Ik begin weer thuis te komen in de ‘gewone wereld’ – lekkende wasmachine en korstsluiting helpen daarbij… Mijn moeder herkende me niet, voor het eerst, maar …. het deert me niet, ik houd van haar.
Ze kreeg haar mond niet open en dat moest wel, want er moest een Madopar in voor ze zou verstijven van de Parkinson. We zaten met ons drietjes op haar bedrand, mijn moeder, middenin. Zo gezeten in de bedkuil schoot me het toverlied te binnen dat haar moeke zong als zij buikpijn had en wat zij zong als mijn broer of ik wat hadden. Dan wreef ze onze buik, zoals Moeke haar buik had gewreven. Ik wreef haar buik en zong het toverlied, half Gronings, half jabbertalk
aai mienai mienokkelie
kheb zoon pien in mien bokkelie….
Die twee vallen nog onder het Gronings, daarna jabbertalk want ik wist het niet meer.
Bij de tweede keer viel mijn moeder in met half onverstaanbare woorden die ik niet meer wist.
ik wil doe
en dei wilst mie
draai in de rondte
van je een, twee, drie
Haar mond wist ineens ook weer hoe die open moest en de pil kon naar binnen.
Dat was toch zo iets fijns!
Vandaag kreeg dit een mooi vervolg.
Vriendin wandelde met haar door het park (rolstoel), zegt Aal (mijn moeder) ineens ‘Anne is mijn kind’
Toen ik bij thuiskomst mijn schilderij liet zien, vertelde vriendin dit opgetogen aan mij en deed Aal haar ogen open. Ze keek naar mijn schilderij en zei ‘heel mooi’ , daarna keek ze naar mij en voelde ik dat ze mij zag.
gedachten lozen
Allerzielen
op nevel
bliksemkaters
en de maan
is mijn leven
heengegaan
mezelf
verloren
zonder weet
gestorven
of geboren
alles kwijt
en geen houvast
geen vader
moeder
die me past
@ Marije, Mieke, Ria, Annet, Inge, Bert en niet te vergeten Pastuiven en Kees die hem nog gaat lezen en dat even laat weten – jullie aandacht en respons is een warme deken, heerlijk. mijn dank…
Anne is mijn kind. En dat terwijl ik dan Anneke zou verwachten. Vreemd hoe een geheugen werkt toch? Ik hou van woorden zoals bokkelie. Ik vermoed wat het betekent maar het zou ook een universeel woord kunnen zijn voor alles wat pijn kan doen. In het Afrikaans heb je ook van die prachtige woorden. Als de dichtkunst het weg laten van overbodige woorden is, dan ben je geslaagd Anne.
12 reacties
Oefff Anne…
ontroerend… heb er geen andere woord(en) voor
je schetst mooi met je woorden!
Ik deel hem, dank!!
gr en een goede vrijdag gewenst!!
Pastuiven
O, dat is een eer, in uwe krant te mogen staan, dank!
ontroerend mooi !
Prachtig geschreven…!
Wat een mooi toverlied! Ik sluit me aan bij Marije – dit is betoverend mooi en ontroerend.
je hebt me betoverd Anne * * *
Heel druk, later lees ik het wel. Ook gisteren.
mooi geschreven en geschilderd: prachtig geheel!
heel liefdevol en waardig ….
@ Marije, Mieke, Ria, Annet, Inge, Bert en niet te vergeten Pastuiven en Kees die hem nog gaat lezen en dat even laat weten – jullie aandacht en respons is een warme deken, heerlijk. mijn dank…
Anne is mijn kind. En dat terwijl ik dan Anneke zou verwachten. Vreemd hoe een geheugen werkt toch? Ik hou van woorden zoals bokkelie. Ik vermoed wat het betekent maar het zou ook een universeel woord kunnen zijn voor alles wat pijn kan doen. In het Afrikaans heb je ook van die prachtige woorden. Als de dichtkunst het weg laten van overbodige woorden is, dan ben je geslaagd Anne.
Op naar de volgende.
Thanks Kees – en als je van Afrikaans houdt, lees Pastuiven Verkwil, zijn link heb ik net geplaatst ergens, je vindt hem wel.