De Nashville-Verklaring is discriminerend en kon wel eens strafbaar zijn. Hoe komt Kees van der Staaij aan zijn mening wat God en Jezus Christus bedoeld zouden hebben? Heeft hij nooit begrepen dat het om liefde draait? Weet hij niet wat liefde is? Is hij bang? Waarvoor? Ik weet het niet. Ik weet nog wel het moment dat ik hoorde van ‘mannen-van-de-verkeerde-kant’. Het klonk dreigend. Goddank had ik mijn ouders.
In Tiel hoorde ik dat er mannen waren van de verkeerde kant. Dat was het geluk van Tiel. In Westkapelle zongen de mensen zachte zinnen, in Tiel schreeuwden ze. Dat was even schrikken, maar ik kon nu wel horen wat grote mensen tegen elkaar zeiden en dat waren belangwekkende dingen. Aan de andere kant van de zee waren engelen, aan de verkeerde kant van Tiel waren mannen. Waar was die kant? Wat voor mannen zaten daar? Inbrekers? Tovenaars? Waren er geen vrouwen en kinderen?
Ik rende de hele weg. Er was nog geen verkeer, ik kwam veilig thuis. Hijgend gooide ik de vraag voor de voeten van mijn moeder die achter het groene tweepitsgasstel water stond te koken voor een kopje zwarte thee bij het brood dat de bakker met zijn fietskar gebracht had.
Mijn moeder schrok zich wild. Had een homo aan haar kind gezeten? Ze keek door het keukenraam of zij nu aan de beurt was. Dat zei ze niet, want zoals seks voor mijn vader hetzelfde was als brood, je had het elke dag nodig, zo heilig was het voor haar, daar zweeg je over.
Aan het verstijven van haar elastieken lichaam zag ik dat mijn moeder er meer van wist dan de vrouwen bij het schoolplein. Die kwamen niet verder dan één zin. Mijn moeder was van het verhaal.
‘Hoe kom je daarbij!’
Het kwam er fel uit, alsof het verhaal al in haar mond vlamde.
‘Ik hoorde het.’
‘Van wie!?’
Aan de toon hoorde ik wat ze niet vroeg. Voordat ze met het broodmes de straat op ging om oprukkende mannen van de verkeerde kant te lijf te gaan, stelde ik haar gerust.
‘Die mannen zitten nog aan de verkeerde kant, of misschien is er eentje bij die ene vrouw die het tegen die ander zei.’
‘Wie zegt zoiets nou op een schoolplein vol kinderen. Wat een stomme wijven.’
Het was de eerste keer dat ik mijn moeder wijf hoorde zeggen en ik was gelijk verzot op het woord. WIJF!
‘Wie waren het?’
‘Vrouwen die maar één zin weten.’
‘Hoe zagen ze eruit?’
‘Met krulspelden en een hoofddoek.’
Mijn moeder draaide zich naar de fluitketel, haar hoofd in een dampende wolk. Ze draaide het gas uit en weg was de wolk. Ze pakte de ketel en schonk het kokende water driest in de theepot. Mama had haast maar maakte geen aanstalten om te vertellen. Dat verbaasde me het meest.
Het grind knerste. De fiets van mijn vader.
Mama kwam bij zinnen, maar niet op verhaal.
‘Die vrouwen bedoelen mannen die van mannen houden.’
‘Ze zeiden iets heel anders, ze zeiden MANNEN VAN DE VERKEERDE KANT!’
Mijn moeder keek mij aan met de blik waarmee ze me nog vaak zou aankijken, de blik waaruit alle ruimte van de wereld sprak dat ik ‘mij’ ben en niet haar, dat ik ‘mij’ mocht zijn en dat ze me geen strobreed in de weg zou leggen om te doen wat in mij brandde en ontdekt wilde worden.
‘Die verkeerde is meer iets voor papa, vraag het maar aan hem.’
