‘Jij hebt binnen de kortste keren een aanloopkat.’ De troost van mijn lief als Lukkie er niet meer is en ons huis leeg als een citroenschil, 7 augustus 2020 en alle dagen erna.
Lukkie was altijd in mijn buurt. Vanaf zijn geboorte, toen ik hem om de twee uur een flesje gaf omdat zijn moeder Zora de bevalling amper overleefde. Lukkie die mollen en ratten ving voor de buren en de doodgebeten exemplaren voor de juiste buurdeur legde zonder ooit een beloning van hen te krijgen (kan ik me postuum nog over opwinden), toekeek vanaf de brugleuning als ik daar aan het mozaïeken was, Lukkie die dronk uit mijn waterpot als ik aan het verven was, op mijn bed lag als ik ziek was en toen zelf ziek werd: suikerziekte door kattenbrokjes vol koolhydraten. Hij mocht alleen nog rauw vlees, waar ik achter kwam dankzij onze nieuwe, holistische dierenarts. Wat een hele toer was hem daaraan te krijgen. Zo mager als hij werd. Zo dof en rafelig. Zo lief als hij bleef. Zo trouw. Altijd bij me. Tot zijn dood. Tot in mijn dromen. Hij haalde nipt zijn 17e verjaardag op 1 augustus, de dag van Lugh, de Keltische zonnegod. Hij was mijn zonnetje.
‘Er zijn hier geen aanloopkatten,’ jammer ik.
‘Jij bent een kattenmagneet, binnen de kortste keren heb jij een aanloopkat. Let maar eens op!’
En jawel! Op 23 september komt een mooi poesje voor de deur van mijn werkschuur, wit met bonte vlekken, bijna Pippi, moeder van Zora, oma van Lukkie. Ik weet niet hoe gauw ik een bakje met overgebleven kattenbrokjes-zonder-koolhydraten moet vullen. En neerzetten. Voor mijn deur. Weg is het katje. Ik naar binnen en daar komt ze weer. Schoorvoetend. Schrokt alle droge brokken schielijk naar binnen, schichtig opkijkend voor gevaar en weg is ze.
Kees ziet deze aanloopkat helemaal zitten, waarschijnlijk omdat ze het evenbeeld is van Pippi, de poes uit de Ardennen waarmee hij mij verleidde toen onze verkering in de lucht hing. Alleen komt deze aanlooppoes niet meer aangelopen.
Dit blijkt samen te hangen met een zwart-witte kat die het ineens voorzien heeft op onze tuin nu de eigenaar, Lukkie dus, naar de eeuwige jachtvelden is. Van de vogelwereld weet je vast wel dat de zwarten en witten de overlevers zijn, de laatsten der Mohikanen, kraaien, eksters, kauwtjes, meeuwen redden het waar hun bonte soortgenoten als grutto’s en goudplevieren uitsterven.
Het zwart-witte katje is geen aanloopkat. Hij peinst er niet over aan te lopen. De tuin is zijn doel en domein en hij heeft al zijn aandacht nodig bij het verjagen van aanloopkatten die plotseling overal vandaan komen: een rode, een zwarte, een gevlekte en een zwarte met een witte puntstaart. Daar kan hij niemand bij gebruiken en zeker geen mens met wapperende handen vol rommel. Als dat mens eraan komt, schiet hij weg. Tot 3 oktober. Daar staat hij dan, voor mijn schuurdeur, de plek waar ik ‘s nachts voer neerzet voor de egels. Voer dat elke ochtend opgegeten is. Er staat niet bij door wie.
Het katje rent er vandoor als ik nader. Snel zet ik een bakje kattenbrokjes voor de deur en laat hij daar nou op af komen! Hij eet het net zo schichtig op als het bonte poesje. Dit ritueel herhaal ik enkele dagen. Na een paar dagen laat ik de deur open, etensbakje buiten op een meter voor de deur. Nu hij de rang van heer en meester van de tuin heeft, blijft hij ogenschijnlijk onverstoorbaar door eten. Zolang ik niet beweeg.
Na weer een paar dagen zet ik het eten binnen, terwijl ik onbeweeglijk blijf staan bij het aanrecht. En ja, hij komt de schuur in, onderwerpt het standbeeld aan een blik en gaat eten.
Mijn kattenhart veert op. Ik ga nu iets heel lekkers voor hem (of haar?) kopen, van die kleine blikjes zalm en kip en rund met saus. Sneller dan de wind ben ik terug en laat de schuurdeur open voor geval hij aangelopen komt. Hij is binnen voor ik het door heb. Ongekend hoe snel hij weet dat ik er ben. Hij ziet mij wel, ik hem niet. Ik sta amper het blikje te openen bij het aanrecht of hij staat naast mijn handen, grist het halfgeopende blikje onder mijn handen vandaan en met het gevaarte in zijn bek vliegt hij ervan door!
De geur is zo aanlokkelijk dat hij niet kan wachten. In de uiterste hoek van mijn schuur, achter de dozen met voegsel begint hij door de smalle opening in het blik te eten. Voor hij zijn tong eraf snijdt, wil ik het blikje pakken.
Ratsa! Een uithaal van zijn klauw.
Ik trap het blikje aan de kant en grijp het voor hij het heeft. Zijn hele houding staat op scherp. Een kat kan flink uithalen weet ik uit ervaring.
Maarrr… tot mijn geluk hebben mijn katten mij de dierentaal geleerd: 1 wijsvinger en 1 NEE zijn genoeg. Ook bij kippen en loslopende honden. Je moet wel je volledige intentie erin leggen. Die pikken ze op en gedragen zich ernaar. Ook dit onbekende, wilde, alerte, op scherp staande zwervertje. Bij de aanblik van mijn dreigende vinger, gevoegd bij mijn strengste stem blijft hij aan de vloer genageld.
