Vandaag heb ik misschien een nieuwe vriendin ontmoet dankzij Griet en dan weet je meteen dat ik doel op Griet Op de Beeck, want meer Grieten zijn er niet en dat terwijl ik geen boek van Griet uit krijg, terwijl de hele wereld met haar wegloopt. Dat kan komen door mijn bioritme waar topvoetballers mee dealen en ik geen erg in heb maar wellicht wel gehoor aan geef, want lenen doe ik ‘s middags en lezen voor het slapen gaan. Dat gaat niet met Griet.
Zo genoeglijk als Rascha Peper mij de nacht in wiegt, zo trefzeker als Koos van Zomeren mij in trage alphagolven brengt, zo innig als Conny Palmen mij laat toeven in haar binnenste, zo naargeestig ervaar ik Griet. Daar kom ik de slaap niet mee in.
Ik was dan ook verbaasd dat deze sombere vrouw de lange duur van het zomerinterview stralend blééf glimlachen ondanks de anorexia en zelfmoordpoging en ouders die geen oog voor haar innerlijk hadden, maar, afgaand op haar ongeëvenaard regelmatige sneeuwblanke tandenrij, haar vermaledijde kindertijd verpestten met zo’n joekel van een ontsierende buitenbeugel in een tijd dat dat niet cool was.
Sta ik vanmiddag in de bibliotheek te aarzelen voor het gat van een apparaat waar de geleende boeken in moeten, voegt zich een vrouw met hetzelfde probleem naast mij.
‘Hoe vond je dat boek?’
Ze wijst naar dat van Griet, dat over de zevende hemel.
Ik wil een mogelijk inhoudelijk gesprek voor het eerst in de drie maanden dat ik hier ben niet gelijk verspelen met een ongezouten idee op grond van mijn bioritme. Daarbij oogt de vrouw niet alleen belezen, ze heeft ook nog een stapel boeken om U tegen te zeggen, literatuur met een hoofdletter.
‘Het is mij wat te somber.’
‘Dan leen ik hem niet, want ik zit in een fase dat ik dit prachtige boek van Sophie maar voor een kwart kon lezen.’
Het is niet mijn Sophie, maar Sophie in Weimar, de dochter van koning Willem II, die alles over had voor kunstenaars en uiteindelijk de erfenis van Goethe verwierf en het befaamde Goethe-Schillerarchief in Weimar tot stand bracht, een intrigerend boek over een vergeten Oranje prinses.
Binnen de fractie van een ontmoeting resoneren snaren die al maanden slapen.
‘Dit vond ik wel een interessant boek,’ verleng ik ons gesprek met ‘Literair portret van de Achterhoek’. De vrouw is onmiddellijk geïnteresseerd, wat mij brengt bij het verhaal van Renate Dorrestein in Zutphen. Zeven jaar na de zelfmoord van haar zus vertoeft Renate daar in een klooster om zich te verdiepen in de sfeer van een inrichting, een oord waar haar zus opgenomen was, een vrouw met schrijfaspiraties, lijdend aan anorexia. Dorrestein werkt er aan haar ‘Perpetuum mobile van de liefde’, en ontwikkelt diepe gedachten over anorexia, dood, schuld en onvermijdelijkheid, zonder glimlach en toch luchtig.
Mijn mogelijke vriendin wil dit boek lenen. Ze tast door: ‘Zullen we een kopje koffie doen?’
Dat doen we in de coffeecorner van de bibliotheek. We nemen water, wat spraakwater blijkt te zijn. Een dame die de krant wil lezen wijst ons terecht. Wij voelen ons overspelige meisjes in een streng internaat.
‘Stiltecoupé,’ fluistert Irene schalks.
We zoeken een plekje achter een geluiddempende boekenkast. Irene is een geboren vredestichter; na een paar zinnen staat ze op om de krantendame te vragen of ze nog last van ons heeft. Ze komt terug met een vraag.
‘Mag ik je iets vertellen? Het is iets raars en maakt me heel onrustig, ik weet niet aan wie ik het kan vertellen en ik wil het graag kwijt.’
Buiten gehoorsafstand van de nieuwslezeres onthult ze het hartsgeheim dat nu in haar leven speelt. In mijn leven speelt de kans op nieuwe vriendschap.
Mijn moeder zou zeggen ‘leuk hè.’
28 reacties
Wat heerlijk voor je Anne ,zou mooi zijn een nieuwe vriendschap op je nieuwe plek.liefs Nelleke
dankjewel lieve Nelleke, want ja, je snapt (weet, voelt) hoe ik jou hier mis…
Terwijl ik op je blog van gisteren reageer, heb jij over vandaag geschreven.
En nu lees ik over je ontmoeting. Ik ben er stil van. Je schrijft prachtig.
” Binnen de fractie van een ontmoeting resoneren snaren die al maanden slapen.” Het was een bewogen ontmoeting. En jouw moeder heeft gelijk: Leuk, hé.
