Tweede leven

Terug uit het Fichtelgebirge, terug uit ons tweede huisje, is Nederland zo plat als papier en is het gloeiend heet in dit enorme huis vol apparaten en smaakt de koffie naar ijzer.
Man is in alle vroegte naar een ingelaste spoedvergadering in den Haag want in het onderwijs zijn dingen gebeurd die het Fichtelgebirge niet bereiken, maar die hij nu in zijn eentje moet zien op te lossen – als ik mijn twee levens niet door elkaar haal.

Twee levens.
Als lezer lees je er gauw overheen, als levend wezen leef je er overheen, jaren. Eindelijk is het zo ver. Het moment is daar. Of liever Hier en Nu. Het floept eruit. Twee levens. En dat is het echt. Ongelooflijk hoe helder ik terug kom van deze kerstvakantie zonder sneeuw en met een zere arm.
Tsja. Het komt uit de lengte of uit de breedte. Een mens kan niet alles hebben. Dat is het jammere, want nu steekt mijn arm ten teken dat ik moet stoppen, terwijl ik net loskom, de verhalen opborrelen en ik het liefst alles achter mekaar zou opschrijven…

Vanaf de eerste dag in mijn andere leven wou mijn linkerarm niet meer. Ik dacht dat dat onwillige, krakende, stijve gevoel, spierpijn was – maar zelfs na een flinke rit op een bokkend paard heb je niet zolang spierpijn, zeventien dagen. Ik hoopte stiekem dat mijn arm het hier weer gewoon zou doen.
Niet dus.
 
Eerst maar eens naar mijn dokter – morgen hoop ik weer voluit te schrijven – of nee… stap voor stap – want zo gaat dat in mijn tweede leven en het wonderlijke is, dat in dat stap voor stap een geheim schuilt…

Voor de kaartgekken een landkaartje van de plek waar het tweede leven zich afspeelt.