens hoe je het schrijft, zo gewichtig is het.
Hoe benaderen zij elkaar. Wat speelt zich tussen hen af.
Ego. De een is nog gewichtiger dan de ander.
Maar de gang is natuurijk, hoe breekt de artiest de interviewer af.
Stap voor stap.
Als toehoorder verwacht je dat niet.
Meestal is het omgekeerd. Breekt de recensent de kunstenaar af.
Dat onverwachte is boeiend.
Het gaat recht voor zijn raap en toch subtiel, dat is ook verrassend.
Geen knal voor zijn kop maar geschoten met de munitie van de muzikant, het terrein waar Maistro heer en meester is.
Komt er zo’n pedant interviewertje aan met zijn equipe, denkt ook nog dat hij zingen kan en vragen kan stellen, interessante vragen.
‘Wat denkt u van……’
De maistro maait dit gelijk weg: Artiesten denken niet.
Dat denkt een interviewertje omdat hij geen artiest is.
De eerste zet is voor de maistro en dat wordt steeds dwingender.
Ondervrager waagt het stom genoeg ook nog zijn stem te laten horen.
Maistro breekt hem bij de eerste noot. De truc van veldheren, militairen, heersers.
‘Dat is te hoog!’ ‘Te laag.’ ‘Te gevoelig.’ Nooit goed. Nooit goed genoeg.
Maistro speelt een melodietje voor. ‘Wat vindt u van dit melodietje…..’
‘Mooi.’
‘U vindt het mooi? Het IS niet mooi.’
Wie is hier de man die het weten kan?
Pang pang pang –
Tot slot vraagt Maistro of vragertje nog vragen heeft.
Dat heeft hij niet. Hij heeft wat te zeggen!
Een hele omkering voor een vragende man! Hij zal eens even de waarheid zeggen. Begint liefjes, om gaandeweg op stoom te komen.
Maistro is een zelfingenomen kwal, een braller, een patser en erger.
Dan komt de verrassende ontknoping.
Maistro is het er mee eens. Valt niet van zijn stokje. Nee…. Sterker.
Hij heeft met dit rijtje onbetamelijkheden zelve geworsteld.
Maar….
‘dan speelde ik mijn werk en dat was een grote troost, dan wist ik dat het niet waar was….. en meneer Sonneveld, dat hebt u niet, u bent een kwal zonder muziek.’
Ofwel: Hoe schiet ik iemand af.
Hartstikke leuk toch?
Klaar. AF!
Ziezo. Het zit erop. Is eruit. Is gedaan.
Ik heb het gezien. Ik heb het beleefd. Ik heb het opgeschreven. Verzenden maar.
Eindelijk rust.
Hoewel?
Waarom wilde meelman dat ik serieus antwoordde op zijn vreemde vraag? Vreemd blijft het.
2 reacties
Ja Anne, je kunt het uitstekend verwoorden. Ik geniet er wel van en moet ook wel lachen, maar ik zou er een hel dag voor nodig hebben om over die zeven minuten te schrijven. Als echte man las ik natuurlijk gisteren de gebruiksaanwijzing niet en moest vandaag tot mijn schande ondervinden dat luisteren toch wel heel noodzakelijk was. Ik heb altijd genoten van Bomans op radio en televisie. Er was ook niet veel anders. Ja, ganzeborden of dammen. Leuk trouwens al die linkjes tussen jouw lezers. Maar ook hoe ze tot stand komen. Van Nico weet ik het niet meer zeker. Met jou via schoolbank. En Arnold ken ik door Philip vermoed ik. Maar zijdelings dan. Want hij hoorde niet bij de groep waar ik mee optrok. Die bestond soms uit veertig mensen, maar de kern uit circa tien mensen.
Ik zat eerst op de ULO en nadat ik twee maal was blijven zitten was er slechts een alternatief. De LTS. Heel anders dan het tegenwoordige VMBO. Boerenslimheid heette dat doen. Mensen die graag met hun handen werkten en heus niet allemaal dom waren. Er was een begrijpelijk nadeel aan deze opleiding, de exameneisen waren niet hoog. Maar als je alles onthield wat je daar leerde wist je best veel. Ik vind nog steeds iets heel scheef in onze maatschappij. Waar zouden we zijn zonder de ingenieurs? Iedereen kent Bram Moscovitsch of Gerard Joling. Als je vraagt noem eens een techneut komen de meesten niet verder dan Lely en Wubbo Ockels. Terwijl de hele wereld draait om techneuten en boeren. Zo is het toch?
Leuk Kees, dat je gekeken hebt en gelezen en wat je er van zegt.
En we zijn er nog niet mee klaar. Dankzij Arnold.
Het eigenaardige is dat ik in Tiel ook in een groep zat, maar dat was weer een andere groep. Tiel puilde kennelijk uit van de groepjes. Ik kende die van jou niet, die van Nico niet en die van Arnold al helemaal niet. Raakvlakken en overlappingen weet ik ook niet. En mijn broer zat in nog weer een andere groep en herkende de jongen, inmiddels oudere jongere op de kaft van dat boek van Chris van Esterik. Daar was hij de roadie. Die groep kende ik dus ook weer niet.
En nou zitten we met zijn allen genageld aan de Vraag van Arnold….
Tot morgen!