Spinnen

Ik houd van de herfst, het verkleuren van bladeren, de oogst van vruchten, en zelfs het vallen van de bladeren, het zichtbaar worden van de structuur van de natuur. Ik houd ook van wat het teweeg brengt in mijn binnenste, dat diepe deel dat in uitbundige lentes en lome zomers ingeslapen lijkt. Als de dagen almaar korter worden en nevels dalen over land, zak ik langzaam in de stilte van mijn ziel.

Elke dag is er een vers web gespannen voor mijn voordeur, een reusachtig web van deurpost tot deurpost. Wie het huis in of uit wil, moet door het web. Je kunt er niet omheen, noch onderdoor. Ik ga dus dagelijks door het web. Met spijt in mijn hart, dat wel.

Tot mijn verbazing hangt er elke ochtend een nieuw web. Ongehavend. De spin zit in de uiterste bovenhoek, ze is er net mee klaar. De spin houdt van spinnen. Elk volgend web is groter en hechter. Nog even en ik heb een helm nodig om erdoor te komen.
De spin zou elders een web kunnen weven, maar dat doet ze niet, het is een eigengereide spin. Verwoesting weerhoudt haar niet. Ze wil het gat van mijn deur en anders niet. Dankzij mijn spin heb ik geen horren nodig. Ik heb haar. En haar familie. Voor elke buitendeur, elk raam hangt een web.
Stappend door het web, zak ik in mezelf.

Ik was een jaar of acht. Mijn ouders hadden vrienden op een boot met een ligplaats in de Rijn bij Oosterbeek. Het waren spannende vrienden. Ze hadden een camping en op die camping stonden vreemde bouwsels, bosjes en verboden. Zo was er een verboden bunker, een verboden hond en een verboden roeiboot en alledrie lokten me.

Om op de woonboot te komen moest je over een smalle loopplank. Hij boog door en wiebelde boven donker water. De boot had een klein deurtje en achter die deur waren twee trappen, eentje omhoog en eentje omlaag. Wij daalden af naar het vooronder, een naam die alles opriep wat er gebeurde: lachen, praten, roken. Er werd veel gerookt. De smog was dichter dan mist. Ik vluchtte twee trappen op naar de stuurhut.
,,Niet aan het stuurwiel komen!’’
De zware stem van oom Henk baste in mijn gebeente. Bulderend gelach volgde op zijn waarschuwing.

Ik was blij dat ik alleen in de stuurhut was. Wat een licht! Aan alle kanten waren raampjes en door elk venster zag de wereld er anders uit: de vaste wal, de Rijn, de brug over de Rijn, de overkant, langsvarende boten, golven en lucht. Mijn oog viel op het stuurwiel. Het was verboden en het was groot, met stevige spaken van glanzend hout. Het moeilijkste dat bestaat, is kijken naar iets waar je niet aan mag komen. Mijn ogen staarden zo intens dat ze het wiel bijna aanraakten. En toen viel er een zwart bolletje van het plafond. Pal boven het stuurwiel bleef het hangen. Ongelooflijk was het. Er kwamen acht poten uit het bolletje, ze bewogen naar alle kanten. Het was een spin, een grote spin en een levende! Ze hing aan een veiligheidslijntje dat uit haar achterste kwam. Haar poten vonden het wiel en gingen in de weer met de draad uit haar kont. De draad plakte vast aan het rad en mijn ogen plakten aan de spin.
Ze klom als een acrobaat langs haar eigen veiligheidsdraad terug naar het plafond en liep ondersteboven naar de hoek. Viel ze toch weer! Gelukkig had ze meer draad en landde zacht op het verboden stuur, op de zijkant. Het was een slimme spin. Weer klom ze langs haar eigen draad naar het plafond.

Viel ze nog een keer. Het was een domme spin. Ze was nu op de onderkant van het stuurwiel beland. Ze had geluk dat ze een klosje met zilverdraad in haar buik had. De spin had schik met haar klosje en maakte een netwerk van zilveren draden, kriskras kruisend van het stuurwiel naar het plafond. Al doende ontstond een kruis van draden over het kruis van het stuurwiel. De spin ging naar het kruispunt en begon toen rondjes te lopen in steeds grotere cirkels. Almaar door bleef er zilverdraad uit haar kont komen.

Telkens als ze een draad passeerde, plakte ze de draad vast met haar ragfijne spinnepoten. Zo ontstond een enorm net met grote gaten. Dat zinde haar niet. Ze ging terug naar het midden en begon opnieuw. Ditmaal werkte ze fijntjes. Telkens als ze een mislukte draad tegenkwam, at ze hem op. Toen het weefwerk klaar was, ging ze in het midden zitten als de koningin.

Kijkend naar het spinnen van de spin, zit ik er middenin.

een spinnendraad
van licht
leidt me
zacht
het diepe
in

waar
duister
nis
zich spinnend
om mij heen
verdicht