Dankjewel Anne.
Kippenvel Irene X
Geweldig deze onverwachte ( voor jou , ik geloof in een vanuit de kosmos geregelde ) ontmoeting.
Irene is ondeugend om wellicht niet zo bedoeld lieflijk te informeren of de krantenmevrouw nog last heeft, lijkt me wel een toekomstige vriendin voor jou.
Overigens over Griet, ik heb het eerste deel van haar boek :” kom hier dat ik u kus ” heel vlot gelezen omdat het zoveel lijkt op mijn jeugd.
Het tweede deel ligt nog te wachten, ik kan me er niet doorheen worstelen, ik snap jouw gevoel wel. Ook ik heb ZG gezien en vond haar geweldig, sprankelend,
Wat mooi jouw slot dat je je moeder hoort zeggen :” lief hé “, ook ik heb daar vaak “last van “..Toch nog eventjes contact.
Ben zo blij dat je naast al je bouwvakkerij ook weer aan het schrijven bent lieve Anne.
xxxxx
dankjewel voor je aandachtig meeleven, Dimph ~ alle facetten komen bij je binnen en geef je liefdevol terug…
Ik heb zo genoten van haar boek *Vele hemels boven de zevende*! En van haar optreden in ZG ook. Wat ‘n Griet!
Ja, wat een Griet, Miep! Ik ga van de winter nog eens wat middagen uittrekken om in alle gemoedsrust haar bewogen innerlijk tot me te laten komen, te beginnen met haar debuut!
Wat een heerlijke ontmoeting Anne en wat heb je het weer guitig, grappig en ontroerend geschreven.
Groetjes
wat een fijn compliment Corry, dank X
Lijlt me een leuk mens: stiltecoupe! Dus past ze bij jou en nieuwe vriendschappen kun je altijd gebruiken! Geniet van slopen en nog meer, van het opbouwen! … veel liefs
heel erg in de verte heeft ze iets van jou en jouw humor, Anneke Tanneke! Zo treffend de zin die jij eruit haalt 😉
Je verhaal brengt een zachte glimlach op m’n gezicht. Heerlijk zoals je deze ontmoeting beschrijft lieve Anne. Goed dat dat na al het werk in en voor je schrijfhuisje no lukt!
Zo voelt het voor mij ook, Marcelle, een geschenk uit de hemel…
“Kom hier dat ik U kus” heb ik gelezen. Mooi boek !
Maar ik heb wel met verbazing zitten kijken naar die eeuwige grijns op haar gezicht.
Ik weet niet of ze in besloten kring ook altijd zo glimlacht maar op mij kwam het toch wat verkrampt over.
Bijzondere ontmoeting Anne. Is mij ook wel eens overkomen en dat je dan denkt, ‘dit zou zomaar mijn beste vriendin kunnen worden”.
Dat is precies het boek dat de bieb almaar niet in huis heeft, Ellen, en waar ik een rustige dag voor ga nemen, van vroeg tot laat, als ik in wat rustiger vaarwater zit. En die eeuwige grijns was jou dus ook opgevallen. In mijn nabeeld hoor ik haar ook iets zeggen over glimlachen, kinderen die glimlachen en alles wat daaronder zit en dat geeft me een gevoel van deernis, heel wonderlijk.
En erg leuk dat je ook wel eens zo’n bijzondere ontmoeting hebt gehad!
Leuk ook dat je reageert, ben er blij mee en kom erdoor op nieuwe gedachten. Fijn.
Een organische groei van nieuwe vriendschap, zo moet dat gaan, denk ik. Prachtig en dat in de Achterhoek waar nog ruimte is.
zoals jij het zegt, zie ik ineens hoe ‘natuurlijk’ het hier met me gaat, dankjewel Athy!
Een mooie ontmoeting, begrijp ik! Soms zijn er van die ontmoetingen die meteen een goed gevoel geven. Het zou fijn zijn op deze plek al een vriendin te hebben, Anne!
Hartgrondig JA, Ellie! En het bijzondere is, dat ik deze ontmoeting in zekere zin dank aan jou, omdat jij Griet met zoveel ‘plezier’ gelezen hebt!
Wat weer dartel neergezet.
Springletters (lentebrieven)
x
Wat zeg je dat lieflijk Annette! En precies NU vliegt een duif tegen mijn raam…… oooo, gelukkig, hij veert op en zit nu op het dak….
jouw deurtjes staan echt altijd open, heerlijk mens.
wat mooi beeldend gezegd Joke, ik zie het voor me, dankjewel
Ik heb je weer graag gelezen Anne en wens je een heel mooie toekomst toe met de nieuwe vriendin!
wat lief Jannie, dankjewel
Waar je ook woont of verblijft, elke nieuwe vriendschap die er bij komt is een pluspunt voor aanvaarding.
goed gezien en gezegd Edgard