Vrouwenlijn 15 – lopen met mijn moeder (9)

Panta rhei, alles verandert. Mijn moeder loopt rond met een vraag die niemand weet.
Ik verhuis naar Alkmaar, zij heeft parkinson, het Gooi is te ver, we veranderen van koers.
We gaan lopen in de duinen tussen Egmond, Bergen en Schoorl en vinden er niks aan. We missen de majestueuze bomen van het Gooi, we missen ons lopen zonder eind.
‘Dit lijkt wel een kinderbos,’ vat Aal onze ervaring samen.

En dan, op een van onze donderdagen in de duinen komt ze met haar vraag. Of nee, ze komt met een slordig bosje papier.
‘Had jij dit al eens gezien?’
Ik kijk het stapeltje vluchtig door. Allerlei soorten papier, gescheurd uit tal van schriftjes en achterkanten van enveloppen. Op elk papiertje staat een zinnetje, geschreven in het vlekkerig blauw van een afschuwelijke balpen die zij maar blijft gebruiken. Op deze chaos aan papiertjes heeft ze tekenvelletjes geplakt met een schilderijtje.
‘Wat is dit, Aal?’
‘Dat heb ik gemaakt van het Gooi en nou we daar niet meer heen kunnen, dacht ik dat jij het wel leuk zou vinden om het terug te zien.’
Pang! De verborgen snaar van ontroering is geraakt.

Ik uit mijn stilte luidruchtig.
‘Aal, wat leuk, wat geweldig, daar had ik geen idee van, super, wanneer heb je dat gemaakt?’
‘Toen wij in het Gooi liepen. Jij vond dat we teveel praatten en dat stilte ook mooi was en toen zei jij dat we vijf minuten of tien onze mond dicht moesten houden en wat we dan beleefd hadden, moesten we in een zin zeggen. Nou, dit zijn mijn zinnen en daar heb ik een schilderijtje bij gemaakt.’
Ik zie Aal lopen in het Gooi, introvert, innig. Aan het eind van de stilte zeiden we elk onze zin van de dag.
Thuis stapte ik naadloos over in het intieme leven met man en poezen.
En zij, ze ging haar zinnetje thuis opschrijven en schilderen.
 
Ik staar naar de eerste de beste zin, zo’n zin die nergens op lijkt op het eerste oog. Een kale datum en daaronder 17 woorden achter mekaar, precies zoals ze de zin zei.

28 september
weer of geen weer de donderdag is van Anne en Aal lopen praten kijken luisteren of fluisteren.

Ik lees de zin, herhaal haar als een mantra en het wonderlijke is dat de zin met de keer dieper zakt en meer zegt, tot ze alles zegt en mijn hart resoneert.

‘Dat is een gedicht, Aal.’
‘Ik wist wel dat jij dat zou zien. Het is wat ik beleefde.’
Ik kijk naar het schilderijtje dat op hetzelfde kladje geplakt is: twee bomen, aarde en lucht.
‘Alles zit erin, Aal, onze hele dag, het hele Gooi, het weer, de elementen, wij in ons element. Mooi.’
‘Ik wist wel dat jij dat zou zien. Ik vond het fijn om onze dag te schilderen, net of wij weer samen liepen. Lopen met jou is het mooiste van mijn leven.’
Ik schiet vol, zij schiet vol, en dan worden wij praktisch.
‘Heb je elke week je zin opgeschreven en onze dag geschilderd?’
‘Ja.’
Ze kijkt me aan. Ik voel iets aankomen.

‘En nou wil ik er een boekje van maken, maar ik weet niet hoe dat moet en mijn handschrift is afschuwelijk, maar het lijkt mij leuk om dat boekje aan mijn sportvriendinnen te geven, dan hebben ze dat boekje als ik niet meer naar de sport kan.’
Ze laat onze looptochten weg. Ach.
‘Wat een goed idee Aal, dat zal iedereen enig vinden, ik voorop!’
Ze kijkt me aan.
‘Wil jij dat voor me doen Anne? Ik weet niet hoe dat moet en jij kan dat wel,  jij begrijpt mij.’
Beduusd neem ik het stapeltje aan, geen weet waar ik aan begin.