Berbers – 1

Het Rouwreinigingsritueel der Berbers gaat je niet in de kouwe kleren zitten, tenminste dat denk ik, want ik word ineens door mysterieuze vrouwtjes van onbestemde leeftijd  en komaf bekeken en betast en begroet vanonder sjaals en vanboven kragen. Of dat ze dat de hele tijd al deden, maar dat ik het niet opmerkte. Je ziet het pas als je het door hebt. Het eerste dat ik zie, is wat anders, en wel de enorme berg broeken en blazers en tassen en schoenen en sokken en rokken en jassen van mijn moeder, terwijl ze die nooit meer draagt want ze is dood. Iets mooiers kan ik er niet van maken. Ze is er niet meer en dat doet zeer. Okee.

Stapvoets als een duizendpoot op klompen breng ik elke week een tasje overbodig geworden aards goed naar Noppes, gelijk wat afleiding, ik ben er even uit, beweeg daarbij gezond op mijn fiets, zie hoe het buiten toegaat met de lammetjes en de groene blaadjes en meer van dat nieuwe leven. Als extra troost en beloning mag ik van mezelf één ding vinden bij Noppes en mee naar huis nemen. Zo heb ik nu een appelvaas, een plateau op pootjes voor 12 waxinelichtjes, een roze olifant en meer onnut dat ik kan gaan beschilderen in blije herinnering aan mijn moeder als ik er aan toe ben, een heerlijk rekbare afspraak met mij en mijn emoties.

Komt mijn Berbervriendin afgelopen vrijdag op de koffie. Ik doe de voordeur open, Berber komt de hal in en ziet mijn natte ogen. Dat heb ik alleen als ik toevallig net de badkamer van mijn moedertje heb opgeruimd en haar kammen en vooral haar haarborstel met die zilveren haartjes. Ik zie ze nog op haar hoofd, hoe eigenwijs ze eruit groeiden tot de laatste ochtend aan toe, die haartjes die almaar zachter werden en dunner, net spinnendraden die ragfijn doorgingen naar de hoogste hemelsferen en daar streek ik dan overheen en dan glimlachte zij tot ze haar hoofd schielijk terugtrok, want ze houdt/hield in wezen helemaal niet van dat gefoezel op haar hoofd.
Dat had ik net achter me, die badkamer en die kammen en die borstel en het pijnlijkste was nog dat ik het hele zwikkie in de vuilnisemmer had gegooid en die zat bijna vol, waardoor die haartjes glinsterden in de zon.
Precies dan belt Berber aan.
Dan is het heel normaal dat mijn ogen sporen dragen. Dat zij mij aankijkt. Eén en één is twee. Zij weet altijd waar de schoen wringt en de klepel hangt en duwt de deur van mijn moeders ruimte open.

Ik zie door haar ogen, mede doordat zij er luidkeels bij opnoemt wat er allemaal staat wat er allang niet meer had mogen staan in de stam van de nomadische woestijnberber van haar verste wortelgeslacht.
‘Anne! Alles staat nog precies zoals het stond! Je hebt zelfs het theeblikje nog op de plank staan…’ ze opent het onwillige, gedeukte, antieke tinnen theedoosje en ik kan er op wachten, ‘Anne! Haar thee zit er nog in! Je weet toch dat je al haar eten meteen moet weggeven en dat je alle kleren na tien dagen weggegeven moet hebben en dat alle meubels dan verplaatst moeten zijn!’

In haar woestijnwereld vind ik dat logisch. Je kan moeilijk met al die zooi blijven rondzeulen door woestijnzand en wind. Mijn moeders huisje staat veilig en wel in ons huis en ik vind het al heel wat dat het hooglaagbed van haar studio naar haar atelier is verhuisd. De rest komt wel. Dan heb ik buiten Berber gerekend.
‘Ik dacht al dat ik je moest helpen.’
‘Neeneenee. Ik wil niet dat je me helpt, ik wil het zelf doen, ik wil al haar spulletjes door mijn handen laten gaan, ik…’
‘Ik heb alles bij me voor het reinigende vuur.’
‘Je gaat haar spullen niet verbranden!’
‘Ik kom niet aan je moeders spullen. Ik ga jou onder handen nemen. Ik ga het Berberrouwreinigingsritueel met je doen.’
Alles beter dan mijn vriendin tussen mijn moeders spullen.

wordt vervolgd