Ik was even van het toneel verdwenen. Met de noorderzon, of de zuiderwind. Ik zat in België. Of liever, ik liep daar met mijn lief. Door Antwerpen met zijn roerige straten, zijn klokkengelui en overal leven en kunst en friet niet te vergeten, langs de boulevard van Oostende, het strand, de zee, de meeuwen en een klein vogelsoort dat razendsnel langs de vloedlijn liep en tussen het zand en de schelpen piepkleine hapjes opviste, ik kon er maar niet achter komen wat.
En dan was er Brugge waar ik een totaal ander beeld van had dan wat ik aantrof, een stenen stad zonder bomen, zonder kinderen, zonder fietsen, zonder planten in vensters – mijn hemel, een en al steen trof ik er aan. Inderdaad prachtige gevels.
Tot slot de Ardennen, helemaal onderin, pal bij de Franse grens. Nog altijd hangt daar de sluier van bloed en gebeente van oorlogen, brrr. Forten groter dan waar ook in Europa, in Bouillon en in Sedan pal over de grens. Dat fort in Bouillon is zo gigantisch groot en zo kaal, zo zonder enig comfort, dat ik toch liever heks in een bos was met kruiden en wilde vossen en zwijnen en brandstapels in het verschiet, dan dat ik daar als soldaat opgesloten zou zijn. En dan die martelwerktuigen. Verschrikkelijk. Wat is het toch dat er in mensen vaart dat ze hun soortgenoot willen belagen, martelen, doden… altijd maar door en overal op de wereld. Houd daar mee op!
Het zijn van die gedachten die door me heen gingen in België, ons buurland dat zo geheel eigen is en eigenaardig ook. Pal over de grens merk je het direct. De huizen, de straten, de vensters. Het doe maar wat raak, waar wij vaak naar snakken. Kom je van Nederland in Vlaanderland dan hots je over de gaten in de wegen, word je ingehaald door lui met een pint in het bloed, een telefoon aan het oor en een stuk brood in de hand en langs de rijbaan zie je borden hoeveel doden er het afgelopen jaar al gevallen zijn in het verkeer. De Belg weet niet wat ritsen is, zomin als de Duitser en het deert hen niet. Een dun lijntje scheidt ons van elkaar, maar wat zijn wij Nederlanders netjes en zuinig en vindingrijk en rijk, hoe arm we ons ook wanen.
Dat heeft te maken met ons water en daaruit voortvloeiend ons verleden als handelslandje, dat werd me in een enkele klap klip en klaar. Wij zijn klein en hebben weinig grondstoffen, maar wij zijn uitgekookt. Hoezo bulkproducten, laat dat maar over aan de Russen en de grote landen, wij bewerken hun grondstoffen wel en halen er alles uit wat erin zit. Zelfs melk halen we uit het buitenland en daar maken wij dan boter van en kwark en dat exporteren we weer. Zeg dat de boer een kwartje voor zijn litertje melk krijgt. Wij maken van dat ene litertje melk 8 doosjes kwark, beetje zuursel en jam erbij en dat verkopen we dan voor 8 x 40 cent.
Hetzelfde met alles. De steenkoolmijnen mogen gesloten zijn, geef ons aardolie en DSM weet er raad mee, wat we daar allemaal van weten te maken! En wat we daarmee verdienen! Nou ja, ‘we’… geld valt ook hier op een bult. Maar toch…
Ga de grens van Vlaanderland over naar Nederland en je rijdt gestroomlijnd over fluweel, zelfs onze wegbermen zijn keurig – en als de weg smal is, leggen we er lawaairanden langs opdat je in het donker hoort dat je nog op de weg zit als er een tegenligger nadert en er geen lantaarns zijn omdat ook de natuur hier gerespecteerd wordt en lichtvervuiling uit den boze is.
Kom daar in Vlaanderen eens om. Overal liggen lijken langs de weg. Alleen al vanochtend zag ik twee wilde zwijnen, een vos en een marter dood liggen. Beschermende hekwerken en bruggen voor wild heb ik in heel België niet gezien.
