Zijden draad

Lukkie is aangereden, gisteren, toen ik met mijn vriendin een rondedansje maakte omdat haar man ‘schoon’ is – bloed, darm, lever.
Man komt me ophalen omdat hij niet wil dat mij iets overkomt met mijn nek/schouder/arm.
We zijn rond vijf uur thuis.

Lukkie ligt in zijn wollen mandje, pootje over de rand of hij over de bar hangt, zijn lievelingshouding.
Man ziet een rossige slijmsliert uit zijn bek. Roept vrouw.
Ik leg mijn hand op zijn kop. Hij gromt en grauwt.
Het is ernstig. Zijn hals is dik of er een bontkraag om zit. In zijn mandje liggen twee van zijn nagels.
Om 19.00 kunnen we terecht bij zijn dierenarts. Die is er niet.
De vervangster is jong, doet wat ze kan en weet: verdovingsspuitje om hem te onderzoeken, bekloppen, in bek kijken, foto’s.
Om 20.30 is haar diagnose: scheur in de luchtpijp.
Ze belt Utrecht. We kunnen voor spoedopname heen.

Thuis dingen regelen voor mijn moeder. Benzine tanken.
Om 22.15 zijn we er. Dankzij tomtom…
Hij wordt in een soort couveuze gezet, achter glas, vol zuurstof.
Hij opent zijn ogen kijkt ons aan.
Wij moeten de operatiekamer uit.
Een verpleegster komt overleggen. Mogelijke complicaties, oplopende kosten, hoe ver willen we gaan.

Hij heeft tien topjaren gehad. Gejaagd op ratten en muizen, mollen en eenden.
Hij is twee keer opgestaan uit de dood. Bij zijn geboorte, toen zijn moeder op sterven lag met twee onzichtbare dode kittens in haar baarmoeder. Ik vond haar in het park in een kuil. Man en ik hebben 1 dood kitten eruit weten te trekken, een veearts de ander, maden en de baarmoeder. We kregen haar mee om thuis te sterven. Ik voedde Lukkie elke twee uur een week lang.De achtste nacht dronk hij bij Zora.
Mijn moeder wilde hem. ‘Als ik er dan niet meer ben, heb je Lukkie nog.’
Ze zijn er alle drie nog, Aal, Zora, Lukkie.
Aan zijden draden.

‘We willen een gerede kans dat hij verder kan als de gezonde kat die hij was. Geen levenslange kwakkelstakker.’
Ter beoordeling is een scopie nodig van de luchtpijp. Hoe groot is de scheur. Hoe groot is de kans op goed herstel. De chirutg wordt opgeroepen.
Om 23.50 opnieuw overleg.
Spuitje of kijken of er hoop is.
Lukkie’s stoffelijk overschot mee terugnemen of hem vechtend voor zijn leven achterlaten.
Als herstel mogelijk is, moeten ze hem direct opereren. Team van drie specialisten moet klaar staan.
We kiezen de kans.

Volgende vraag.
Als hij niet operabel is, krijgt hij een spuitje. Willen we daar op wachten?
In de nacht van Utrecht, op een stille parkeerplaats voor een somber ogend gebouw, besluiten we naar huis te rijden.
Als hij overleeft, moet hij in Utrecht blijven. We zien er tegenop om een kat die ‘s ochtends nog springlevend was, die we met onze eigen ambulance naar het ziekenhuis brachten, met een lijkwagen naar huis te brengen om twee of drie uur in de nacht. Man heeft een paar uur later 7 groenlicht gesprekken met studenten en ik kan mijn arm bijna niet meer dragen van de pijn.

Om half twee zijn we thuis. Wachten op telefoon uit Utrecht.
Maag beschermer, ibuprofen en kop warme thee. Joris showroom kijken. Had man in de gauwigheid opgenomen met zijn vooruitziende blik op de lange nacht.
Twee boertjes in Limburg die niet spreken. Ouwe koppen, kromme handen die het land bewerken zoals hun ouders, met een riek. Een koe die de wei niet in wil.
Ik pak de voorouderdraad van Moeke. Een knoop aan een touwtje laten bungelen en vragen wat te doen.
Kans geven zegt de knoop.

Telefoon.
De luchtpijp is heel. Nergens een scheur. Niet in de lengte, niet in de breedte. Het is zijn strottenhoofd. Daar zit een gaatje. Bloed en lucht zijn ontsnapt in keel en borstkas. Ze hebben niet geopereerd. Zijn toestand is kritiek. Hij ligt in de zuurstofkamer.
 Woensdag tussen 14.00 en 14.30 kunnen we bellen.
Om half vier gaan we slapen.

Om half 9 is er mail van het ziekenhuis.

Heel lief. Ik doe alles wat moet, het scherm blijft wit…
Straks bellen….