Ik heb al heel wat avonturen beleefd met de Mebuman. Hij komt altijd als Man naar school is en ik met een los eindje zit dat vast moet anders valt het huis uit elkaar. Ik mag barsten als het niet waar is. Ditmaal hangt er een balkon aan het huis zonder hek en een vide met kippentrap. Dat is gevaarlijk, zo niet onbereikbaar.
Deze situatie vraagt om de Mebuman, een vreemde naam, maar hij heet nou eenmaal zo omdat zijn bedrijf zo heet, en waarom dat bedrijf zo heet, weet ik niet. Mebuman komt als geroepen en ziet meteen wat eraan mankeert. Hij heeft weer eens precies het juiste gereedschap in de zak, een meetlat en een vodje papier. Hij klimt en hij kruipt en hij meet en hij krabbelt en brabbelt iets over het trapgat en vingers die niet klem mogen tussen muur en leuning en de afstand van tree naar tree gevoegd bij de luiheid van de trap, want een beetje trap is lui, anders kan alleen een bergbeklimmer erop, en uitgemeten is hij. Graag nog een kopje koffie in de tuin en een opmerking zonder weerga.
‘Volgende week komen de jongens alles plaatsen.’
Ik heb alle vertrouwen in Mebuman en vodje. Hij lacht er vertrouwenwekkend bij als altijd wanneer toevallig net de trap of het raam of de deur klem zit of uit zijn voegen hangt. Dan komt hij aangewaaid en haalt het juiste draadje, metertje, pinnetje uit zijn bus en fikst het. Hoe het kan, is niet te geloven, alleen te bewijzen met de vele getuigen die er altijd zijn als ik met mijn handen in het haar zit, Man er niet is en Mebuman opduikt als een geest uit de fles.
Tot nog toe plaatste de Mebuman alle trappen en hekken die onze boerderij telt, volgens mij in zijn eentje, of dat ik alleen oog voor hem heb, sterk als een beer, lenig als een lasso en vlug als een aal. Jarenlang is mij ontgaan of hij de trap mee had of ter plekke maakt. Sinds ik zijn trappenmakerij net zo onverwacht bezoek als hij mij, weet ik dat alles gemaakt wordt op zijn bedrijf, een oase van rust, reinheid en organisatie. Hoe een enorme ruimte vol zaagmachines, zagende jongens en gezaagd hout stiller en stofvrijer kan zijn dan mijn huis is hetzelfde raadsel als Mebuman zelf.
Dit alles in mijn achterhoofd hebbende en behoedende, ben ik benieuwd wat er uit de Mebubus komt, en zie daar: 2 Mebujongens in rode shirtjes, 1 trap, 2 leuningen, 2 hekjes, diverse kisten gereedschap, broodtrommels en dingen die ik niet kan thuisbrengen.
Uit ervaring weet ik onderhand dat je als vrouw des huizes niet moet zeiken of ze weten wat ze moeten doen en of ze dat goed doen. Dat doen ze. Dezelfde ervaring leert dat bouwers rond halftien koffie willen, met koek. Het moment om me te vertonen en een blik te werpen. Eerst op de grond, met zulke jongens breek je anders je nek – dan pas omhoog en dan blijf je kijken.
Wat zo’n hekje doet! Het uitsteeksel is veranderd in een balkon.
De jongens hebben recht op pauze.
‘Willen jullie koffie?’
Je hebt nog nooit een stel kerels zo snel van een balkon af zien springen. Ze zitten nog eerder klaar voor de koffie dan ik hem gezet heb.
Ik mag graag koffiedrinken met mannen uit de bouw. Ik houd van stoere kerels met gouden handen en dito verhalen. Soms moet ik de verhalen eruit trekken, ditmaal heb ik van doen met een echte verhalenverteller.
Hij heeft genoeg aan 1 vraag:
‘Hebben jullie genoeg werk?’
Morgen verder…
18 reacties
leuk om te lezen
dank voor je bezoek Dreyfsandt – (apart jouw naam onder dit stuk)
Graag gelezen ! Ik ben benieuwd naar het antwoord 🙂
nog 1 nachtje slapen Mieke
Haha, geweldig en zo herkenbaar!
(Alleen bemoei ik me er mee, daar moe(s)ten bouwmannen erg aan wennen 🙂 )
Je schrijft zo lekker los, het leest zó weg. Ik kijk alweer uit naar het vervolg!
aha, dus jij bent klaar met verbouwen…. hier is het nooit klaar
en dank voor je leuke compliment Marjolein
Ze zullen genoeg meemaken.
mijn oren stonden te klapperen – dus je begrijpt op voorhand dat ik niet alles verklappen mag…
Het is gewoon dat zulke spcialisten met weinig zo veel aankunnen, hun verhalen worden ok altijd maar straffer, naargelang de keren dat ze verteld worden, dan zijn het net vissers.
Knap stukje ytekst uit het leven gegrepen.
ja, het zijn net goochelaars, maar als ze weg zijn, staat je balkon nog en de trap ook.
dankjewel Edgard
Ik ben bouwvakker (werkenloos)
Ik heb een verhaal, maar dit heeft iedereen wel, een eigen verhaal.
Je moet het alleen kunnen vinden
kom maar op adwin – met je gouden handen en je verhaal…
O jee, ik heb ook nog een klusje, maar ik aarzel nu, zal ik een mannetje laten komen? Of het zelf proberen?
Deze kun je gerust laten komen – sterke verhalen en ijzersterk werk 😉
Ik heb alleen een megaman
en die sloopt me…
wrakhout ben ik…
Graag gelezen dit!
oef Annet…. als gedichtje is het inspirerend! dank en liefs…
ik zie dat je in mijn gastenboek heb geschreven
Super het werkt
🙂 tuurlijk!