Wat België goed zou doen is een portie saamhorigheidsgevoel. Met elkaar en met de dieren. Heel eigenaardig en pijnlijk ook die onderlinge rivaliteit en negativiteit van Vlamingen en Walen. Wat dat betreft zouden ze een voorbeeld kunnen nemen aan Duitsland. Hoe dan ook werken die aan saamhorigheid van Ossies en Wessies en dat zouden die Noordies en Zuidies ook moeten doen.
Misschien dat de dood van Jan Hoet een brug kan zijn, zelfs de Walen waren er door aangedaan, Hoet was een man die uitersten onder zijn hoed wist te vangen.
Nou ja, zulke gedachten hielden me dus bezig, of misschien richtte ik mijn aandacht er expres op.
Bij terugkeer kwam de klap bij Appie Heijn.
Elke vakantie sluiten we af met boodschappen voor we naar huis gaan. Dan is die Albert Heijn sowieso altijd een luxe die in het buitenland ver te zoeken is. Wat een producten en zo netjes uitgestald, zoveel groenten en verse waren! En dan de prijzen. Wat duurder dan in Duitsland, maar veel goedkoper dan in België. Dat wist ik niet. Als Albert Heijn slim is, gaan ze zich daar morgen vestigen, want die Carrefour is echt geen concurrent.
Alleen de benzine is nergens zo voordelig als bij onze zuiderbuurtjes. Wij tankten er voor 1,45 per liter en dan schrik je wel even als je hier 1,79 moet betalen. Dat kwartje van Kok overleeft ons.
Je ziet dat ik mijn aandacht in de wereld had. Maar eenmaal de boodschappenkar gevuld met Hollands welvaren, verliet ik Appie door de draaideur en daar kwam het – een pijnscheut dwars door mijn alles naar mijn hart, ik had geen adem meer en tranen knalden uit mijn kop.
Raar dat dat zomaar gebeurt voor de deur van AH.
Thuis was ik voorbereid. De voordeur, de hal tussen mijn moeders huisje en haar atelier, de leegte, de stilte, de onherroepelijkheid – en dwars daar doorheen het miauwen, het klaaglijke, aanhoudende, luidkeelse, almaar opgewonden blijer wordende miauwen van Zora en Lukkie – wat zijn ze blij dat mijn schoot er weer is.
Tot zover.
26 reacties
Antwerpen is mooi he en Brugge ook (niet ver van waar ik woon, had ik dat geweten) en wat Vlamingen en walen betreft: de onderlinge strijd daar doe ik niet aan mee. Ik schreef er zelfs een dicht over omdat ik extremisten niet begrijp…
ik zend je het dicht es toe!
Prachtig gedicht Inge, ik vond het bij je leeslinten!
Wallonië als je tuin…. hoe je het met je voeten omarmt, prachtig.
Ik wil het graag plaatsen als je het goed vindt!
Brugge is zeker zeer mooi!
Deze vakantie was ik nog niet geheel klaar mijn Vlaamse vrienden op te zoeken, ik ben nog te dicht op het verwerken van het verlies van mijn moeder… wat ook mijn blik kleurt – wat wel weer boeiend is om te merken…
Volgend keer zoek ik je op! Liefs van mij
jawel, voor mij is Wallonië mijn tuin, omdat het groener is, en groen wil ik niet kwijt! je mag hert plaatsen, het stond ook al op de site Hernehim. en wat je verblijf in Vlaanderen betreft: ooit ontmoeten we elkaar wel es. ik wens je nog veel sterkte bij het verwerken van jouw groot verlies: een lange zware weg, denk ik. dus: véél sterkte!
Mooi Anne….zo leesbaar….
Oei die pijnscheut…..dat onvermijdelijke….dat grote gat van het verlies…..
Is het moeilijk bij mij te komen?
Wat is er zo moeilijk…… of is dat een moeilijke vraag…..
