Kattenverdriet

Ik ben omringd door geruststellende feromonen die dampen uit mijn stopcontact dankzij mijn nieuwe dierenarts uit Obdam of all places. Ik ging naar deze man omdat mijn eigen dierenarts twee keer zo duur is en er bijna nooit is en dan staat daar een stagiare van de diergeneeskundige faculteit die de juiste diagnose maar niet gesteld krijgt bij onbekende katten en dus gelijk doorstuurt naar Utrecht ad 2000 euro, waar dan vervolgens niet veel meer gebeurt dan narcose, onderzoek en pijnstilling want de faculteit zal toch ergens haar proefdieren vandaan moeten halen.

Dus toen ik gisteren, dinsdag, de huilebalktreurdag bij uitstek omdat het elke dinsdag een week langer geleden is dat mijn lieve moedertje niet meer wakker werd uit haar middagslaapje, zonnetje op haar gezicht, mistige regenstriemen op het mijne, toen ik dankzij mijn eigen verdriet dat van anderen dubbel voelde, had ik gigaoog voor Lukkie, de kat van mijn moeder die vanaf zijn geboorte bij mij woont.
Zij vond een bovenhuis in Amsterdam niks voor haar kat. Toen dat bovenhuis in datzelfde Amsterdam niks meer voor haar was, kwam ze haar kat achterna, 5,5 jaar geleden.

Mijn moeder wilde nooit een kat en mijn moeders liefste wens was altijd mij een cadeau geven waar ik nou eens echt blij mee zou zijn. Dus toen haar schoondochter eindelijk een keer oneindig blij was met haar cadeau, een Appenzeller armband, wou ze mij er ook een geven en gingen we op een Grimmige Amsterdamse Wal naar een hele dure Amsterdamse juwelier met oneindig hoge drempel waar ik haar voor gek zette, omdat ik geen enkele armband of ring zag zitten ondanks mijn pianohanden die elke ring een boost gaven ipv andersom.

Ik wilde een hond maar dat kon niet omdat ik hoog woonde en honden mogen niet traplopen, dus kreeg ik almaar niks. Toen kreeg mijn poes Zora welgeteld één levend jong en dat jong wilde mijn moeder tot mijn stomme verbijsterende verbazing. Met de voorzienige blik die haar eigen was, zei ze erbij dat ik dan Lukkie nog had als zij dood was. Bijna elf jaar geleden zag zij het allemaal voor zich. Vervolgens dreigde Lukkie meermaals eerder dood te gaan dan zij en dat konden we ons niet aandoen, dus aanvaardden wij die waanzinnige rekeningen.

Nu heeft haar kat haar overleefd en zou ik niet naar de dierenarts hoeven om die reden, maar Lukkies buik wordt ineens kaal.
Mijn moeder had hulpen die mij alles leerden en eentje wees me op de dierenarts in Obdam die het Helemaal Heeft En Is.
Punt 1 is hij er altijd, en dan bedoelt zij ook altijd. Elke dag, elke nacht, elk uur.
Punt 2 is hij jong en vol jeugdig elan en moed.  Dit brengt alles mee wat baasjes-van-kalende-katers willen. Geen kwaal gaat hem te diep, te hoog, of te ver. Hij steekt zijn neus erin, zijn oog, zijn hand. Hulps hond bijvoorbeeld had iets wat de Hoornse dierenarts deed schouderophalen, honden hebben altijd wat. Daar betaal je dan 75 euro voor. Hulp heeft zoals elke dierenvriend een ingeboren instinct dat met het uur dat je doorbrengt met je dier verdubbelt, dus zij wist zeker dat haar hond IETS mankeerde, zocht een andere dierenarts, de dichtstbijzijnde die er was en hij was er omdat hij er altijd is, die jonge vent in Obdam. Die kijkt naar haar hond en weet het. De maag van de hond zat los en was gekanteld. Hij zou binnen een etmaal sterven als de juiste handeling niet slaagde. Dus slaagde hij erin. Voor de zekerheid hield hij de hond een nachtje bij zich in bed opdat hij onmiddellijk onraad zou ruiken en horen. Zo werd de stervende hond gered en leeft als een tierelier. Wat van punt 2 meteen punt 3 maakt en punt 4.
3. Hij diagnosticeert goed.
4. Hij lost het zelf op. Niks Utrecht voor 2000 euro.
Wat ons bij punt 5 brengt, het punt waar Man blij van wordt.
5. Hij vraagt geen cent teveel, 32 euro.

