Auteur & kunstenaar

Nijmegen

Nijmegen geeft zich niet zomaar gewonnen. Dat was in de ijstijd – verder dan Nijmegen kwam het ijs niet, dat was met de Romeinen, die bleven ook steken bij Nijmegen, en dat is met ons. We hebben het adres ingevoerd in de tomtom, weten ook nog dat het in de Goffert is, maar tot twee keer toe is de weg zo eigenaardig, dat we de verkeerde afslag of ventweg nemen.
Ik mag dat wel, een stad die zich weert. Doe maar even moeite.

We zijn een halfuur later dan afgesproken op de plaats van bestemming. Waar eens het Goffertpark zich uitspreidde, ligt nu een mooie wijk. Jaren verzet heel Nijmegen zich tegen het ophappen van de natuur, maar als je er dan eenmaal zelf woont dan wel op bezoek bent, vergaap je je aan de mooie tuin, de machtige bomen die gespaard zijn en nu over de daken hun takkentooi tonen.

We worden warm onthaald door een berg hakhout voor de deur en daarachter mijn Nijmeegse vriendin van weleer. Die van de asparagus voor wie al mijn blogs archiveert en dat zijn er meer dan je voor mogelijk houdt. Net zo simpel typ je asparagus in het zoekblokje en je bent er ook. Voor de broodnodige privacy noem ik haar maar even Daan.
Ze is werkelijk niets veranderd en dat komt door haar lach die mij vanaf dag 1 voor haar innam. Niemand lacht zo innig aanstekelijk en warm als zij. Ik ben terug in de tijd dat we samen in een kast van een huis woonden met onze andere vriendin, Klara en haar kinderen. We hadden alledrie een steek laten vallen in ons levensbreiwerk en dat kookten we weg in de keuken met een borreltje, veel lachen en weinig huilen.
Man wat hebben wij gegierd en gezanikt, gejankt en gejoeld, als wolven…

‘Klara komt ook!’
Oude tijden herleven in nieuw perspectief, we zijn nu alledrie aan de man en de mannen zijn er ook! Op de een of andere manier gaan we spontaan zomaar ergens zitten en blijken de mannen aan de ene kant van de tafel geploft te zijn en de vrouwen aan de andere kant. Op de tafel staat een taart, geen gewone taart, maar een typisch Daan geval, eentje die fantastisch oogt, heerlijk smaakt, ook nog gezond is en… zó klaar.
Daan staat al op om ons haar keukengeheim te onthullen. Net als weleer rennen Klara en ik als kippen achter de haan, in dit geval Daan. Die opent een lade in een smetteloze en toch buitengewoon gezellige keuken, voorzien van alles wat praktisch en mooi is en niet overbodig! Uit de lade komt een zware ijzeren pan in glanzend oranje, de bakvorm.
‘Van creuset.’ Een must voor liefhebbers, een icoon voor kenners, vanzelfsprekend gereedschap voor Daan.
We krijgen het recept er meteen bij, precies als ooit.

‘Dit is echt het gemakkelijkste dat er is, Tarte Tatin, kan niet mislukken want het is al een mislukking van de dames Tatin. Die hadden de boter en de suiker onderin gedaan, daarop de geschilde appels en toen waren ze het deeg vergeten, dus dat legden ze er maar bovenop want de dames waren heel makkelijk en ik ben nog makkelijker.’
De volgende lade suist open, een rolletje komt eruit.
‘Ik leg er een zo’n groot vel kant-en-klaar bladerdeeg op, heel makkelijk en het ligt bij Appie Hein bij de pizza’s en andere deegwaren, niet in het vriesvak dus! Je prikt er een gaatje in dat de stoom kan ontsnappen, in de oven op 180 graden en in een halfuur heb je je taart. Wel even omkeren op een bord natuurlijk.’
Klaterende lach.

Als we ons omdraaien om terug te gaan naar de mannen, staan ze alledrie achter ons te kijken wat we doen.
Daan schenkt drie soorten thee uit drie verschillende theepotten, zwarte thee, groene thee en verveine. Verse slagroom op de taart en Klara begint.
‘O Daan dat was toch altijd zo heerlijk dat jij elke week met een nieuw recept kwam! Zo Makkelijk! Die spinazietaart maak ik nog!’
‘Ik ook! En die preitaart met tonijn ook!’
‘Ik maak ze zelf ook nog! Maken jullie de spaghettitaart uit de koekenpan nog wel eens?’
Driemaal Nee. Driemaal lachen.

