Op naar Avondlicht. Aal in de rolstoel, Andere Anne erachter en ik ernaast met Aals schilderij, de eerste appel die ik kreeg toen ik definitief het huis uit was. De volgende appels was zij alleen naar Brazilië geweest, de laatste appel was een vooraankondiging van het einde van de weg.
‘Hoehoe!!!’
Andere Anne schreeuwt onder een open raam van Avondlicht.
‘Daar zit een mevrouw die ook meedoet aan de muziek.’
Mevrouw van Boven verschijnt niet op het balkon. Op deze plek houd je meteen je hart vast.
We gaan naar binnen. Iedereen groet en zwaait en Aal glundert. We passen net in de lift met Aal op haar nieuwe rolstoel vol snufjes. Gang door. Koffiekamer in.
De rust van mensen met een leven achter zich hangt rond de grote tafel. Tot wij binnenwaaien. Aals rolstoel wordt bewonderd, haar jurk en haar lippenstift. Andere Anne gaat alle bewoners langs met klapzoenen. De blinde mevrouw weet direct wie haar doodknuffelt, ‘Anne van Aal.’
‘Ja, en raad eens wat! Vandaag is de echte Anne van Aal er ook! Met een schilderij.’
‘Wat staat erop?’
De blinde dame geeft me de gelegenheid het verhaal te vertellen over het oog van mijn moeder dat het onooglijke zag.
‘Hoe lang schildert je moeder al?’
‘Vanaf dat ze vijf jaar was. Ze had een hele stapel tekeningen, maar toen kwam de oorlog en de winter….’
Ik hoef hier niet verder te vertellen. Ze herinneren het zich.
‘….en toen gingen het de kachel in voor vijf minuten vuur…’
Natasja, de activiteitenbegeleidster zet haar dochtertje op tafel.
‘Ga die oma maar een kusje geven.’
De kleine loopt over tafel recht naar mijn moeder.
Het jonge leven, het oude leven verzoend met elkaar.
Mevrouw Leeuw heeft kalenderblaadjes bij zich met Westfriese wijsheid. Natasja leest voor.
Niemand snapt er een hout van, de mannen niet, de vrouwen niet, Natasja niet, ik al helemaal niet. Maar wat een moment van aandachtig samenzijn.
Het moment is aangebroken een plekje voor Aals schilderij te zoeken.
Een man, goed bij de tijd, knikt naar de klok.
‘Daar valt het keukenkastdeurtje er steeds voor. Hang hem maar op de plek van de klok, de tijd kan ons gestolen worden.’
De muziekgroep klapt in de handen als Aals Stilleven op zijn nieuwe plek hangt, centraal in de ruimte van plezier. Aal klapt vrolijk mee.
Op dat moment gaat de deur open voor de laatste deelneemster. Het is niet mevrouw van Boven. Zij voelt zich vandaag niet lekker. Deze mevrouw is Verbaasd.
‘Wat moet ik bij al die ouwe mensen?’
‘Dat bent u toch ook! Wanneer was u ook alweer geboren?’
‘In 1921.’
‘Dan bent u 92.’
‘Dat heb ik dan toch maar mooi gehaald.’
‘En u bent precies op tijd voor de muziek.’
Natasja spreidt een grote verzameling grammofoonplaten uit op de tafel. Ieder mag een lied uitzoeken.
Aal kiest blindelings Wim Sonneveld, ‘zij kon het lonken niet laten’.
Jammer maar helaas doet die verduivelde grammofoon het niet. Of zijn het de boxen. Of de verbindingsdraadjes?
Natasja weet van wanten. En dan wordt glashelder wat het verschil is tussen een juf en een activiteitenbegeleidster. Hier geen schreeuwende kinderen in gordijnen, verwarmingspijpen, de wasbak en het raam. Hier doen ze een tukkie tot het weer begint.
Natasja gaat over op plan B en verdwijnt voor een paar minuten. Ze komt terug met een CD speler en een stapel CD’s. Ze zet een CD op over grijze haren in het goud. Voor de blinde mevrouw. Die protesteert.
‘Dat hoef je voor mij niet te doen, ik heb hier nare herinneringen aan. Ik heb liever wat vrolijks.’
