Was Rafel vorige week strontziek. Letterlijk. Ze at niet, ze dronk niet, ze lag met starende ogen voor dood in het zand. Aan haar kont hing een klont strontvliegen. Om te beginnen moesten die vliegen weg. Met de plantenspuit richtte ik een straal op kont en klont: Rafel herrees uit de dood en rende voor haar leven, een zwarte wolk achter zich aan.
Onverwacht ligt een afgebroken boomtop op het dak van mijn schrijfhuisje. Twee nokpannen kapot en weer een boom die weg moet.
De keien zijn groot en zwaar. We sjouwen ons het leplazarus en rijden onze vracht traag over binnenwegen die door dorpen met drempels voeren. Een knal of een bom ontploft. Kees is bang dat het de motor is. Ik ben terug in de jaren ’80 toen ik met mijn Renault 4 door Frankrijk zwierf.
Ik wilde Johfra wel eens zien nu ik toch in de buurt was. In de Dordogne. Fleurac. Zijn plek wist ik door zijn eigenaardige schilderijen in nog eigenaardigere bladen. Daar stond het bij. Nou. Ik heb hem gezien. Johfra. Met jurk en baard. Dat kwam door de bom die ontplofte toen ik langs zijn eindeloze tuin reed. Hij zat relaxed in een loungestoel met een dame in dito lange jurk. Hij sprong verschrikt op. Werd hij belaagd? Was er een terrorist avant la lettre? Eentje die niets begreep van zijn baard en zijn jurk en zijn rare schilderijen? Ik zwaaide onder luid geknal naar hem en ging de hoek om. Vijftig meter verderop was een garage. De jongeman wist oorzaak en remedie zonder mijn auto een blik te gunnen. Hij had het van verre al gehoord. De uitlaat. In die tijd was een compleet nieuwe uitlaat onder je Renault in Frankrijk goedkoper dan een tussenstukje in Nederland. Voor 75 gulden was het gefikst.
We zijn terug in de tegenwoordige tijd, ‘we’ zijn Kees en ik. We kijken onder de auto. De uitlaat hangt er keurig bij. De motor start met veel kabaal. We zullen toch naar huis moeten, 29 kilometer te gaan. Een vliegtuig is er niets bij. Met knallende pijp bereiken wij de Muur van Zeddam, berucht bij wielrenners om zijn hellingshoek van 5 graden. Dit vraagt gas.
Voor onze oprit staat een stoet brandweerwagens en auto’s van het gasbedrijf ons op te wachten. De commandant stevent op mij af terwijl Kees toch duidelijk achter het stuur van onze knalkar zit. Met zo’n imponerende gezagsdrager voor je snufferd voel je je wel even heel uh, hoe zal ik het zeggen, zeg maar klein. Hij vraagt niet waarom wij knallen. De brandweerman zegt ook niets over hete vuren waar ons huis deze dag voor gestaan heeft. Rook noch vuur vraagt hij. Hij vraagt hoe laat ik de stank rook. Kijk, dat is een vraag die aan mij besteed is, eindelijk iemand die wil weten waar niemand een neus voor heeft.
‘Dat was toen wij keien gingen halen, om een uur of tien.’
Dit klopt als een zwerende vinger. Er was/is namelijk een gigantisch gaslek en het was onbegrijpelijk dat niemand het rook. Wat verderop zijn nieuwe mensen aan het verbouwen met een zaag die zijn weerga niet kent. Hij is dwars door hout en beton gegaan, dwars door de standleiding achter de gasmeter. Dit heeft Liander nog nooit meegemaakt en de brandweer ook niet.
22 reacties
Wat een avonturen weer. Met vuur opgeschreven! En wat een spierballen moet je inmiddels hebben 😉
en muggenbulten 🙂 ~ mooie reactie Joke, dank!
Spannend allemaal! Wat een mooie aanpak met kiplief
dat is lief opgemerkt Marja X
Prachtig verhaal weer Anne. Bomen bij je huis in Nederland veroorzaken bij ons met veel veen in de ondergrond veel schade aan funderingen en riolering. Goed van de genezen kip. Leuke beesten zijn het.
Hoi Kees! Klopt van die schade. In Duitsland moesten we wel 30 bomen rond ons huisje laten weghalen omdat je in Duitsland niet verzekerd bent als je bomen rond je huis hebt! Hier staan ze hand-in-hand voor ons huis, twee mooie leilindes die op de monumentenlijst staan. Dit jaar doen ze het bijzonder goed, lekker voor schaduw in huis… Hier hebben we zandgrond met leem her en der erdoor, en kippenmest 🙂 Goed hè, van Rafel. Ze is nog handzamer geworden door het gebeuren en volgt me op de voet, alsof ik gepromoveerd ben tot kip! Erg leuk.
