Het engste dat ik gedaan heb op het gebied van chirurgie is het dichtknijpen van de gapende snee in het hoofd van mijn neefje. Toen het bloed op de dansvloer gutste en daar een bloedplas vormde, stond iedereen als verlamd. Ik voorop. Ik wilde dokter worden. En terwijl mijn neefje leeg bloedde, besefte ik dat dit mijn bloedproef was. Bevend snelde ik toe met ongewassen handen en uitgestelde zenuwen. Manhaftig duwde ik de spuitende wond dicht. Twintig minuten lang. Lang! Toen de ambulance mijn neefje overnam, viel ik postuum flauw.
Dokter ben ik niet geworden, ik kom ze wel overal tegen. De vaders van mijn vriendinnen zijn steevast arts en mijn vriendinnen medicijnvrouwen. In mijn huis woont ook altijd wel een chirurg. Ik kan wel zeggen dat elke chirurg van het Westfries Gasthuis in ons huis begint. Zolang ze niet zelf een huis hebben, wonen ze bij ons, een steenworp van het ziekenhuis vandaan. Dat moet in verband met ‘spoedjes’.
Bij ‘spoedjes’ moet de chirurg terstond terplekke zijn. Kenmerk van ‘spoedjes’ is, dat ze ’s nachts zijn, het moment dat de chirurg in coma ligt van het bloed dat overdag door zijn handen gegaan is. Ergens gaat een alarmbel. De slapende prins verandert acuut in een automatische piloot die in streepjespyjama op het doktersfietsje naar het ziekenhuis racet om met schone handen de dodelijke wond te dichten.
Overdag zijn de geplande operaties. Hiervoor bereidt de chirurg zich optimaal voor. Dit weet ik omdat ik de zorg heb voor het chirurgenbed. Ik was het angstzweet uit het beddengoed en gooi een kraakheldere, door zon en wind bestraalde nieuwe set op het levensverlengende bed. Rondom het chirurgenbed liggen opengeslagen boeken met onbegrijpelijke tekst en verhelderende foto’s waar je misselijk van wordt: opengesneden buikwanden met vetranden, uitgetrokken darmen, openliggende longen, spuitende aderen – werkelijk alle soorten chirurgen zijn op hetzelfde bed begonnen met de voorbereiding van hun operatie.
Fris gewassen springen ze ’s ochtends fluitend op het doktersfietsje, benieuwd of de werkelijkheid klopt met de theorie, en hoe ze vandaag hun vakmanschap kunnen koppelen aan eigen vindingrijkheid. Want denk niet dat ook maar een operatie hetzelfde is. Alleen al de buikwanden die het euvel aan het zicht onttrekken. Bij dunne buikwanden zit onze chirurg alleen met zijn vingers in de buik, bij dikke moet hij er tot zijn ellebogen in. Wat hetzelfde werk anders maakt. Daarbij is geen mankement gelijk, zit het altijd in de verkeerde hoek en ligt de oorzaak op onbereikbare plekken. Dit vraagt voortdurende wakkerheid, besluitvaardigheid, moed en doorzettingsvermogen, kortom toewijding van onze chirurg. Soms acht uur achter elkaar.
Hondsmoe maar voldaan komt onze chirurg thuis, tasje met boodschappen aan het stuur. Hij kookt een hapje, eet dit voor de televisie en evalueert zijn afgelopen operatie. Als het kritiek was, pakt hij ‘s avonds het fietsje om te kijken hoe de patiënt erbij ligt. Weer thuis kruipt hij in bed met de medische handleiding tot hij de volgende operatie kan dromen.
10 reacties
saillant detail is wel dat de spoedmedicijnmannen hun stee vinden in het huis van wie het neefje twintig minuten dichtgeknepen moest. ook een soort evolutie, zeg maar.
Zo had ik het dus weer eens niet bekeken. Daarom ben ik ook zo blij met jou en je dichtbundels!
Leuk verhaal Anne. Is het werkelijk waar, in pyjama op de fiets?
Tuurlijk is dat waar, Kees, een goed schrijver liegt de waarheid – en een pyjama in de nacht, dat moet kunnen voor een spoedje.
dat was hert beste dat je wellicht kon doen : een goede EHBO!
Dank Inge!
bij de enige spoedoperatie die mij het leven redde, was de arts vrij en op een feestje, maar hij was eerder in het ziekenhuis dan ik.gelukkig maar, tien minuten later en ik had het niet overleefd.dat was 40 jaar geleden, kan je nagaan…
Tien minuten die een leven redden – zo dun kan de draad zijn tussen leven en dood. Een unieke ervaring, die joiu is verkomen. Het doet me toch ook denken aan die kluizenaar met dat lichtje, waarover je schrijft bij ‘met andere ogen’. De man met de lamp, een van de mooiste tarotkaarten. Ik ben benieuwd wat deze ervaring je heeft gedaan… Dank dat je de gebeurtenis met ons wilde delen.
Je schreef/blogde al eerder?
Hoelang mis ik je al?
Je werkjes zijn als de lichte toetsaanslag van een piano van een bekend merk….
Ik maak regelmatig rauwe vissen schoon; spetterend in de gootsteen; naar het schijnt kijk ik dan wat raar, verbeten, mijn ogen staren …. Maar dat weet die vis niet.