Je denkt dat je er bent met een pittoresk huisje. Je zet je werktafel erin, je stoel en je laptop en je begint. Eenmaal in de schrijfmodus zie ik zinderende zon dwars door grauwe wolken en krijg het gloeiend heet in ijskoude winternachten. Ik popel om te beginnen en wil mijn schrijftafel naar binnen slepen. Dan reken ik buiten Kees.
‘Ik wil niet dat jij daar ziek wordt of dat het dak instort. Alle leidingen zijn kapot, water, gas en riolering en het elektra deugt ook niet. Het krioelt er van de pissebedden, wespen en mieren. We moeten het eerst opknappen en dat moet binnen ons budget.’
Ik zie mijn droom al op de lange baan, maar gelukkig zie ik een uitweg.
‘Gas, water en riolering hoeven niet vernieuwd. Ik heb geen keuken, douche of toilet nodig. Ik neem drinken mee en laat mezelf uit als het nodig is.’
Kees woelt met beide handen door zijn wilde haren, wat betekent dat hij nadenkt.
Dat duurt mij te lang.
‘Laten we eerst alle zooi eruit halen, dan krijgen we vanzelf een idee.’
Kees grijnst: ‘Dan weten we in elk geval wat er overblijft, of er wel iets overblijft…’
Hij zet de werkpet op, mondkapje en handschoenen en is al aan de gang, terwijl ik zijn onheilspellende zin nog aan het verteren ben.
De bizarre balkenconstructie moet blijven, anders moet het dak eraf.
Het slopen is gedaan.
32 reacties
Wat een fantastisch huisje! Daar word je toch zo al verliefd op ☺️ Nu heb je niet alleen in de bergen een schrijfplek, ook thuis! Heerlijk voor je, Anne!
Ik was er ook gelijk verliefd op, Ellie en dat wordt alleen maar meermeermeer…
Waar veel weg is, is een wil.
Jij doorziet veel Mies….
Wordt vast een Mooi Wijfhuisje ! Maar ziet er nu nog uit alsof het Groot-Verdriet Italia is! En wie is die lange Man? waat doet ie daar?
Ha Joshua! Het is een heel proces… maar gelukkig is daar de Lange Man; Kees hoeft niet eens de ladder op!
Wat een mooi stukje Anne en wat heerlijk dat al deze afgrijselijke blokkades de weg banen naar jouw schrijfhuis; jouw veilige haven waar al die mooie en sterke verhalen zich een weg naar buiten kunnen banen.
Wat ben jij toch een wijs mens, Gurie, je ziet het zo goed en zegt het zo mooi, dankjewel.
Ziet er goed uit, Anne. Het grote werk kan beginnen.
Het werkplekje wordt alleen maar beter en mooier van.
Succes met her-bouwen.
Lieve groet Norbert
Dat is lief, Norbert, en vol vertrouwen! Dankjewel. Liefs van Anne
je huisje is aan het vlinderen, spannende ont wikkeling
Wat een treffend beeld, Joke! Het huisje vlindert. Kan ik er straks cocoonen, ik zie het voor me 😉
🙂 en (y) en <3
Mooie codes die mijn laptop niet vertaalt, maar die rechtstreeks bij me binnenkomen, Annette, dankjewel
Dit gaat helemaal mooi worden als het dat al niet is! leuk Anne!
ja, Ja, JA Miep!
Dat laat mogelijkheden zien! Goed van Kees om het zo grondig aan te pakken. Daar zul je later plezier van hebben (zegt moeder).
Warme groet!
Mieke, ik ben het helemaal met je eens!
Anne ben helemaal verliefd op jouw schrijfhuis in wording. Fijn dat jij zo ‘n dootastende Kees hebt. Jouw plekje moet veilig en knus zijn zonder kriebelende beestjes. Een veilige haven waar mooie verhalen tot bloei komen.
xxxxxx
Ja, wat een schattig huisje hè Dimph. In de jaren 60 werd het verhuurd aan vakantiegasten. Het is illegaal, maar heeft dankzij de halve eeuw bestaansrecht, aldus de gemeente en blijven staan als we het niet afbreken, maar verbouwen. En dat is precies wat wij willen!
Wat een romantisch plekje en aan ruimte geen gebrek mag toch hopen dat hier en daar nog een toffe spin z’n web mag weven?Dag lieve Anne veel succes big hug
Tuurlijk Jolande! En het bijzondere is, dat we binnen geen spinnen zijn tegengekomen, dat de webben tussen dak en plafond ofwel 50 jaar oud waren of dat de spinnen zo slim zijn dat ze bijtijds naar buiten zijn gegaan. Overigens hebben we de mieren niet gedood, maar de gelegenheid gegeven elders hun nest te bouwen: we hebben ze opgezogen en de stofzak elders leeg geklopt! Hoe gek kun je zijn…
Wat heerlijk, een gezonddenkende man met beide voeten op de grond. Goed tegenwicht voor zo’n impulsieve vlinder.
Athy, je hebt oog voor Kees en daar ben ik blij mee; zonder Kees gaat het niet… niets…
Help, mijn man is een klusser *glimlacht*.
Ik zie het, samen met jou, somber in hoor hahaha.
Goedemorgen Sunset! Hier in huis is het meer ‘help mijn vrouw is klusser’…
het is dat Kees er is met zijn gouden handen!
Lieve Anne,wat geweldig die verbouwing van je schrijversplek,wordt vast geweldig, ja samen kan je bergen verzetten met Kees,veel liefs van ons
Nelleke! Wat bijzonder dat jij vanuit de camper ergens in Europa mij leest en ook nog antwoordt! Echt een grote verrassing, dankjewel en ik kan niet wachten dat je weer terug bent XXX
Dat was een verrassende ontmoeting! Heb over je huisje gelezen. Kan heel mooi worden. Fijn, dat Kees er is . Ik ga vanavond aan je boek beginnen. Ben benieuwd naar Terra Incognita.
Irene! Dat is toch ook bijzonder, jij leest mij en ik schrijf jou… Blij mee.
Dat heb ik 3maal in mijn leven gedaan,hoewel niet zo drastig alsjij.
Alle kamers een nieuwe bestemming geven, de living verbouwen mooi en modern maken muren slopen en overbodige deuren verwijderen. later in het restaurant was er nog meer werk, ijzeren balken steken om de bovenverdieping te steunen en daarbovenop een feestzaal maken van een vroeger winkelmagazijn.
laat ons zeggen dat ik geen enkele schoolvakantie, vakantie heb gehad.
het heeft mij later zwaar opgebroke en geen dokter die het kon jerstellen.
ik vind het erg leuk steeds iets meer van jou te ontdekken Edgard; jouw verbouwing was ook echt niet mis, alleen al die ijzeren balken, loodzwaar! nou ben ik natuurlijk weer benieuwd naar die feestzaal en trouwens ok naar al die moderniseringen; ik houd erg van verbouwen en de verandering die dan ontstaat – vind ik veel interessanter dan nieuwbouw. en dat het zwaar kan opbreken, weet ik – bij de vorige verbouwing liep ik tegelijkertijd twee tennisarmen op (van het schilderen) en twee golfarmen (van het vegen). nu doe ik het met wat meer beleid, meer rust. ik heb het geluk dat ik er niet aan bezweken ben – jammer dat het jou zo zwaar is opgebroken – maar ja, een restaurant runnen hoort volgens mij op zich al tot een van de zwaarste beroepen.