ik hou van jou
het allermeest
om alles
wat jij bent
geweest
het kind
dat klappen kreeg
en stotterde
en oorlog
tot verhalen reeg
je trouw
je humor
en je spel
de rimpels
in je oude vel
je was er al
voor ik er was
en liet me
bij je binnen
zo kon het
veilig warm en zacht
met mij in jou
beginnen
er is geen god
voor communisten
maar jij bad vanaf dag een
verbannen en alleen
dat ik ‘t beste krijgen zou –
van papa het verstand
maar niet zijn starre aard
van jou alle liefde
die je had gespaard
ik hou van leven
en van geest
ik hou van jou
het allermeest
10 reacties
Ontroerend mooi.
mooi, je zal maar zo bezongen zijn.
Houden van kan overweldigen en doet zelfs soms een beetje pijn omdat het in jezelf zo raakt. Dat proef ik hier in alles.
Mooi, Anne.
Oh Anne, wat heb je dat mooi verwoord.
Gevoel in woorden vervatten is een moeizame zaak
Maar heel fijn als het resultaat weergeeft wat je zo voelde.
Dit dus
Oh Anne, wat ontroerend mooi. In eerste aanzicht zag ik geen Mannenlijn 7 en was een beetje teleurgesteld. Je maakt het helemaal goed met dit prachtige gedicht. Sinds Arnold Sandhaus ben ik er wel gevoeliger voor geworden. Wat een intens gevoel en houden van spreek je hier uit. Ik zie dat iedereen die reageert geraakt is. Liefde, in wat voor vorm, is toch het mooiste wat er is. Tranen!
♥ prachtig en ontroerend Anne ♥
wat een mooi bericht
pakkend mooi; Anne!
Mijn moeder was mijn muze voor dit gedicht,
Barbara, Ton, Soli, Gerard, Kees, Annet, Hennie en Inge
jullie zijn mijn muze om een stap verder te gaan
het einde weet ik net zomin
Baar-moeder is het begin,
Hartelijk dank!
Onweerstaanbaar gevoelig