Dief

Komende woensdag wordt mijn moeder 86 jaar, een goede aanleiding om de boel op te schonen. In de loop van de afgelopen vijf jaar zijn er steeds meer kleren in haar kast gekomen en steeds meer verfspullen in haar atelier. Mijn moeder draagt allang geen strakke spijkerbroeken meer en sinds een aantal maanden schildert ze ook niet meer. De broeken zijn onhandig met hun ritsen en knopen en strakke pijpen en de verfkwasten zijn haar te zwaar geworden, haar oogleden zijn al te zwaar om lang open te houden.
Andere Anne en ik zijn een hele ochtend zoet met uitzoeken en herinneringen ophalen, terwijl mijn moeder geniet van het opruimen.
Zij hield van grote schoonmaak. Dan was mijn vader op schoolreisje, ging alles van zijn plek en aten wij patat. Dat gaan we vandaag niet doen, het wordt een gehaktbal met rode kool en puree.
Verf en kwasten verhuizen naar mijn atelier. Dat doet een beetje pijn…

De spijkerbroeken zijn van topkwaliteit, brandschoon gewassen en gestreken breng ik ze naar Noppes. Dat is een kilometer of vier fietsen, net lekker. Naast de ingang is een balie met drie medewerkers. Zoals gebruikelijk zet ik de zak naast de balie. Om Noppes uit te kunnen, moet je de hele winkel door. Daarbij passeer je alles wat anderen hebben ingebracht. Om te beginnen tientallen rekken met kleding, waar straks de spijkerbroeken van mijn moeder tussen hangen. Halverwege komt een dame met een nieuw rek met ingebrachte kleding.
Mijn oog valt op een rok die ik vorige week zag hangen bij een van de duurste zaken in Hoorn. Deze zaak was zo duur, dat ze over de kop zijn. De laatste verkoopdag kwam ik erlangs, alle kleding ging weg met 70% korting. Ik ben een keer eerder in deze zaak geweest en zag toen een leuke rode jurk met een prijskaartje van 950,00 euro.  Ik dacht dat de komma verkeerd stond. In het voorbijgaan zag ik deze rok hangen en nu hangt hij hier.

Ik pak de rok van het rek. Op het prijskaartje van Noppes staat 4 euro. Daar kan ik mee leven, al is het wel een erg lange rok, met nogal wat stof aan de onderkant. Niet iets om vaak te dragen, maar leuk op mijn moeders verjaardag. Dan ziet ze aan mijn rok dat het feest is. Goed. Ik pas die rok in een kleedhokje zo groot als een afwasteil en zonder spiegel. Hij zit als gegoten, maar hoe zie ik eruit in een onmetelijke rok. Ik ga het hok uit op zoek naar een spiegel. Na een kleine ronde door de hele Noppes, valt als eerste op hoe zwaar zo’n rok om je heen hangt. Op enige afstand van het pashok staat een spiegel vastgeketend aan de muur.
Tsja. Staat hij nou wel of niet. Ik loop heen en weer naar de spiegel onder veel bekijks. Geen wonder, ik zie eruit als Cate Blanchett in een kostuumdrama, of eerder nog Willeke van Ammelrooy in die film dat ze gewichten onder haar rok had om te lopen als een bejaarde. Dat wordt hem niet. Pashok weer in, mijn eigen blauwe broek weer aan en de rok aan het rek naast het hok.

Op naar de uitgang. Ernaast is een trap naar boven. Daar ga ik ook nog even op. Misschien vind ik iets leuks voor mijn moeder voor 4 euro. En jawel, tussen de vazen, de kopjes, de lampen, de boeken en de spiegels zie ik een hart, knalrood, haar lievelingskleur. Daar kunnen we de verjaardagskaarten aan hangen, en dat voor 1,50.

Achter de toonbank staat een man die ik herken van de vorige keer, toen ik vier antieke kerkstoelen inbracht. Hij kijkt of ik iets van hem aanheb. Ik maak een grapje dat ik vergeten ben door wat erna komt.
‘En wat kost die broek die u aanhebt?’
Mijn mond valt open, wat een idiote vraag.
Op dat moment wil een dame naar buiten. De kassaman slaat op een knop en  de deur is hermetisch gesloten.
‘U moet even wachten mevrouw, want ik ben nog niet klaar met deze dame.’
Die dame ben ik.
‘U kwam binnen in een grijze rok en nu wilt u de zaak verlaten in een blauwe broek.’
‘Ik kwam binnen in deze broek en heb een grijze rok gepast en teruggehangen.’
‘Ik heb een getuige die u heeft betrapt.’
Via een intercom wordt de getuige opgeroepen, een meisje met jampotbril en scheve mond.
‘Is dit de mevrouw die de broek gestolen heeft?’
‘Ja.’

Sta ik daar sodeju ineens als een dief ten overstaan van een groeiende rij belangstellenden. Bewijs je onschuld maar eens.
Onder escorte word ik afgevoerd naar het rek waar ik de rok heb gehangen. Zul je altijd zien dat iemand dat dure kreng gekocht heeft in de tijd dat ik boven liep te treuzelen. Of dat ze hem intussen in een van de tientallen rekken gehangen hebben. Het heeft geen zin Man te bellen wat ik vanochtend aanhad, want die let nergens op als hij een vergadering heeft die hij onder het ontbijt voorbereidt en de vuilniszakken ook nog moet buiten zetten.

Het hoofd van de Noppes is gearriveerd. Hij herkent mij als een van zijn beste inbrengers en kijkt bevreemd dat ik een blauwe broek gestolen heb. Dat had hij niet achter mij gezocht. We gaan in ganzenpas naar het rek naast het pashokje, een rek dat inmiddels uitpuilt van rokken en jurken die zijn gepast en teruggehangen.
Het geluk is met mij. De rok hangt er nog. Ik haal haar ertussenuit. Jampotbrillie begint te stralen.
‘Daar kwam ze mee binnen en nou heeft ze een blauwe broek aan.’
Ik zoek het prijskaartje. Het zit er nog in, 4 euro.
Ik geef ten overvloede een demonstratie van passen en in de spiegel kijken en terughangen. Het meisje knikt enthousiast dat het zo gegaan is.

De Noppesbaas heft zijn handen.
‘Ik heb jullie vorige week instructie gegeven goed te letten op diefstal, maar kleren passen is wat anders. Ziet u,’ hij richt zich nu tot mij, ‘er wordt hier verschrikkelijk veel gestolen en wij zijn een niet-commercieel bedrijf dat mensen met een handicap werkgelegenheid biedt…’