Papa had het zweet op zijn voorhoofd van het harde fietsen om de school achter zich te laten en het vrije veld in te kunnen. Hij wist van mannen van de verkeerde kant en aan zijn toon hoorde ik dat het iets leuks was, niets om bang voor te wezen.
‘Dat zijn mannen die elkaar van achteren bespringen.’
Wat was daar nou verkeerd aan? Het was wat mijn broertje bij papa deed en Johnny bij Berry en ome Nol. Ik was daar wel eens jaloers op, maar ja, jongens konden hoger springen en ik kon beter rolschaatsen.
https://cip.nl/71337-lees-hier-de-volledige-nashville-verklaring
13 reacties
Van der Staaij haalt het uit de Bijbel. Dat krijg je als je alles letterlijk neemt wat erin staat. Dan is het een gevaarlijk boek.
Zeg dat Johan.
Ik vond dit altijd wijze woorden van JC: ‘Wie zonder zonde is, werpt de eerste steen…’ en ‘heb uw naaste(n) lief gelijk uzelf’
Zo mooi, de volwassenenwereld met zijn gekte En die van een kind, wel wijs kind. Tenminste; dit maak ik ervan..
🙂 Dankjewel Hans, leuk dat je me leest.
De Bijbel bestaat uit ruim zestig boeken, die in 1500 jaar geschreven zijn. Vele van die boeken zijn opnieuw geschreven, omdat het op dat moment voor de heersende partijen beter uit kwam.
Met een korreltje zout nemen, is mijn boodschap. Het kan zo weer veranderen.
Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden. Meer hoeft het niet te zijn.
Warme groet
Helemaal mijn idee en niet vergeten het is altijd geschreven door een man
Hoi Elma!
O o o die mannen…
dat je dat weet Mieke, van die 60 bijbelboeken en 1500 jaar… dat is de ellende van een verhaal dat almaar doorverteld wordt; dat lukt al niet met 1 enkel woord dat je de kring doorfluistert – het begint met liefde en gaat van kliefde naar bijl en doodslag…
je boodschap is mooi, dankjewel!
Graag gedaan, Anne.
Lieve Anne mijn vriendin gebruikt die uitdrukking ” verkeerde kant ” ook wel eens, maar mijn antwoord is dan ” nee van de goede kant” . De ophef over de Nashville-verklaring maakt me echt verdrietig. Mijn motto in het Leven is ” Liefde overwint alles” . Weet Van der Staaij en zijn volgelingen dan niet wat Liefde is?
Ik houd heel veel van mijn vriendin! En ik mag blij zijn, dat ik mag zijn wie ik ben ” van de goede kant”
Precies, de goede kant! En extra leuk dat je net zo heet als mijn moeder! Sinds ze stierf in 2014 zie of hoor ik haar naam bijna niet meer, alleen als ik hem zelf opschrijf of uitspreek. Aaltje. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik jullie naam zag. Dank voor je fijne reactie.
Ik vond die wijven toen ook al stom, net als van den Broek. Maar homo’s, daar hoorde ik pas van toen ik 18 was. Ik was op dat gebied zo groen als gras. Alhoewel ik terugkijkend al op zesjarige leeftijd overtuigd hetero was? Gisteren zag ik de gereformeerde dominee uit Hardinxveld-Giessendam die tien jaar had gepraat met een homo. “En nu gaat hij trouwen, met een meisje, een vrouw!” Wie houdt wie voor de gek. Echt onbegrijpelijk.
Dat is een verhaal op zich, Kees ~ en idd wie houdt nu wie voor de gek.
Ik zag een stukje ‘first dates’ en dat ging toevallig over twee homo-mannen die elkaar voor het eerst ontmoetten en in de flow van een seconde eindelijk iets van zichzelf in de ander herkenden. Het had lang geduurd voor ze ‘uit de kast’ durfden te komen, en één van hen had serieus gedacht aan zelfmoord, uit eenzaamheid en onbegrip… het was zo mooi hun blijdschap te zien bij het vinden van elkaar. Hoe kunnen er mensen zijn die dat afkeuren.