Goed gestemd

Alle neuzen naar het midden. Dat was de vorige keer anders en dat bleek toen al op het stembureau.

Woede is geen keuze. Het komt als een vlam uit onbekende delen van jezelf waar je geen weet van hebt. In een vlaag van woede worden moorden gepleegd. Zo ver is het bij mij toen niet gekomen, maar het scheelde een haar of ik had de lieftallige dames van het stembureau door elkaar gerammeld. Mijn kookpunt was bereikt. Door mijn eigen stomme schuld. Ik had de kleine lettertjes niet gelezen. Ik was laat en geënerveerd na een emotionele dag, gevolgd door een dollemansrit om op tijd bij mijn moeder te zijn.
Ze kon nog staan en stond bij haar bed te worstelen met het dekbed.
,,Ik wil naar bed.’’ Zij had ook een drukke dag gehad.
Intussen bereidde man na zijn overvolle vergaderdag een maaltijd. Om acht uur waren we klaar voor het stembureau. Mijn moeder lag ondertussen in coma, niet wakker te krijgen. Daar gingen we met drie oproepen en drie identificaties.

Drie dames ontvangen ons glimlachend. In mijn stomheid vraag ik of ik voor mijn moeder kan stemmen zonder haar handtekening. Die ben ik vergeten bij haar bed.
,,Nee! Zo kunt u niet voor een ander stemmen. Regels zijn regels.’’
Snel stemmen wij en dan op een draf naar huis voor de handtekening. Mijn moeder uit het nirwana gehaald.
,,Aal, ik mocht niet voor je stemmen. Ik heb je handtekening nodig.’’
 Zodra zij het woord ‘stemmen’ hoort, zit ze rechtop in bed. Gestemd moet er worden.  ‘Op de socialisten’. Ze komt uit een politiek nest en het langetermijn geheugen blijft het doen onder alle omstandigheden.
In bed lukt de handtekening niet. Aan tafel. Met slaapogen en bibberhanden oefenen we de handtekening. Als hij perfect is, wordt hij toch een hobbelpaard op de oproepkaart. Voor alle duidelijkheid schrijft ze op het oefenblad vol handtekeningen dat ze SP kiest. We blijken onze eensgezinde visie alle drie te vertalen naar een andere politieke partij. Moeder terug in bed. Deze actie kost 20 minuten, maar we zijn op tijd terug op het stembureau.

,,U mag niet stemmen voor uw moeder. U bent daarnet al geweest.’’
Een vlam schiet omhoog. Zwaaiend met haar bibberige handtekening barst ik uit in woede.
,,Wat is dat voor onzin?’’ Nog net spring ik niet over tafel.
 ,,Regels zijn regels.’’
Goddank reageer ik niet met ‘Befehl ist Befehl.’
Ik ben laaiend op de bureaucratie en zijn rigide regels. Ik eis dat het stembureau open blijft tot ik mijn moeder gehaald heb.  Als ik 20.40 thuiskom, is mijn moeder wakker.
,,Heb je voor mij gestemd?’’ Nee.
,,Dan ga ik zelf.’’
Ik wist het.

 In peignoir en rolstoel komen we twee minuten voor tijd binnen.
,,Ik vind het schandalig!’’ roept mijn moeder, die volle zalen in Groningen toesprak.
Het rode stempotlood geeft geen kleur af in haar slapende handen. Ik wrijf het rood erin.
Sprakeloos laten de dames ons twee wetsregels overtreden: mijn moeder mag niet stemmen met een ingevulde oproepkaart. Ik mag niet in haar hokje.
De power van mijn hoogbejaarde moeder in rolstoel en peignoir deed ijzeren wetten smelten als sneeuw voor de zon.

Gisteren ging het weer mis op het stembureau. Dat moet aan de lopende band gebeuren, want ik was getuige van twee incidenten. Voor mij was een hoogbejaard echtpaar. De vrouw zat in rolstoel en kreeg het juiste vakje niet goed rood. Haar kwieke man schoot behendig te hulp. Hij was de dames van het stembureau te vlug af, voor ze konden ingrijpen, had hij het biljet in de bus. Vis het er dan maar eens uit.
Bij de volgende waren ze extra alert. De handtekening op de machtiging stond in het verkeerde vakje en werd ongeldig verklaard. Woedend scheurde de zoon de machtiging kapot en liet hem op het bureau dwarrelen.
Ik wist nu de regels en heb voor mijn moeder op de SP gestemd.