Karma

Ik kom mezelf tegen deze dagen. Mijn nek/schouder/arm blessure die schijnt voort te komen uit een groot dwars litteken op mijn rug van een operatie 30 jaar geleden.
De terugblik op de vrouwenlijn achter me.
Lukkie, aangereden door een auto op het fietspad dat ons huis met de bewoonde wereld verbindt en waar alleen bewoners en bezoekers mogen rijden.
Als karma bestaat, zit ik er middenin.

Mijn eerste trauma was het verlies van Peter, mijn poes, toen mijn broertje geboren was. Ik was drie. Peter legde haar jongen in de wieg en mijn broertje dreigde te stikken. In opperste nood voldeed mijn vader aan mijn moeders verzoek, hij, de grootste dierenliefhebber die ik ooit gekend heb, verdronk de poezen. Onwetend liep ik elke dag zover ik kon, tot de sloot des onheils, en riep Peter.
Op mijn 30ste maakte ik een reis met mijn vader en vertelde hij me zijn ergste daad ooit. Het verdrinken van de poezen. Hij hield ze onder water en het spartelen duurde veel langer dan hij voor mogelijk had gehouden.
Nog niet zo lang geleden vertelde mijn moeder haar grootste verdriet. Het aanhoudend roepen om Peter van haar dochtertje van drie.
Dit kan dus zeker aangemerkt worden als een traumatisch, dan wel karmisch moment.
Tien jaar geleden kreeg Zora twee zwarte kittens. Ze jankte. Er zaten er nog meer in, ze kreeg ze er niet uit. Naar de dierenarts. Die had een vervangster die een opwekkend spuitje gaf. Vrijdag 1 augustus 2003. De jongen kwamen er niet uit. De volgende ochtend perste Zora. We zagen iets dat vastzat. We trokken het er voorzichtig uit. Het was een dood katje.
Zondagochtend was Zora verdwenen. Twee kittens piepten in de mand. Ik ging Zora zoeken met blinde ogen. Blindelings liep ik het park in, een braak stukje grond waar een huis gebouwd zou worden. Kuilen, bulten, gaten. Ik liep regelrecht naar een gat met een huif van gras. Zora lag eronder. Vliegen rond haar bloedend achterste.
De dienstdoende dierenarts woonde ver weg. Hij was veearts geweest, maar zijn vrouw was overleden en hij wilde voor zijn dochter thuis zijn, dus was hij een dierenartspraktijk aan huis begonnen. Een man van de daad, die Zora onmiddelijk openmaakte en alles verwijderde wat haar op de rand van de dood had gebracht, een dood kitten, maden die rondkrioelden en haar opaten en ook de baarmoeder. Hij gaf haar geen levenskans en de poesjes ook niet.
‘Neem haar maar mee, dan kunnen ze thuis sterven’, zei hij.
Ik vroeg om kittenmelk. Dat had geen zin, een kitten dat niet gezoogd is, gaat niet uit een flesje drinken en zonder moeder gaan ze toch dood.
Maandagochtend was 1 kitten dood. Eentje leefde nog en schreeuwde om eten. We haastten ons terug naar de dierenarts. Kregen kittenmelk mee.
Elke 2 uur op 38 graden een flesje. Zora wilde niet in de mand liggen. We legden een warme knuffel in de mand en daar lag het kitten tegenaan.
Na een week lag Zora bij hem en dronk hij bij haar. Hij had geluk gehad. Lukkie.
Na zeven weken vroeg mijn moeder of zij het poesje mocht hebben. Als zij er niet meer was, had ik het poesje nog…

En dan wordt Lukkie aangereden voor haar huisje. Niemand heeft het gezien, maar de afgesleten nagels spreken voor zich.

De carroussel begint te draaien.
Dierenarts. Dierenkliniek Utrecht. Onderzoeken en diagnoses stellen.
Driemaal de vraag of ze door moeten gaan. Een van die keren ben ik in Noppes, de kringloopwinkel voor wat afleiding. In de herrie hoor ik niets en ga een deur door, een trap af die naar een kelder voert. Het moment dat de chirurg me vraagt of ze sedatie mag doen, word ik betrapt en moet onmiddellijk de kelder verlaten. Dat weiger ik. Ze willen me eruit sleuren. Ik houd de trapleuning vast en zeg dat het een kwestie van leven of dood is. Ja. op zo’n moment draai ik er niet omheen. De mannen gaan. Ik vraag wat sedatie is. Een soort narcose. Kort en goed, ik geef toestemming voor het vervolg.
Om 5 uur lig ik net even te rusten als de chirurg weer belt. Er is hoop. Zijn spierharnas heeft hem behoed voor inwendige breuken. Hij heeft veel pijn in zijn strottenhoofd en keel en gebrek aan zuurstof. Geen gat in de luchtpijp, maar in het strottenhoofd. Dit moet vanzelf dicht gaan. Geen operatie.

Mijn verslagen op mijn blog en facebook genereren heel veel sterkte en liefs. Dat doet mij goed. Een enkele goede vriend durft zijn waarheid te zeggen.
‘Je had hem dus ook gewoon thuis kunnen laten. Geen narcoses, geen vervelende onderzoeken, geen kosten.’

Ik ben blij dat een vriend dit durft te zeggen tegen mij. Het brengt aan het licht dat hij mijn vriend is en waar ik voor sta.

Langgeleden ontdekte ik dat nakaarten geen zin heeft. Het heeft geen zin terug te komen op eerder genomen besluiten en  handelingen. Wat gebeurt is aan de beurt en wat gebeurd is, is gebeurd.
Nakaarten brengt de neerwaartse spiraal op gang van goed en fout, spijt en schuld, vooroordelen en veroordelen.
Elke handeling heeft zijn eigen zin, het is de kunst de zin te ontdekken. Dat leidt naar de opwaartse spiraal van bewustwording.
Terugblikken heeft zin. Hoe is iets gelopen, wat heeft je handelen bepaald, hoe zit het in elkaar. Zo doe je ervaring op. Ervaren is leven

Een poes met helse pijn krijgt steeds meer stress. Drinkt niet, eet niet. Zoekt de dood. Dat heb ik ervaren met zijn moeder.
Lukkie leeft nog, en ik hoop dat het hem weer lukt.

Je kunt hem zien via zijn telepetpagina:
http://www.cameramanager.com/telepet/index.php#
gebruikersnaam: vellinga
wachtwoord: lukkie