Klompen en kaas

Het is heet, drukkend, benauwd, en dan letten we er niet op. Hoe we eruit zien, kan ons even niet bommen. Wie broekspijpen of mouwen draagt, rolt ze op, bloezen vinden hun weg omhoog en worden vastgezet onder bh’s en blote borsten. Wie niet weg hoeft, pakt een terrasje en zeker niet de trein. Een oven in de hitte. Vooral de lokale. Tussen Alkmaar en Hoorn. Hoe haal ik het in mijn hoofd uitgerekend vandaag watervaste lijm te halen in Alkmaar. Met de trein. Heen ging het nog wel, maar terug. De lucht trilt van de hitte. Door die hitte ben ik een minuut te laat en moet een halfuur wachten in de trillende damp. Het trapgat biedt enige verkoeling. Tocht waait omhoog. Als bonus heb ik uitzicht op bloot dat meestal bedekt is, sneeuwwit, spierwit, zo niet lijkwit. Rimpelbenen met kronkeladeren, een magere schouder met verkreukelde vlinder. Tattoos verouderen met het vel mee. Bubbelborsten, bobbelbuiken, niemand heeft puf iets op te houden.
In deze zinderende zweetkuip vallen twee geklede heren op. De een in zilvergrijze lange broek en kreukvrij vanillegeel poloshirt, de ander in blue jeans met grijze streepjespolo. Beide met dichte schoenen, leren riem met mobieltje met antiekwaarde, zonnebril met rechte poten en een ravenzwarte haardos. De een met camera om de schouder, de ander met gids in de hand. Het beeld van sereniteit wordt slechts verstoord door de halfdoorschijnende plastic draagtassen in beider hand. De een met twee enorme klompen erin, de ander met een giga ronde kaas. Ze stappen met een zekere gedistingeerdheid voor me de trein in naar Hoorn en kiezen een bank zonder overburen. Klompen en kaas worden behoedzaam onder de bank geschoven. De Guia Total gaat open op de pagina van Hoorn. Na korte bestudering van de plattegrond blijft een gemanicuurde wijsvinger staan bij de haven. Geen blote dame, conducteur of gloeiende trein leidt de aandacht af. De Guia is zo boeiend dat het voorbij schommelende Hollandse landschap van weilanden, sloten, boerderijen en zelfs een molen hen volkomen ontgaat. Van hun Spaanse conversatie onderscheid ik alleen quiero, wat vermoedelijk in deze context van sereniteit iets anders betekent als het quiero dat een onbekende geile Spanjaard in mijn nek hijgde toen ik in de bosjes achter het Alhambra een plas deed. Quiero. Ik wil je. Deze Spaanse heren met inbouwairco willen iets met het IJsselmeer. Vermoedelijk een boottochtje. Ze slaan een blik op hun gouden horloges en zijn het eens als de trein in Hoorn tot stilstand komt. Bedaard kuieren ze naar het bord met vertrektijden. Een wijsvinger blijft staan bij Amsterdam Centraal, vertrek 16.15. In vier uur moet Hoorn te doen zijn. Zeker de haven. In kalm tempo schrijden ze tussen het zwetende gepeupel. Komen abrupt tot stilstand. Vanillepolo sprint terug naar de trein als de midvoor van Real Madrid. Hij springt de trein weer in. Nog geen minuut later verschijnt hij in de deuropening met de blik van de winnaar, hij heeft gescoord. De handen gaan in triomf omhoog, de schamele plastic tassen erin. Klompen en kaas. Hoe konden ze die vergeten.