Dus die wonderdierendokter in Obdam gebeld dat Lukkie kaal wordt. Hij kent de hele Lukkie niet. We kunnen meteen komen. De weg naar Obdam is verder dan om de hoek. Lukkie miauwt die weg, waarbij zijn bek open hangt van angst dat hij weer naar Utrecht moet op niks af. Na een kwartier racen zijn we klokslag 3 uur bij de nieuwe dierenarts die er altijd is.
We zijn meteen aan de beurt.
Hij doet de kattenmand open aan de voorkant en haalt Lukkie er aan zijn nekvel uit. Zonder probleem. Bij onze oude dierenarts moet de kap eraf en moet ik Lukkie eruit tillen, want Lukkie zou agressief zijn, zo staat hij in de computer. Inderdaad heeft Lukkie onze dierenarts een keer gebeten en dat was niet zijn schuld natuurlijk.

Ditmaal blijft Lukkie stil liggen op de behandelbank. De dierenarts kijkt naar hem en vraagt hoe oud hij is. Dan tilt hij hem op als de gelaarsde kat. Lukkies hoofd komt nu ver boven dat van de jonge, enthousiasteling uit, waarbij zijn kalende achterpoten en buik pal voor diens oog geplaatst blijken. Dierendokter knikt. Ik vraag.
‘Heeft hij schurft? Eczeem? Huiduitslag? Iets allergisch? Wormen?’
‘Nee.’
Dan komt dierendokter met zijn vragen.
‘Kan hij overal heen waar hij heen wil? Binnen? Buiten? Zijn er andere katten in zijn leven? In huis? Buiten?’
Dat is allemaal ja en dat is al jaren ja.
Dierenarts knikt.
‘Is er de laatste tijd iets veranderd in zijn leven?’
Zoiets heeft onze oude dierenarts nu nog nooit gevraagd, mijn mond valt open voor er wat uit komt.
‘Zijn baasje is overleden en hij wast zich tegenwoordig, dat deed hij nooit. Als hij drijfnat thuiskwam, sprong hij op mijn schoot en droogde ik hem met een handdoek want zijn moeder was bijna dood na zijn geboorte dus die heeft het hem niet geleerd. Ik heb hem met het flesje gevoed…’
‘Wanneer zag u dat kale?’
‘Uh, een tijdje na het overlijden van mijn moeder. Sinds ze er niet meer is, wil hij elke dag haar kamer in en dan gaat hij midden op het kleed klaaglijk miauwen.’

Dierendokter krijgt de blik van de kattenfluisteraar.
‘Hij is emotioneel in de war en van de stress bijt hij zijn eigen haren af.’
‘Mijn moeder is dood en blijft dood. Wat moet ik nu?’
 Hier klinkt mijn eigen rouw er even, heel eventjes maar, doorheen.
‘We gaan hem geruststellen langs psychogenetische weg.’

Zo hebben wij nu een blije stekker in het stopcontact. Lukkie ligt vredig te slapen onder de feromonen en ik schrijf min of meer vredig over hem en zijn rouw. Ook Kees is tevreden, geen bloedonderzoek, geen scan, geen anti-allergiekuur, geen Utrecht. Voor het eerst sinds wij poezen hebben, een kwart eeuw, een rekening onder de gebruikelijke minimaal 300 euro, slechts 32 voor het consult en 40 voor de toverstekker.
Het hele huis ademt vrede.