Sangria

Over Sangria kun je kort zijn: recept, maken, koelen, drinken. Ik kan ook kort zijn over mijn eerste Sangria. Dat was in Spanje. Achter Granada. Bij de zigeuners. Op het trouwfeest.
Zie je het al voor je?

Het begon ermee dat ik vloerkleden weefde in De Spoel in Amsterdam. Al gauw was bekend dat er in dat zaakje kleden geweven werden in alle kleuren en materialen. Dat kwam door Ed. Hij was muzikant en eigenaar. Hoe die man mijn talenten eruit wist te stampen. Als een klant zich in het piepkleine winkeltje tussen de weefgetouwen, spinnewielen en balen wol door wurmde, rustte hij niet voor de goede man of vrouw bepakt en bezakt de winkel uitging. Hierbij waren mijn slapende talenten onontbeerlijk.
‘Onze verfster, onze weefster, onze ontwerpster…’ die kon alles wat de mensen wensten. De grootste wens bleek het verwerken van de haren van overleden dierbaren, katten, honden, cavia’s, mensen, in iets tastbaar geweldigs. Dan moesten ze bij mij zijn. Vanaf week twee dat ik daar werkte. Als ik niet aan het spinnen of weven was, stond ik te roeren in dampende verfketels op het plaatsje achter de winkel. Elke kleur. Op het oog. Op gevoel.
Vloerkleden waren geliefd. Vooral grote die niet enkelvoudig op een getouw opgezet konden worden, dus moest dat dubbel. Volgens Ed geen probleem voor zijn weefster. Als de klanten het resultaat wilden zien, zette Ed het verkeer in de straat stil, opdat het kleed op ware grootte getoond kon worden. In dit winkeltje kon alles. We gaven kursussen hoeden maken, spinnen, weven, Ed speelde gitaar en zodra er een klant kwam zong hij ‘Anna!’ een variatie op vele liederen. Verder vertelden we sterke verhalen, lachten ons slap en dronken liters koffie.

Ik vergeet de hele Sangria. Die kwam om de hoek kijken door Nico. Ik was draden voor een nieuw kleed aan het opzetten, toen Nico binnenkwam. Oranje sweater, mooi dik haar op schouderlengte. Hij plofte neer op een baal wol alsof hij bij het meubilair hoorde, draaide een sjekkie, pakte zijn mondorgel en begon met Ed te spelen. Na een kwartier zei Ed dat hij Anna moest helpen met de draden. Het was altijd veel werk om de schering klaar te krijgen. We waren nog geen tien minuten bezig of we waren verliefd. Dat gaat echt snel aan een getouw. De een steekt het touwtje door het gaatje en de ander trekt aan het touwtje, ondertussen fantastische verhalen over Picasso, Plato en planeten. We gingen gelijk na het werk poffertjes eten en waren gelukkig. Toen hij een paar weken later zei dat hij naar Spanje ging met zijn broer voor paëlla, wilde ik gelijk mee voor hem, maar ik zei Sangria. Voor je het weet ben je te close, en als er een ding was wat Ed ons inpeperde was het ‘not to close’.

Nico wilde mij graag mee, maar hij had al afgesproken met zijn broer en met Vincent en om dan ineens een vrouw mee te nemen? Dus gingen we met zijn afgetrapte Renault naar Zeist, naar zijn broer. Onderweg zag ik heel wat asfalt onder me wegrollen door de verrotte bodemplaat. Die oude Renaultjes hadden dat.

John bleek een klein kereltje met een enorm bed op boomstammen. Dat had hij zelf getimmerd, zoals hij alle schilderijen aan de muur zelf geschilderd had. Ik dacht meteen aan Napoleon. Hoe kleiner, hoe meer er in zit. John had ook zijn idee over mij. Ik mocht mee. Zonder bagage, want dat zou de auto niet houden. Toen hebben we met zijn vieren geld bij elkaar gelapt voor de vering, want we wilden toch alle vier wel ìets mee. Een tent bijvoorbeeld. Daar zou ik voor zorgen en daar hebben we nooit gebruik van gemaakt. We hebben één keer in een hotel geslapen, in Parijs en verder in onze slaapzak onder de blote hemel, in Spanje.

Meteen in Parijs was al duidelijk dat we elkaar nodig hadden. We hadden namelijk eerst een goedkoop hotel gezocht en toen een druk plein waar we het befaamde broodje patat konden nemen. John bleek een uitmuntend chauffeur, met zijn staat van dienst als chauffeur bij Demeter. Hij kon auto’s ook repareren, wat goed van pas kwam toen de auto het begaf op een druk verkeersplein. Doodgemoedereerd stapte hij uit, deed de motorkap omhoog en had enkel oog voor bouten en moeren en vet. Het langsrazende en opstropende verkeer raakte hem niet. In 7 minuten had hij de auto gefixt.

Nu alleen het hotel nog. Hadden we toch geen van allen op de straatnaam gelet, zelfs de naam van het hotel was ons niet opgevallen. Dat zou geen probleem zijn geweest, als we onze schamele bagage niet op de kamers hadden achtergelaten. Parijs heeft veel goedkope hotelletjes. Welke was het? Waar?
Toen bleek dat we alle vier op andere zaken gelet hadden op de heenweg en die zaken gingen we op de terugweg langs in omgekeerde volgorde. John wist van bochten, Nico van tekstborden, Vincent van muziekwinkels en ik van plantenbakken en bomen. Zo kwamen we precies voor de deur van het hotel uit.

Voor we bij de Sangria zijn, is nog een hele weg.

Intussen kun je alvast in de juiste stemming komen met de Paella Party: https://annevellinga.nl/2012/09/25/paella-party/