Bergtocht

Na de nodige dagen in nevel en mist achter vuur en vlam is het zover. Man en Vrouw gaan samen iets leuks doen. Als Man zover is, Vrouw zover is, is het zo ver. Het ligt alweer in het verre verleden, maar haal ik even op na drie dagen vreemde verhalen en mistige gedichten zou je vergeten hoe het ook weer was. Zo ongeveer.
,,Trek jij je loopkleren maar vast aan, dan poot ik nog even de hazelnootboompjes.’’
Ervaring heeft Man geleerd dat er tijd gaat zitten in aan- en uittrekken van sokken, hemden, shirts en jasjes tot de ultieme combi van warm en lichtgewicht bij Vrouw bereikt is. Man heeft geen ervaring met rotsbodem, vijf pikhouwelen en de tijd. Na een dik uur kunnen we weg met een tevreden man aan het stuur. Hij heeft de struikjes er toch maar mooi in gekregen.
Het is tien kilometer rijden naar het beginpunt van de wandeling die man voor ogen heeft. Dat is het makkelijke van zo’n man, altijd vol plannen en uitvoeringen. Als vrouw val je van de ene verrassing in de andere, en dat is leuk. We houden stil bij het Silberhaus, een Gasthof dat helaas in de herfstvakantie gesloten is. Gelijk aan de wandel dus. De eerste tweehonderd meter zijn steil omhoog en vragen meteen het uiterste.
 ,,Hoe ver is het nog?’’ Hijgt Vrouw.
 ,,Vijftien kilometer.’’
 Voor Vrouw stijl achterover valt, komt Man met theorie.
 ,,We lopen door het bos, dat geeft extra zuurstof, daar krijg je energie van.’’
We bereiken een hoogvlakte met zicht op het beloofde bos. We zijn er vlugger dan verwacht.
,,Hoeveel kilometer hebben we nu gelopen?’’
Man schat een kilometer van de vijftien, nog veertien te gaan. Na een bocht gaat het pad weer steil omhoog.
,,Hoe kan dat nou?’’ mompelt Man.
Hij bestudeert het minuscule kaartje dat de gids van vandaag is.
 ,,O, we beklimmen de Hohe Matze.’’
Dat verklaart alles, zo niet niets. Na een adembenemende klim komen we wonder boven wonder bovenop de Hohe Matze. Een blik op de eigenaardige rotsformatie verklaart de naam. De rotsblokken liggen erbij als het bed van de prinses op de erwt, een enorme stapel rotsmatrassen. Bekaf staar ik naar het rotsbed. Man heeft de aandacht elders.
,,Zie jij een rode H? Daar moeten wij naar rechts.’’
De rode H blijkt zich achter een eeuwig groene struik schuil te houden, waardoor de pas op de plaats langer duurt dan gepland, precies lang genoeg om enigszins op adem te komen. Achter groene struik en rode H daalt een smal kronkelpaadje loodrecht omlaag over rotsen. Zo’n pad dat je als stramme oude berggeit niet graag afdondert. Man kijkt bedenkelijk.
 ,,We moeten ditzelfde pad terug.’’ Man is gezegend met vooruitziende blik. ,,Maar dat is van later zorg.’’ O.
Hij banjert omlaag op zijn bergschoenen met profielzolen en goretex, in zijn spoor glijd ik bij wijze van spreke soepel omlaag op mijn lichte wandelschoentjes, type gympies. No problem. Kein Problem. De volgende vijf kilometer voeren door een prachtig landschap van bos en weide, goed aangegeven met de Rode H. Dan komt er een golfveld waar we omheen moeten via Zwarte 10, waarna we moeten overstappen op Zwarte 9. Hier begint het probleem. Nog los van opkomende vermoeidheid, voedsel- en drinkvoorraad die eerder uitgeput blijkt dan voorzien, gezien de wens niet teveel bagage mee te slepen op looptochtjes, nadruk op –jes. We zijn hier voor de lol en de ontspanning. Goed. De eerste Zwarte 9 is bijna onzichtbaar, de rest onvindbaar. Al zoekend komen we bij een moeras. Man blijft staan en terwijl zijn voeten langzaam zakken, komt hij tot bekentenis.
