Om te wennen aan de stilte van het Fichtelgebergte gaan we de eerste dag altijd naar ‘de stad’, het nabijgelegen Bayreuth. We gaan dan naar de Hagenbaumarkt, zoals bekend is er altijd wel wat te doen in een huis op een berg in een bos. Ons boodschappenlijstje heeft ditmaal slechts twee uitroeptekens:
* Taairibs! (Tie rips? Tyraps?)
* Schimmelverwijderaar!
Zo’n boodschappenlijstje in de hand voorkomt dat we alleen dingen vinden die rondom lokken: planten, bloembakken, vogelvoer, kattenvoer, vogelhuisjes, servetten, servettenlijm, verf, hout, gereedschap. Uit voorzorg gaan we met een grote bouwmarktkar naar binnen, al hebben we alleen taaie ribben nodig.
De kar ligt al gauw vol hout en hamers, zonder taaie ribben en die zijn toch echt nodig om onze kerstverlichting vast te binden aan de dakgoot en het hek. Drie aangeschoten verkopers hebben ook gedrieën nooit gehoord van tieribben. Duitsers hebben me toch een geduld, en dat met drie man sterk, onze uitleg blijft uitdijen. Als we er echt niets meer aan toe te voegen hebben, komt als uit één mond ‘AHA! Sie brauchen Kabelbinder!’
Nu alleen de schimmel verwijderaar nog.
De verkoper wil ons een chemisch goedje aansmeren dat alles doodt. Wij willen hem niet en zijn spul niet, wij willen de AURO man. Hij komt achter een kast vandaan en herkent ons direct al heeft hij ons pas driemaal iets verkocht: kalkverf van AURO. Dat willen we weer, want de schimmel trekt zich met de keer verder terug.
Hij kijkt ons bedenkelijk aan.
‘Als het na drie keer nog steeds niet definitief geheel weg is, heb ik het verkeerde gegeven en dat komt omdat wij als grote bouwmarkt maar een paar producten van AURO hebben. Wat jullie nodig hebben kan ik wel bestellen, maar dan komen er net zoveel verzendkosten bij als het spul kost.’
Waar kom je zoveel eerlijkheid tegen? Zij het na drie jaar.
In mijn enthousiasme bestel ik AURO houtverf in alle kleuren. Ik zie het bos al opfleuren.
‘Das hat kein Zweck.’
Dat heeft geen zin. Daar worden de verzendkosten alleen maar hoger van. Waarop Kees zegt dat dit vroeger in Nederland ook zo was, waarmee gezegd is dat Duitsland achter loopt.
De AURO man wil niet achterlopen en spurt voorwaarts naar de telefoon. Hij belt iemand in Bischofsgrün die het middel zou kunnen hebben. Wij zijn vaak genoeg in het lieflijke dorpje met zijn granietstenen straatjes geweest. Onze belastingman woont daar en zo’n man heb je nodig als je zonnepanelen op je dak hebt. In Duitsland heb je dan een bedrijf. Dat klopt ook wel, want de zonne-energie levert veel meer op dan in Nederland, tot onze verbazing verdienen we ermee. Een AURO winkel hebben we in Bisschofdgrün echter nooit gezien, anders hadden we daar allang van alles gekocht wat ons huis gezelliger en gezonder maakt.
Intussen heeft de AURO man de zaak aan de lijn en de zaak heeft het middel. Het is het beste als wij er zelf heengaan. Er is echter één maar.
‘Haben Sie NAVI?’
Die moeten we volgen en als we denken dat we verkeerd zijn, zijn we goed.
Met deze informatie gaan wij op weg.