Liefde voor je pijn……
Sterkte…….
Annette, lees ik die derde zin goed?
Is dat een uitnodiging? In dat geval zeg ik ja 🙂 – ik zie je graag een keer in het echt!
Dankjewel voor jou…
Het thuiskomen zal nog een hele tijd anders aanvoelen, Anne. Fijn dat je zo hebt genoten van België. Wij genieten op het moment in ons huisje in Zeeuws-Vlaanderen. Nederland maar toch een beetje Vlaams. Graag gelezen, lieve Anne. Warme groet XXX
wat heerlijk zo’n plekje daar in Zeeuws Vlaanderen! het is goed de bakens.. af en toe te verzetten… dat heb ik ervaren, ik was even in een andere wereld en ook met andere ogen – dat heeft mijn blik naar buiten getrokken – even afstand, ontspannen en bijtanken…
dankjewel Mieke
Heftig Anne. Probeer de mooie dingen alsjeblieft weer te zien. Je bent niet verantwoordelijk voor al het leed in de wereld. Geen mens kan dit allemaal op z’n schouders dragen. Ik denk dat je van jezelf niet echt ‘blij’ mag zijn omdat je je misschien schuldig voelt als je vrolijk fluitend door het leven gaat terwijl je moeder……
Maar ik kan het ook helemaal mis hebben natuurlijk. Je zit ‘gewoon’ nog stevig in het verwerkingsproces, dat is en lijkt me normaal. Oorlogen zijn altijd erg en komen nu extra hard binnen, net als bij een jonge moeder met haar baby op schoot en dan het nieuws horen, allemaal ellende. Dat kun je dan gewoon niet aan. Jij hebt ook net een kind op de wereld gezet in de vorm van je boek. Wat klets ik nu toch allemaal!! Eigenlijk wil ik je gewoon het allerbeste wensen en je vertellen dat ik blij ben dat je er weer bent.
Lieve groet!
dankjewel Jannie, je komt binnen hoor, en voelt heel lief en warm.
wat gebeurt is niet te sturen, gelukkig maar… ik wil niets uit de weg gaan van wat op mijn pad komt aan ervaringen, al zijn ze soms vreemd of onbegrijpelijk – in eerste instantie…. ik vind het mooi wat je zegt over het binnenkomen van oorlog bij moeders met jonge kinderen… en…. nog veel meer – lieve groet terug!
met graagte gelezen…daarom hebben wij toffe Belgische vrienden om 1 keer in het jaar ´los te komen ´van het in de pas´lopen van Nederlandse bemoeizucht ….. ´normen en waarden` ..;)
dat voel jij dus toch ook, Willem – dat hele geregel(de) van ons –
in zo’n weekje sightseeing doe je andere ervaringen op dan ik gewoon ben – aan de ene kant is het oppervlakkig, maar tegelijkertijd ook onthullend, naar twee kanten! die primaire reactie op het onbekende, heel verfrissend met betrekking op mijn situatie en huidig blikveld…
een uitbundige rondtocht bij de zuiderburen
en een ingetogen rondtocht in jouw beleven
het is altijd leuk om mee te avon-turen
in de omgangen door jou beschreven !
groet ,klaas
heerlijk door jou gelezen en gedragen te worden trucker!
warme groetjes!
Als Nederlander, die 2 jaar in Gent woont, kan ik het volgende toevoegen:
Na WO2 bleven de Amerikanen Antwerpen gebruiken als aanvoerroute. De economische ontwikkeling kwam in Vlaanderen dan ook 10 jaar eerder op gang dan in Nederland. De modernisering was voltooid voordat de eco – tegenbeweging op gang kon komen. Dit in tegenstelling tot Nederland. Heel Vlaanderen is volgebouwd met grote huizen en grote tuinen langs doorgaande wegen, waarop hard gereden wordt in grote auto’s. Het lijkt veel op Los Angeles.