,,Ik wou jou niet ongerust maken en volgde op goed geluk een pad, maar eh….’’
Kortom, nou weet hij het niet meer en bij traditie is dat het moment dat Man de teugels overgeeft aan Vrouw. Wat erop neerkomt dat we het deinende moeras oversteken van deinende schol naar dobberende schol zonder enig idee waar dat moeras ergens ophoudt als het ooit nog ophoudt, hoe diep het is, hoe je een moeras uitkomt als je erin valt en meer van die vragen waar je nooit bij stilstaat in je veilige huis in Hoorn. Plotsklaps hebben we vaste grond onder de voeten, wat ons bijna tot val brengt. Na een meter of twintig vaste wal, komen we bij een verkeersweg zonder verkeer. Nergens een pad, nergens een Zwarte 9. Intuïtie van Vrouw laat het nu volledig afweten. Man heeft gelukkig zijn verstand nog.
,,We moeten in elk geval de berg op, bovenop loopt ons pad.’’
In hoogste nood sta ik achter mijn man en volg hem door dik en dun. We gaan de berg op. Zonder pad. Gaandeweg wordt de berg steiler, de struiken worden doorniger en de rotsblokken puntiger.
 ,,We zijn er bijna.’’
Man heeft bij de padvinders gezeten en houdt het moreel dienovereenkomstig hoog. Gepokt en gemazeld komen we bij een pad, haaks op onze klim naar de top. Man wil rechts, vrouw links. Man redeneert in stilzwijgen dat we beter fout kunnen door Vrouwelijke intuïtie dan door Mannelijke logica. Het wordt links. Het pad is voorzien van verse steenslag van een zeer puntig soort, waardoor we over een spijkerbed lopen, althans diegenen onder ons die op lichtgewicht gympen lopen. Honger en dorst doen zich gelden. Gedachten aan kinderen met waterbuiken en geamputeerde Indiase zwervers die zijwaarts rollen dankzij hun beweeglijke ruggengraat, zorgen voor de nodige relativiteit.
,,Dit is nu eens echt avontuurlijk.’’ Man.
Ik zie bordje 10. Juichend van geluk. Merkt Man op dat we terug zijn bij het verste punt van de wandeling.
 ,,Dus dan moeten we nu nog acht kilometer terug! En dan dat steile stuk ook nog op! Dat red ik niet.’’
Man denkt na, te zien aan de ernstige, zo niet bezorgde blik.
 ,,We nemen de bus.’’
Alleen is hier nergens een bushalte. Terug naar de verkeersweg. Het duurt een halfuur voor we bij een bushalte zijn. Op het busbord staan de vertrektijden. De laatste bus is om vier uur. Het is vijf uur. Nog even en de duisternis valt als een blok pek op ons. Nergens een huis. Nergens een mens. Nergens een herder die ons hoedt. Man laat zich niet gek maken.
,,We gaan liften.’’
Het wachten is op een auto. Na een kwartier van stilte die verder nergens in Europa ooit is waargenomen, nog geen mus kwettert door de stilte heen, na een kwartier van uren wachten op de naderende duisternis, krijg ik het op mijn heupen en steek driest de doodstille straat over om de weg terug te lopen voor het helemaal pestpokkenpikdonker is. Gierende remmen achter me. Zul je altijd zien. Word je overreden op doodstille weg in the middle of nowhere door de enige auto die daar in 100 jaar langskomt. Man is zo alert dat hij meteen zijn duim opsteekt. De chauffeur is zo geschrokken dat hij niet liever doet dan ons leven redden. In no time brengt hij ons naar het Silberhaus, waar onze auto staat. Onze kersverse, onbekende chauffeur knikt of het de gewoonste zaak van de wereld is. Dat is het niet als je uren verdwaald bent geweest en tien uur gedaan hebt over een tocht die drie uur zou duren.