We zijn amper in ons huisje in het Fichtelgebergte, half juli, of vrienden uit Amsterdam staan voor de deur. Heel leuk, maar één ding besef je pas als het zover is: wij krijgen nooit genoeg van ons plekje dat almaar dieper tot ons spreekt, maar zij hebben de hele wereld bereisd.
Vinden ze het wel leuk op zo’n plek waar niets is en niets gebeurt?
Bij het kampvuur krijgen wij machtige verhalen te horen over een moederolifant die hen de weg versperde in Zuid Afrika, het doorwaden van snelstromend water in Schotland met de voeten in grote plastic tassen, enorme lappen rundvlees op het bord in Argentinië, een kleermaker in Thailand die een maatpak voor hem maakte en de aanblik van de Twin Towers die er nog stonden toen zij New York bezochten en bovenal de Nazca Lines, geogliefen in Peru. Helaas had zij net een zonnesteek en vloog hij in zijn eentje over onmetelijke mysterie lijnen, ooit door Indianen gemaakt en bewaard gebleven omdat het er nooit waait of regent.
Uitgerekend deze wereldreizigers komen bij ons voor een Must See waar ik niet bij stilgestaan heb: de locaties in Sophie Genius Loci, mijn debuutroman. Om te beginnen lopen we naar de Prinzenfels en daar branden de vragen al los: ‘waar lag dat geheime pakket van Willem precies?’ en ‘hoe hoog lag de sneeuw?’ en ‘waar is dat vrouwengat?’ Heel eigenaardig dat lezers denken dat alles echt gebeurd is, maar dat locaties verzonnen zijn. Het omgekeerde klopt beter. Afijn. Ik moet eraan geloven en op de foto bij de Prinzenfels en zeven boeken signeren die ze cadeau willen doen aan hun andere vrienden, inclusief handtekening, foto en persoonlijke opdracht van de aureur. Mijn uitgever zal blij zijn, maar ik was toch op vakantie?
Terug in ons huisje komt het vragen pas echt los. Of ons huisje het huis van Willem is. Er klopt geen moer van. Daarbij is er geen Koningsberg, maar een Koningsheide! En beneden is helemaal geen slaapkamer en de wc in de hoek waar Willem zijn poep eruit probeerde te krijgen is er ook al niet. En waar is de ‘Allesfresser’? En bestaan er eigenlijk wel rotskelders? Laten wij die nou hebben! In de rots achter het huis. Fier open ik de deur en dan slaat ons een schimmellucht tegemoet, alsof we regelrecht op een grote rode paddestoel de lucht in vliegen. Ik ben gelijk een en al inspiratie. Ik ga deze kelder aanpakken! Als zij weg zijn en nu ze er zijn, kunnen ze mooi mee naar het Kellerfest in het naburige Weidenberg waar kelders zijn zo diep als de Twin Towers hoog waren.
Het laatste stuk moeten we de berg op lopen. Overal flaneren mensen in wonderlijke kledij, felgroene en blauwe satijnen jurken tot op de grond, lange rimpelrokken met witte schorten, bijeengehouden door een touw waarin een doek is gestoptt alsof elk moment de afwas gedroogd moet worden. Mannen met paardestaarten lopen in leren wambuizen en lapjes leer om de voeten gegord met veters, brede riemen behoeden wijde broeken af te glijden. Er klinken wonderlijke tonen uit instrumenten van weleer, er zijn kringdansen op het plein en er wordt gretig bier en mede gedronken uit grote kroezen. We wanen ons in de Middeleeuwen.
De nacht is nog niet gevallen, maar langs alle stoepen staan kaarsen te flakkeren in glazen potten.
We lopen terug in de tijd over straten van graniet. In de eeuwenoude huizen staan deuren uitnodigend open. We gaan smalle gangen in naar diepe kelders die schaars verlicht worden door kaarsen. Onze voeten zoeken tastend over uitgesleten treden de weg almaar dieper de berg in.
In een van de diepste krochten is een concert met klankschalen. We worden genood de ogen te sluiten. Klanken resoneren alom en dwars door onze huid zakken ze in onze eigen kelders waar dromen en herinneringen schuilen en geboren worden. Herboren komen we de kelders uit.
Herzlichen Dank Andreas Harbach für die Bilder.
http://www.andreasharbach.de/
5 reacties
Zo schitterend schrijven kan jij!!
Weer genoten!
Wat een heerlijk verhaal!
Anne, wat een heerlijke tijd hebben jullie in het Fichtelgebergte. Tussen de regels door proef ik dat zo goed!! Het is een plezier over jullie belevenissen te lezen!
Wat een rustig feestelijk verloop van wat zo (voor mij) ergerlijk begon: veeleisend bezoek…..
x
Jullie avonturen zijn net zo interessant als de avonturen die mensen beleven tussen olifanten slangen en ander gespuis, het is de fantasie die er toe doet, en fantaseren kun je, heerlijk Anne je verhaal en zo’n kelder vochtig en schimmelig daar kun je heerlijk in wegdromen en mooie verhalen over schrijven kuske op beide wangen