Vlaanderen is nu bezig met een inhaalslag en loopt inmiddels voor op Nederland: Bij nieuwe gebouwen zijn groendaken, en regenwaterhergebruik verplicht, binnenkort de nul energie woning. Vlaanderen heeft wel degelijk wildpassages. Het aantal windmolens per inwoner is hoger dan in Nederland.
Het is waar dat het leven hier duur is, maar de kwaliteit van de winkels is prima. AH is als prijsvechter zich aan het inwerken.
Het leven is hier uitstekend.
Er is geen strijd tussen Vlamingen en Walen, zij negeren elkaar.
mooie, waardevolle bijdrage Frans uit Gent. Welkom!
Het verlies dragen, het verwerken, zo helemaal op je eigen manier, wat ook de enige manier is voor jou. En dan de pijn bij het thuiskomen. Die rugzak zal je nog vaak langs de kant zien staan wachten op jou. Soms verwacht en heel vaak onverwacht, Anne.
Weet dat je huilt om het goede dat er was.
dat is nou weer zo wijs van jou Athy, dat die rugzak ergens aan de kant wacht…
ver-wacht en onverwacht krijgt ineens een diepere betekenis voor me
mijn dank…
Reactie weg…gggrrttt.
Antwerpen was je vlak bij mij, 20 minuutjes rijden. Wat ben je welkom in het Brabantse om te vertellen, luisteren, te delen in ‘m gedeeld verdriet.
Voel ik goed als ik lees dat je hart ergens anders was tijdens je uitje in België ?
Bijzonder dat je tranen in de draaideur van het leven ( dit keer bij Appie ) loskwamen, op de meest onverwachte momenten, laat maar gaan.
Thuiskomen, ja echt thuiskomen….is het niet…..het is niet meer compleet en dat gevoel dat kan lang aanhouden…….daarvoor staat geen tijd
Wat zijn dieren dan toch bijzonder, zo troostrijk, zonder iets terug te verlange.
Fijn dat ik je weer gelezen heb.
xxxxxxx.
ha lieve Dimph – in eerste instantie wilde ik graag naar België om mijn talloze vrienden onderweg en in Belgie, alleen al in Antwerpen houd ik van zes heel verschillende mensen, en dan zijn er nog mijn dierbaren in Gent en Lier en Mechelen en nog veel meer plaatsjes met wonderlijke namen als Brasschaat en Opklapbeek – eenmaal onderweg ontdekte ik dat het juist goed was even niemand te zien die ik kende of die mij kende… zoiets weet ik vooraf helemaal niet van mezelf… en daarom alleen al was deze trip in al zijn kleinheid groot.
Dank voor je lieve gedachten xxx
Wat een sterke wending aan het eind. Het blaast mij in 1 keer voor de deur van AH weg naar verdriet.
Je voelt precies als ik… dankjewel Karien voor het lezen en zo kernachtig verwoorden…
Albert Heijn zit alweer een tijdje in Vlaanderen! Verschillende vestigingen in Antwerpen en ook andere steden.
Ha Johan, wat ben je toch een heerlijk realistisch mens – ik sta gelijk weer op mijn poten, dankjewel 🙂
Dag Anne, of het nu is om vrienden te zien of gewoon om er “te zijn”, ik ga vaak en graag naar Gent: mooie, sfeervolle en gezellige stad. Zo dichtbij en toch heel anders. Ik kan het je aanraden.
Lieve groet, Annette
Ha Annette, Gent, ja, daar was ik ooit, en was meteen verliefd op deze stad. Ik heb er nog een tijdje gewerkt op een kasteel in de buurt, in de tuin, ook nog een kruidentuin in de vorm van een spiraal ontworpen – geen idee of die er nog is. Maar je roept wat los! En ik heb meteen zin er weer eens heen te gaan! Dank voor de inspiratie!
Was dat in schildersdorp (net als Oosterbeek!) Sint-Martens-Latem? En het kasteel van Ooidonk? Allebei ook al zo mooi, maar inderdaad, verliefd ben ik net als jij op Gent (waar is mijn reistas…).