Anders kijken is een heel proces. Ik ben het aan het leren. Afbeeldingen heb ik altijd leuk gevonden. Dan kijk ik naar het plaatje en zie wat erop staat. Maar is dat wel zo? Margritte zette onder zijn schilderij van een pijp ‘dit is geen pijp’. Het duurde even voor ik snapte dat het echt geen pijp was. Dat snapte ik ook als ik naar plaatjes keek van John Lennon. Het was hem niet. Niet echt. Ook een vaas is geen vaas en een huis is geen huis.
De eerste opdracht op de Timmi was een collage. Mijn lievelingsbezigheid. Tijdschriften bladeren, plaatjesboeken van 2 euro van de kringloop en dan uitscheuren Rangschikken. Opplakken.
Zo heb ik er heel wat gemaakt. Ze vertellen allemaal een verhaal.
blues 
lente 
kolibrie & vlieg
Mijn eerste collage voor de Timmi wilde ik laten zien wat mij bezielt: natuur en kunst. Dat gaf een beeld met de vogel van een kunstenaar, de perfecte samenvatting vond ik, een natuurlijke boom en een gekweekte appelboom. Ook de spiraal kon niet ontbreken en de transformerende slang. Op deze samenballing van mijn natuur wilde ik kunstig doorborduren met de kwast.
Daar kwam onze juf.
‘Dat wordt een verhaal, jouw verhaal en dat is hier niet de bedoeling. Het gaat erom een beeld te scheppen dat de toeschouwer de vrijheid geeft zijn eigen verhaal te maken. Een beeld, één beeld.’
Een klap op mijn hart. Mijn grondvesten trilden. En toch was dit wat ik wilde. Verder komen. Maar hoe kom je verder? Hoe verleg je grenzen? Hoe kom je uit je eigen cocon?
Thuis greep ik de dikste kwast van mijn moeder, de haren nog stijf van de verf die zij niet meer kon uitspoelen. Met deze kwast en de uitgedroogde acrylverf van haar oude witte verfpot ging ik over mijn verhaal heen. ‘Wat kan de mensen mijn verhaal schelen. Waarom zou ik het vertellen. Schilderen. Plakken. Weg, weg, weg!’
Geen vogel bleef over. Geen boom. Ook de opduikende eenhoorn moest weg. Dat paard. Weg, weg, weg.
En toen had ik ineens een…, een… ach, kijk zelf.
Anders kijken
De laatste opdracht was ‘aantekenen’.
Je begint met een kleine geometrische vorm en hieraan vast teken je de volgende vorm en de volgende tot het vel vol is, een heel groot vel. Dat kleur je in.
Een opdracht om iets te ontdekken, een opdracht om moe van te worden. Drie dagen werkte ik eraan met graphiti potloden van Derwent. Daarmee trok ik de lijnen en met een kwastje vulde ik deze lijnen aan tot vlakjes. Drie dagen werk.
Ik leerde geduld, detail, overzicht, overlappen, werken met Derwent, kleur en kwast en dat dit niet mijn ding is.
Maandag liet ik hem zien aan Ellen, mijn nieuwe tekenvriendin. Bij haar werd dezelfde opdracht een stad met huisjes en ramen en deuren, een gracht en bomen. Haar man was bouwkundige en nu hij er niet meer is, ging haar oog plots open voor zijn wereld.
We wilden samen werken aan de volgende opdracht: losse vormen.
In vijf minuten had ik de opzet, maar geen zin al die vormpjes in te kleuren en ook niet de ruimte er omheen.
Balsturig ging ik totaal iets anders doen, iets dat ik sinds mijn collage voor de Timmi niet meer gedaan heb: plaatjes scheuren uit tijdschriften (van Ellen) en die rangschikken. Kleur en vorm. Geen verhaal. Een beeld. Abstract. Maar hoe ik ze ook schikte en herschikte het werd niks. Maandag niet en dinsdag nog steeds niet. Uren lang werd het niets en ging ik maar door met schuiven en knippen en schuiven…
Woensdag ging ik weer zitten. Ik vond het niks. Ik had geen idee. Hoe kon dit wat worden. Het ergste was dat mijn lievelingsbezigheid me ineens tegenstond. Ik moest anders kijken.
De kleuren waren me te blauw, te grijs, te hetzelfde.
Ik pakte mijn eigen stapel tijdschriften maar eens. Bladerde wat en fleurde ondanks mezelf op. Ik begon te scheuren. Andere kleuren. Geel. Roze. Oranje.
