Arcen en het onverwachte

Arcen is leuk, zeker als je er onverwacht terecht komt op een onverwachte rokjesdag, gisteren. Kees was de hele zondagochtend lessen en powerpoints aan het voorbereiden en kwam toen met een stralende kop de kamer in.
‘Pak je slaapshirtje en je tandenborstel, we gaan naar Arcen, ik heb een overnachting gewonnen in de Parel van Arcen en we hebben wel een verzetje verdiend na al die weken griep.’

Alles doet mee. De zon, de Maas, het kasteel. Het eigenaardige is dat wij niet de enigen zijn die een dagje/nachtje Arcen gewonnen hebben. Als wij er rond een uur of drie aankomen, puilt de dorpsstraat uit van de wandelende mensen. Wij parkeren de auto achter de Parel en voegen ons bij het wandelend publiek, Limburgers en Duitsers door elkaar. Alle terrasjes zitten bomvol, allemaal rokjes. Wij wandelen door een smalle steeg, een poort onderdoor en bevinden ons direct aan de oever van de Maas, niks zomerdijk, winterdijk, uiterwaarden, nee, het klotsende water pal onder onze voeten. Wat een prachtrivier is dit! Op de dijk achter ons is het stampvol zittende, zonnende mensen. Wij lopen in de keu van wandelaars mee over het pad tussen Maas en achtertuinen. Je zult hier wonen! Wat een uitzicht.

We slaan een volgend steegje in, passeren een straat en nog een straat, rechtsaf, en daar ligt het kasteel van Arcen. Wij zouden graag naar het kasteel lopen, aan de overkant van de straat, maar het lukt niet, we zijn bekaf, uitgeteld, gevloerd, een wonderlijke ervaring voor doorgewinterde lopers. De griepen hebben hun tol geëist, alsof we onze eigen spieren hebben opgegeten. Dat is wel even schrikken. Gelukkig staat er een bankje met uitzicht op het kasteel en de gracht.

Naast de gracht staan een man en een vrouw te kijken naar een meisje, hun dochter waarschijnlijk. Zij heeft een tak opgeraapt en loopt ermee naar de gracht. Er drijft een bal in het water. Het meisje meet met haar blik de afstand naar de bal. Die lijkt naderbij te komen.
Dit rustige tafereel wordt plots heftig verstoord door gekrijs in de verte waar een jongetje staat te stampvoeten.
Vader, moeder en dochter kijken niet op of om, hun blik is gefocust op de bal die tergend langzaam dichterbij drijft. Dan werpt papa zich op als de grote redder. Hij rukt de stok uit de hand van zijn dochtertje, begint voorover te hangen, wij verwachten elk moment een olympische duik, maar moeder hangt zich aan zijn linkerarm, waarop vader voorwaarts leunend de stok bijna achter de bal krijgt, waarop dochter aan papa’s buik gaat hangen en papa nog iets verder doorbuigt en de bal haakt.

Triomfantelijk lopen ze naar het krijsende jongetje, moeder met de bal als trofee ver voor zich uit. Even kijkt de jongen op, ziet het trotse gezelschap met de bal en stampvoet dan verder voorwaarts het kasteelpark in.