Anne wat geweldig om strontkip met natuurlijke middelen weer op gang te krijgen. Nu jullie auto nog. Wat ga je die geven ? 🙂
Jij bent voor geen kleintje vervaard, spierballen en een speurneus. Ik las je blog met veel plezier.
Mijn eerste auto was ook een Renault 4. Startte altijd maar roestte onder je kont vandaan . Xxx
Wat geinig dat jij ook een R4 had! Ik had de laatste die gemaakt werd en die was extra tegen roest bewerkt – hij heeft me jaaaaaren trouw gediend en het deed pijn toen iemand er ‘s nachts een deur uit had gereden voor ons huis. R4 verkocht. Gingen we naar Ruigoord, was een andere bezoeker met ‘mijn’ auto daar, de deur vrolijk geschilderd en overal bonte vlekken en stickers – dat deed me heel goed, dat hij geen schroot geworden was.
Onze huidige auto heeft zowat 300.000 km gereden en heeft nu helaas ouderdomskwaaltjes. Ditmaal blijkt de uitlaat gescheurd te zijn tussen twee katalysatoren, heel moeilijk te repareren, volledig doorgeroest – een nieuwe uitlaat kost meer dan de auto waard is… Overal heeft hij ons gebracht, over gloeiend asfalt en spekgladde ijsweggetjes,l vaak zwaar belast met alles wat wij verhuizen.
Hij zal het niet lang meer maken als hij gemaakt kan worden…. (word vervolgd Dimph…)
Wat een spanning en sensatie allemaal. Ik zit op het puntje van mijn stoel. En dan word ik zo langzamerhand ook nog een kipliefhebber. Lopende welteverstaan.
Haha, je maakt het nog spannender, Mies!
Kippen zijn erg gezellig, Mies, fijn dat je ze het liefst levend ziet!.
Even jeuiig geschreven als altijd.
Je verveelt je niet … met al die gebeurtenissen.
Je eigen neus vertrouwen… klopt altijd!
Be happy en gezond.
Dankjewel Ank, tijd elkaar weer eens te zien!
Jeetje Anne, Murphy wist niet van wijken bij jullie!
Maar gelukkig is de kip weer lekker en hebben jullie keien. En je neus bleek goed te werken.
Al met al toch goed gekomen dus. Het wordt vast een mooie tuin!
Dat kun je zeggen Marjolein, Murphy had verschrikkelijk veel schik bij ons, maar lijkt nu uitgespeeld en nu kunnen wij aan de gang 🙂 Leuk dat je reageert. X
Het leplazarus. . Prachtig woord. Zou het een samentrekking zijn van lepra en lazarus ( die man uit de Bijbel) dat moet wel. Mooi. Geeft precies aan hoe zwaar het was. ??
wat goed, Hanny, had ik nog niet zo bekeken 🙂
Murphy kunnen jullie niet ontwijken maar met zo’n neus Anne, moet je echt gaan adverteren.
“Vermoedt u een luchtje, bel De Neus en voorkom schade aan uw eigendommen.
En wat je kip betreft, was dat instinct of wist je?
Rebekka eet een hele pot verse peterselie fijn geknipt op brood wanneer ze een blaasontsteking voelt aankomen. Helpt gegarandeerd.
Ik heb genoten van je verhaal, zat er helemaal in.
Ha Athy, fijn dat je in mijn verhaal zat! mijn neus is vooral gevoelig voor ‘stank’ en stof ~ met parfum heb ik bijvoorbeeld weinig – wat de kip betreft was het een samenspel van kip en mij – ik wist het niet, probeerde gewoon wat mij goed leek en zette haar dat voor – ze koos zelf wat ze ervan wilde eten… groet!
Anne…..jij ook al……en de kippen zo gevoelig…….
Misschien ook een Blauwe Storm in de Maya-astro…..
Liefs!
Toevallig heb ik een vriendin die thuis ia bij de Maya’s ~ en raad eens wat… een Witte Tovenaar is de uitkomst 🙂 ~ ik begrijp nu waar mijn antwoord vandaan kwam op de lagere school, toen de meester vroeg wat ik worden wilde…. we hadden al zuster, piloot en brandweerman gehad en toen kwam ik met… tovenaar 🙂
Ik weet nog steeds niet wat ik wil worden, geen keuze kunnen maken. Ik vind te veel dingen leuk.
Kees
🙂 je bent in elk gevaL een leuk mens geworden 🙂