Ik knipte dwars door de voorstellingen. Plakte. Schilderde. Plakte verder. Schilderde door. Ik kreeg er energie van. Was blij. Ineens lukte het. Ineens was het klaar ook. Geen idee wat het voorstelde. Ja, mijn gevoel. Mijn verhaal.
Kees keek.
Hij zei: ‘Wat gaaf die vrouw! Die wil ik wel aan de muur.’
Juf Janny keek. Knikte. Glimlachte. En zei:
‘Ik zie twee toneelgordijnen en daartussen het toneel…’
Als je meer schilderblogs wilt lezen:
https://annevellinga.nl/2012/10/09/hundertwasser/
https://annevellinga.nl/2012/07/12/hundertwasser-kandinsky/
https://annevellinga.nl/2012/12/11/leven-na-de-dood/
14 reacties
Heerlijk Anne, is de goeie ouwe tijd en jij bent er geweldig ?in! ?
dankjewel Ank! leuk van je te horen en alles te herinneren.
En joh, ik geloof dat je pas de helft gelezen en gezien hebt: mijn website is bijgewerkt en er ging het een en ander mis met de publicatie… maar nu staat alles erop, compleet met de nieuwe mogelijkheid die ‘galerie’ heet, dan komen er 3 plaatjes op rij…
liefs X
Prachtig!
dankjewel Mieke
Mooi Anne maar mis nog steeds jou!
Ha Marjan, dank voor je eerlijkheid – ik begrijp het ook. mijn intuïtieve werk is anders, het is altijd mijn ontspanning geweest, zomaar wat doen en kijken wat er gebeurt, de kunst afkijken bij Hundertwasser, Gaudi, en me daardoor laten meeslepen. dit is anders, komt uit een andere laag, is een andere weg, is onderzoek het diepe in – het is (in)spannender om te maken en te laten zien ~ ik kom mijn eigen weerstand tegen, ben mezelf aan het ontdekken, mijn eigen handschrift en vormentaal en misschien nog wel meer – dat weet ik (nog) niet – voor hetzelfde kom ik uit bij wat ik deed 🙂
Fantastisch, het hele proces. Zo werkt het, in welke weg dan ook! <3
dat moet wel haast betekenen dat jij dit proces herkent, wat mooi Berna, dat geeft moed!
Dit ‘anders kijken’ is totaal ‘anders werken’ dan het intuïtief werken wat jij al je hele leven hebt gedaan. Hoe moeilijk is dat! ik vind het ontzettend knap dat je dit aan bent gegaan. Ik weet dat je het wilt leren, ik weet ook dat het veel energie, misschien wel frustratie kost, maar het is een weg om te leren, te groeien, misschien iets te ontwikkelen, maar zoals je zelf al hierboven zegt, misschien kom je uiteindelijk toch weer bij jezelf uit…bij dat wat ‘Anne’ is.
wat een inspirerende woorden Ellie; jij komt dat vast ook vaak tegen in jouw werk.
weet je, in mijn laatste collage voel ik mezelf heel sterk, dat dit uit mij komt, geen voorbeeld van een bestaand plaatje, die heb ik juist doorgeknipt, weggeschilderd, eruit gehaald wat in mijn werk moest komen – dat is zo anders dan weten dat je van bomen en vogels en kunst houdt en dan een boom uitknippen en die opplakken en een kunstwerk uitknippen en dat ergens anders opplakken en daar dan omheen schilderen… ik ben er nog lang niet, maar het begint nu leuk te worden…. pfffff hahaha
Wat geweldig dat je niet hebt opgegeven, of wanneer je dat even deed, je terug kwam om door te gaan. Ondanks frustratie ondanks het verlies van plezier.
Wat een geweldig avontuur heb jij aangedurfd en wat een prachtig resultaat. Inspirerend.
Wat een opmonterende, inspirerende woorden Athy, dankjewel!
Dag Anne.
Ik vindt het werk blues heel goed en wat betekend het kleine kruis daarin voor jou?
Ook het werk zgn.tussen de toneel gordijnen
is een prachtige kleurencompositie .
Chapeau !
Dag Hannie, wat een bijzondere binnenkomer. Je inspireert me direct.
Wat kijk jij goed.Dankjewel!
Juist deze ‘Blues’ heeft een diepe achtergrond. Binnenkort hoop ik het verhaal erachter te kunnen plaatsen, speciaal voor jou.