Intussen nemen de mannen alles door over houtkachels, zonnepanelen, energieverbruik, diefstal en inbraakbeveiliging om uit te komen bij hun reisverhalen met kleine tenten, grote tenten en de diverse voor- en nadelen.
Wij gaan over op de reis waar Klara net van terug is. Haar dochter zat in mijn klas en zit nu aan de andere kant van de wereld.
‘De zon staat daar in het noorden en het is er zo heet, dat Kat de was buiten aan de lijn hangt en als ze dan bij het laatste stuk is, is de was aan het begin van de lijn droog en kan ze het er weer een voor een afhalen. Dat doet ze zo handig en snel als ik nooit voor mogelijk hield, want ze zag huishouden nooit zitten. Maar nu gaat ze met die mand droge was meteen naar binnen en zonder ook maar iets te strijken of te vouwen mikt ze alles in de kast, niet willekeurig, maar alles in een eigen mand! Sokken bij sokken, hemden bij hemden, broeken bij broeken. Ze leven daar zoals wij in de jaren zeventig, als hippies, heel makkelijk, iedereen is welkom, de een in net pak, de ander in zwierige rok en de volgende in strakke broek of kapot shirt. De een is universitair geschoold en de ander is loodgieter of timmerman en dat praat allemaal met elkaar over alles. Kat voelt zich daar thuis en wil nooit meer terug naar Nederland. Nou ja, het ene jaar gaan wij daarheen en het andere jaar komen zij bij ons. Twee weken en dat is eigenlijk wel genoeg…’

Daan en ik kijken naar Klaar en zij naar ons. Ze hoeft niks te zeggen, we weten wat ze voelt, wat ze denkt, hoe het is. We schieten in de lach die alle wonden wist.

http://www.goffertpark-nijmegen.nl/

Deel dit bericht:

Eva Terra Incognita

Eva Terra Incognita
Te bestellen bij de boekhandel

Sophie - Genius Loci

Sophie - Genius Loci
Te bestellen bij de boekhandel

18 reacties

  1. Mooi Anne en zo herkenbaar deze vriendschap, gewoon weer doorgaan waar je ooit gestopt bent.
    Ontroerend en OOK zo herkenbaar je laatste 2 zinnen, tsja…..ongezegd kun je veel delen.

    1. Hé, daar hebben we Daan! Leukerd! En de Tarte Tatin heb ik nu net uit de oven gehaald, maar dat suikerspul is niet gekaramelliseerd… en druipt eruit…. misschien stijft het nog op als het koud is…?

  2. Prachtig Anne.
    Daan herken ik niet maar Klaar vanwege haar dochter Kat wel..haha.

    En .. toeval bestaat, synchroniciteit nog meer.
    Want Nijmegen staat als Genius Loci in het centrum van mijn aandacht.
    Ga ik je per mail meer over vertellen, binnenkort.

    Liefs, Yvonne

  3. Anne, je bent weer goed op dreef, geweldig!
    nu wil ik ook nog alles weten over de reünie met de oud-leerlingen.
    Ik zie het tafereel bij Daan weer helemaal voor me!
    liefs, Gijs

    1. Ha Gijs! Wat leuk!
      Het etentje was superleuk en komt eraan – ik heb nog geen tijd gehad het op te schrijven op een manier dat ik niet iedereen voor gek zet 😉
      nee hoor, ik ben gewoon hele dagen en route en mijn PCdokter is erg lang aan de gang geweest om alles over te zetten en te beveiligen omdat we ook gastenkamers hebben en Wifi en nog wat… het hele netwerk had hij onder handen.
      Nu ben ik in de weer met de Tarte Tatin, morgen weer de hele dag weg, maar het komt!!!
      Neem een gratis abonnement en het valt vanzelf in je mailbox 😉

        1. Dat gratis abonnement gaat via de RSS bovenaan – je geeft je mailadres en dan komt automatisch bericht als ik iets nieuws plaats, je kunt je ook nog abonneren op de reacties, dan krijg je melding als er nieuwe zijn. Maar daar kun je wellicht tureluurs van worden…?
          Als mijn uitleg niet duidelijk genoeg is, zeg je het dan even? Dan snapt niemand het… Hoewel, er zijn nu 70 abonnementen… maar bijna 20.000 unieke lezers…

  4. wil ik ook graag, zo’n abonnement!
    En wat de tarte tatin betreft, misschien heb je teveel boter in verhouding tot de suiker. Dat moet samen een enigszins vloeibare smurrie zijn. Niet te dun en niet de dik.
    Was’ie lekker?

    1. Ha Daan! Leuk dat je een abonnement wilt! Zie hierboven hoe 😉
      Ik weet al wat ik fout deed – een scheutje water erbij…. dat deden wij vroeger als we toffee maakten, dan roerden we suiker en boter en wat water door elkaar op het vuur in een pan en stortten we dat op het aanrecht…
      en ik had rietsuiker gebruikt – ca 100 gram en een kluitje boter van…. 75 gram? 5 of 6 grote appels in kwarten en die hele deeglap…
      ik had hem 30 minuten op 180 graden in een rechthoekige stenen ovenschaal…. en dus niet in zo’n ijzeren creuset…. ik heb hem nog weer tien minuten in de oven gezet, toen was de korst perfect. ik experimenteer maar wat…. en hij smaakt heerlijk! en dat vindt iedereen, zo leuk dat ik kan uitdelen – veel leuker dan koekjes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *