Terra Incognita – vrijeschool? (1)

Voor het licht is, is het donker en elke keer opnieuw tasten we in het duister, telkens als we iets nieuws aangaan, het onbekende. Dat is spannend en eng tegelijk. Dat heb ik als een roman het licht gaat zien, dat had ik toen ik les ging geven op de vrijeschool. Hoewel? Ik wist toen nog nergens iets van, wist niet van gevaar en ik was zo nieuwsgierig dat ik blind overal indook.

Ik zat nog op de Pedagogische Academie en had net een baan aangeboden gekregen op een anti-autoritaire school in Doetinchem. Het moment dat ik de deur uit wilde om de brief met mijn ja-woord te posten, zag ik een brief op het aanrecht van mijn kosthuis. Tot mijn verbazing was de brief voor mij. Hij kwam uit Nijmegen. Ik kende niemand in Nijmegen en brandend van nieuwsgierigheid ritste ik de brief open voor ik mijn ja-woord gepost had.
De brief was van een onbekende. Ze zochten in Nijmegen een juf voor de komende eerste klas van de nieuwe vrijeschool in Nijmegen. Of ik wilde solliciteren. Of ik Erna Trouw wilde bellen. Mijn bloed begon te bruisen. Een ‘vrije’ school leek mij nog leuker dan een anti-autoritaire. Ik snapte niet hoe ze mij konden kennen. Ik kende niemand in Nijmegen en van Erna Trouw had ik nog nooit gehoord.
Ik wilde gelijk bellen, maar ik had geen telefoon en mijn hospita was er niet. Ik was nog nooit in haar woonkamer geweest, maar dit was er het moment naar om de deur te openen. Haar telefoon stont pontificaal op de piano, een antieke zwarte van bakeliet. Ik draaide het nummer.

‘Met Erna Trouw.’
Ik viel bijna flauw dat het woord stem geworden was. De stem was vriendelijk en serieus, precies zoals de naam.
‘Hoe komt U aan mijn naam?’
Dat was mijn brandende vraag.
‘Van mevrouw Versteegh.’
In geen twee jaar had ik aan mevrouw Versteegh gedacht en nu bleek zij aan het roer van een schip richting Terra Incognita te staan.

Drie jaar daarvoor hoorde ik voor het eerst van mevrouw Versteegh dankzij een lift van Wageningen naar Arnhem. Omdat ik verder niemand in Arnhem kende, had ik maar eens aangebeld en werd zo hartelijk ontvangen, dat ik inging op het aanbod van de leeskring. Er zaten acht dames in de kring en alle acht waren ze stokoud, droegen een bril en lange rokken en hadden een glimlach in de fijn getekende gezichten. Er werd nauwelijks gelezen, slechts een enkele zin uit een boek dat in blauwlinnen gebonden was. De zin was altijd in het Duits en ging altijd over iets onbegrijpelijk geestelijks, dat met verve en animo van acht kanten aan mij werd verklaard. Wat de ene vraag na de andere bij mij opriep.
‘Waar gaat de ziel heen na de dood?’
‘Wat zijn elementaarwezens?’
‘Waar zitten kabouters en hoe kan ik ze zien?’
Vooral die laatste vraag was een prangende vraag sinds mijn kindertijd, waarin ik sprookjes verslond.
In de loop van die leesavonden verjongden de dames en verouderde ik.
Na een jaar verhuisde ik naar Arnhem zuid en was het me te ver fietsen naar mevrouw Versteegh. Daarbij had ik nog geen kabouter gezien en nu kwam mevrouw Versteegh ineens uit de toverhoed.
‘Mevrouw Versteegh?’
‘Zij raadde jou ten stelligste aan als nieuwe leerkracht van de komende eerste klas. Maar dan moet je eerst nog wel een gesprek met Willem Veltman.’
Mijn hart bonsde om onverklaarbare reden. Om dezelfde reden verstuurde ik mijn ja-woord niet. Ik belde af en raadde mijn vriendin Tonnie aan als juf op de anti-autoritaire school. Zij kreeg de baan voor ik met Willem Veltman gesproken had.

wordt vervolgd

http://www.wfveltman.nl/index.html