Mijn nieuwe spijkerrok gaat aan en mijn beste T-shirt, de ander gaat in mijn ‘pukkel’, zo’n legertasje, samen met schoon ondergoed, een handdoek, tandenborstel, pen en papier. Meer kan ik niet bedenken, veel meer heb ik ook niet. O ja, mijn portemonnee met al mijn geld, twee tientjes.
Erna Trouw staat me in haar Zweedse frisheid, blond en blakend op te wachten op het station, ditmaal zonder Vrije Opvoedkunst onder de arm, we herkennen elkaar nu zo wel. In de auto vertelt ze hoe Yvonne Everts en zij Juffie Loos zover hebben gekregen dat ze Den Haag wilde verruilen voor Nijmegen. Ze zijn doodleuk bij haar op de stoep gaan zitten tot ze thuis kwam, en na een uurtje vertellen over de Nijmeegse kleuterklas, de ouders, het enthousiasme, de hoop en de noodzaak van een ervaren vrijeschoolleerkracht, was juffie Loos om.
In dezelfde vaart word ik ondergedompeld in mijn toekomst, maar dat weet ik dan nog niet.
We rijden de Bosweg op, links de oprijlaan in en daar is Villandry! Het staat er in de zon nog mooier bij dan de vorige keer met Veltman. Daar kom ik te wonen!
We gaan naar binnen, de hal, de centrale hal, nog een deur en daar zit juffie Loos, helemaal aan het andere eind van een lokaal dat regelrecht uit een sprookje geplukt is. Roze muren, lampen met rokjes, houten speelhuisjes met gordijntjes, zelfgemaakte poppen van stof, stokpaardjes met grote oren en lange staarten. Ik aarzel het toneel te betreden. Erna geeft me een zetje in de goede richting. Ik loop door de roze wolk in mijn spijkerrok, detonerend als een vuilnisbak naast een koningstroon. Maar volgens mij ziet juffie Loos mijn kleren niet, ze ziet natuurlijk alleen mijn aura!
Ze komt achter de tafel vandaan, een kordate gestalte, gehuld in een grappige paarse hes met een mooie speld, een rok tot net over de knie en steunkousen en stevige schoenen. Dan pas kijk ik in haar ogen, helder en lichtblauw en zo wijs en lief dat mijn zorgen weg zijn voor ze opkomen. Ze steekt haar hand naar me uit en ik leg de mijne erin.
‘ZO!’ zegt ze met een stem die uit het onderaardse lijkt te komen, ‘ZO! Dus wij zijn voor elkaar bestemd!’
Daarmee is alles gezegd. Daarmee is de deur naar mijn ziel geopend.
De hele dag is het een komen en gaan van ouders met kinderen voor de toekomstige klassen. Aan het eind van de middag ben ik vergeten wie ik was. Mijn binnenste is vervuld van hemelse kinderogen van Onno en Annemieke en Michiel en Brenda en Sacha en Joyce en Jørn en en en…
‘MOOI! Daar is Erna. Zij brengt ons naar huis. We gaan koken.’
Alles is tot in de puntjes geregeld. Ik hoef het maar te laten gebeuren.
Erna rijdt ons af en aan, mevrouw Versteegh heeft mijn bed opgemaakt en Juffie Loos heeft de boodschappen voor de hele week in huis gehaald in de Knollentuin. Achterin de auto hoor ik alles en zie haar bukken over de slabedden en de andijvie met die pijnlijke knieën…
Voor we gaan koken, nemen we eerst een kopje koffie met een ‘ik-versterkertje’, wat het chocolaatje een nieuwe betekenis meegeeft, en zo zal mijn hele bestaan er een dimensie bij krijgen die mijn ziel oprekt en verbindt met werelden achter de horizon en daar voorbij…
wordt vervolgd
8 reacties
mooi beschreven die pastelkleurige gebalanceerde wereld van de wonderbare antroposofie , mijn zoons gingen ook naar de vrije school, je beschrijft de besmettelijkheid uitstekend,
de besmettelijkheid….. dat vind ik dan weer goed samengevat
Die lieve en soms beschaamde kindjes, blijken later niet zo lief te zijn als ze er nu uitzien,
ze veranderen per dag, lat blauwe ogen en vlechtjes je niet bedriegen, ik weet waarover ik spreek.
oei Edgard, dat vraagt om een verhaal, jouw ervaring….
wat ik hier beschrijf ligt ver terug in de tijd – deze kinderen zijn nu heel volwassen en ze zijn lief gebleven 🙂
Hoi Anne, leuk om je steeds tegen te komen op het web. Helaas kan ik je nog geen reactie geven, want het lezen laat een beetje op zich wachten. Voor de Kerst en het nieuwe jaar dien ik nog het een en ander af te werken. Op een manier, die me ‘s avonds gelijk in slaap doet vallen. Tja, dat schiet niet op. Dus nog even een weekendje uitzoeken en dan lees ik je in een keer uit. Ik hoop dat je al goede reacties hebt gekregen. Maar dat denk ik wel.
Intusen voorbereidingen doen voor de Kerst en het houdt me allemaal wel goed bezig.
Ik ben vroeger ook nog op de vrije school geweest in Zeist. Maar dat is heeeeel lang geleden.
Heb er nog goede herinneringen aan. Nu weer verder met mijn werkzaamheden en ik hou je in de gaten Anne. (hi). Wens je veel inspiratie toe en tot snel. Groet M.
Wat een leuk persoonlijk bericht Metha! Toevallig (of niet) dat je op een vrijeschool hebt gezeten! En zoek het goede moment voor Eva, want eenmaal goed begonnen, kun je niet meer ophouden, althans dat heb ik van de eerste lezers gehoord 🙂
Warme groeten!
Hallo Anne,
wat je schrijft kan ik zeker geloven, maar na 35 jaar lesgeven in de beroepsafdeling, tussen Belgen , Marokkanen en Turken, verzeker ik U dat bij die (sharels) er heel wat tussen zitten die om de maand veranderen van aard ( ook lieve en zachte kereltjes) alsof ze gehersenspoeld werden.
Dat geloof ik meteen Edgard, dat zijn kinderen met een heel andere achtergrond dan de kinderen die ik mocht lesgeven… daarbij zijn de tijden veranderd…
Maar kranig van je om op zo’n plek les te geven! Dat moet je maar durven en kunnen.