Ik open het blikje en als ik wat in het etensbakje doe, fleemt hij tot mijn stomme verbazing om mijn benen en miauwt gretige kreetjes.
Heeft hij dit ergens afgekeken, is dit aangeleerd of is dit natuurlijk katten gedrag?
Na 30 jaar katten met lief en leed, jachttaferelen, wonden en kwalen, geboorten, nestjes, leven en dood denk je dat je wat weet, dat had je gedacht.
wordt vervolgd
Meer over Zora en Lukkie kun je hier lezen:
https://annevellinga.nl/2012/06/07/zora
https://annevellinga.nl/2014/03/19/kattenverdriet/
https://annevellinga.nl/2016/06/07/katten/
Op veler verzoek ook de link naar mijn holistisch dierenarts:
http://www.karindehaas.nl
wordt vervolgd
22 reacties
Aandoenlijk Anne. Je huis zo leeg na Lukkie, ik snap je blijheid dat er een leuk en slim aanlopertje komt. Die haalt toch de scherpte van het verlies <3
Ik ben erg benieuwd naar het vervolg!
O Marjolein, jij voelt ditzelfde nu jouw lieve maatje naar de eeuwige jachtvelden is, misschien vinden ze elkaar wel!
Dit katje is een geschenk uit de hemel…
prachtig!
dankjewel Marja
Leuk om te lezen. Lukkie was ook met mij aan het “praten”. En ik praatte terug.
O Kees wat leuk dat je dat in herinnering brengt! Dat deed hij echt en jij bent zo’n mens die terug praat, heerlijk!
Hartverwarmend!
wat lief, dankjewel Mieke
Heerlijk om te lezen, een echt ‘Anne’s poezen verhaal’ en er komt nog een vervolg, ik verheug mij erop! Na Lukkie die een enorme leegte achterliet weet dit katje jouw hart te stelen ?
Ha Ellie, ja joh, hij heeft me helemaal waar hij me hebben wil… omgekeerd is een ander verhaal 🙂
Ik snap je helemaal Anne hoe leeg het is als je makkertje er niet meer is.
Ik woon nu in een ander huis dat bij me past maar het is zo ook leeg, al twee jaar zonder Max. Ik zie en voel hem nog overal. Wat fijn dat je weer een klein wezentje om je heen hebt om voor te zorgen. Alleen moet hij je niet zo krabben dat ziet er lelijk uit.
Ik heb tranen in mijn ogen als ik je, als in een filmpje in mijn hoofd, bezig zie met opvoeden.
O wat een lieve woorden Dimph! Jij voelt het gemis diep vanbinnen mee hè ~ de leegte die er ineens is, zo leeg leeg. Jouw maatje Max betekende alles voor jou en het missen blijft, net als de herinnering, zijn warmte, zijn trouw, zijn liefde… en dan zo lief reageren op mij. Dankjewel X
Jantje is het helemaal.
JA!
Als co kattenminnares geniet ik enorm van dit verhaal en foto’s. Herkenbaar in alle opzichten van de rouw om een gestorven vriendje tot de krassen op de arm van de nieuwe aanloopwinst aan toe.
Mijn eigen aanloop Aya geeft ook mij elke dag nieuw plezier en vergrote kennis van kattengedrag en kattentaal.
Gaudeamus. Maar dat doen we gelukig al met volle teugen.
Ja, echt genieten Renate. Elke dag geeft nieuwe verrassingen en leermomenten!
Zo leuk dat jij ook een aanloopkat om je heen hebt, en wat een naam, prachtig. Dat heeft me bij deze kat nog heel wat hoofdbrekens gekost, wat is zijn naam, zijn ware naam…
Ave!
Leuk en schattig. Overigens is waarschijnlijk de suiker die helemaal onnodig in bijna elk kattenvoer zit, zeker in natvoer, schuld aan de suikerziekte. Voor onze kat ben ik heel kritisch geworden en kijk extreem goed naar de ingredienten lijst. Goed voer hoeft niet persé duur te zijn, en de bekende merken zijn meestal niet goed maar goedkoop wat de inhoud betreft. Onze poes een voor 2/3 vers rauw vlees (géén varkensvlees!), maar het heeft even geduurd voor ze het goed kon verwerken. Nu is het tiptop, ook als we het ingevroren hebben, neemt ze het. Hopelijk blijft het aanlooppoesje. En een kat is altijd zo speciaal en eigenzinnig.
Ha Johanna, wat leuk dat je mijn blog hebt gevonden en zo’n mooie aanvulling geeft.
Ik sta er helemaal achter en heb niets toe te voegen. Dankjewel.
Jouw aanloopkatje, in een kattenparadijs beland. Sommige katten boffen.
Met een beetje geluk gaat zij denken dat jij bij haar woont en niet andersom.
Ze gaat ook vast een naam krijgen. Wat een mooi verhal, ben benieuwd naar het vervolg.
Warme groet, Anne.
Ha Athy, wat een fijne reactie. Overigens vermoed ik nu dat het een mannetje is…. ik mag natuurlijk absoluut niet onder de staart kijken, maar zag het beestje sproeien in de kippenren op de plek waar een kleine opening is voor de egel: geen indringers gewenst!
De naam is gaan dagen, maar voor het over was…. dat vertel ik de volgende keer.
katten blijven wild. Wij worden nooit hun baasjes, eerder hun knechtjes. Maar zelfs na zo ‘n enorme jaap over je arm, blijf je ze trouw :-)))
Wat zeg je dat nu weer subtiel lief… dankjewel Marije, en het klopt als een warm hart