Lou Bendi neemt het over. Stemmen voegen zich bij zijn vrolijke lied. Onder tafel tikken voeten mee.
Ik zwaai af naar de tegenwoordige tijd waar stoere kerels zich op het dak in het zweet werken.
‘Waar blijf je nou met je koffie? Je zou toch alleen dat ding effies wegbrengen?’
16 reacties
wat een heerlijkheid, en hoe alles zich verzoent, en niet. ik grijns met grote vreze en zie het moois.
het hart op de tong – mooi Barbara
Wat een prachtige plek voor je moeders eerste werk. Zo toepasselijk!
Het hangt perfect want inderdaad: wat is tijd nog in het Avondlicht?
Je moeders keuze voor “Zij kon het lonken niet laten (bam bam)” vertelt zoveel over haar levensvreugde, die er altijd nog moet zijn. Dat vind ik fijn voor jullie.
Nog veel fijner hoe je je over haar ontfermt en de manier waarop je hier over haar vertelt.
De appel valt niet ver van de boom … 😉
dankjewel Marjolein, fijn om te lezen –
weet je….
‘vroeger’, nog niet zo heel lang geleden konden Aal en ik alles aan elkaar kwijt, hele verhalen van ons leven, we zijn allebei storytellers;
wat hebben we gelachen, gehuild, gewoed en plezier gehad –
en alles onder woorden gebracht….
nu zitten we stil bij elkaar, een zoen, een streel over de hand als nooit tevoren –
we waren nooit zo zoenerig met elkaar…
dan mis ik onze verhalen
soms –
en ben zo blij dat ik ze hier een plek kan geven…
Wat vertel je dat weer mooi, Anne!
Een bijzonder verhaal, met al die oude mensen.
En ook zo eerlijk, dat niemand die westfriese wijsheden begreep, LOL!
Je moeders keuze voor Sonneveld, ‘ze kon het lonken niet laten’ zou ook de mijne kunnen zijn. Ik vind zijn ondeugende liedjes nog altijd heel leuk.
En de teksten komen zo vaak van pas, of juist ongepast opborrelen.
Josefien:
‘Ik ben liever een lellebel in St. Tropez, dan een drel in Zandvoort aan de Zee’
the tearoom tangoL
Je hebt me belazerd, je hebt me bedonderd!
De kat van ome Willem is op reis geweest.
Hij is voor zeven maanden naar Parijs geweest
Bonjour et voulez-vous!
unieke teksten en ik hoor er gelijk de muziek bij, Dani.
dat is natuurlijk ook zo als wij oud zijn, dat die muziek alles in herinnering roept –
en misschien wordt het bij ons weer Sonneveld 🙂
Het schilderij hangt daar mooi in de hoek van huiselijkheid. Een teken van wie ze was en hoe ze keek.Prachtig.
in de hoek van huiselijkheid…. ja!
dankje Athy
Je schrijft zo heerlijk beeldend, zelfs zonder de foto’s zou ik het kunnen zien ! Heel graag gelezen, Anne !
fijn Mieke!
Lieve Anne,
Terug van weggeweest. Het voert te ver om het waarom te beschrijven Vele mooie dingen weer van je gelezen. Top dat je Sophie de plaats krijgt die zij verdient. Avondlicht doet mij huilen en lachen tegelijk, Ik huil om wat voorbij gaat maar glimlach hoopvol omdar er ook in deze levenfase nog vreugde te vinden is. Mooi Anne. Ik schrijf je nog aangaande Riekie.
Lieve groeten uit Tiel,
Hanny
Wat fijn dat je er weer bent, Hanny! Ik miste je al…
je bent weer helemaal bij – en ik vind je elders, liefs van Anne
Wat een liefde en een warmte. Wat een zegen zo’n band te hebben met je moeder. Wat een vertelkunst die maakt dat een ‘simpele’ opsomming uitnodigt om verder te lezen.
🙂 🙂 voor Rianne, met dank!
wat een prachtig verhaal over jouw moeder, ik lees die blogs altijd met extra aandacht. Het is zo herkenbaar. Je bent fantastisch in jouw zorg voor je moeder.
doet me goed…. dank je Gijs