Dieven vangen

Helaas weet ik de Vangst van mijn broer van mijn tante en de Vangst van mijn tante van mijn broer, omdat ik maar even bij mijn tante was omdat ik naar mijn broer Moest en daar was ik kort omdat ik naar Nijmeegse vriendinnen Moest en daar was ik kort omdat ik naar een etentje van oud-leerlingen Moest.
Moest werd mocht, het een was nog gezelliger èn enerverender dan het ander.

Te beginnen bij tante Greet. Zij is van 1930 en woont in een prachtige, beveiligde flat in Oosterbeek met een groot venster op een grote tuin, bosranden in de verte, daar achter de glinsters van de rivier de Rijn. Vogels vliegen van links naar rechts en omgekeerd voor uren kijkplezier. Greet verveelt zich nooit, ze is een typische Vellinga, die zijn nieuwsgierig tot de laatste snik. Het enige probleem zijn haar ogen, helder als water ziet ze er niets mee. Bijna niets. Als zij de koffie inschenkt, moet ze in hoepelstand om de tuit van de kan in het gat van het kopje te mikken en ze telt af tot hij vol is. Daar lacht ze zelf om, dit soort humor zit in onze genen.

‘Hebben jullie De Slimste Mens gezien gisteravond? Het was de finale en toen viel hier de elektriciteit uit.’
Dat had ze door de telefoon al verteld, dus hebben wij dat programma voor het eerst bekeken om een onderwerp van gesprek te hebben. Dat hadden we niet hoeven doen om die reden. Greet is zeer bij de tijd.

‘Ik heb geen Uitzending Gemist op deze tv want die kreeg ik van de huismeester en daar kan het niet op. Hij wou zo’n platte, maar als ik die neem moet mijn stoel een meter naar voren en past de tafel er niet meer tussen en ik weet nu waar alles staat.’
Ja, je moet je aandacht behoorlijk bij haar verstand houden, wil je alle verbanden zien.

‘Tegenwoordig kan iedereen alles vinden dankzij de techniek. Zo was Djoeke laatst in een winkel en zij heeft altijd een spijkerbroek aan met een kontzak, want daar heeft ze haar mobiel in.’
(Djoeke is de dochter van mijn broer en mijn broer heet Marco; anders snap je dit familieverhaal niet)
‘Voelt Djoeke ineens iemand aan haar kont. Is haar mobieltje gestolen. Haar vriendin belt Marco en die kan op zijn telefoon zien waar haar telefoon is. Hoe vind je die?’
Greet lacht onze befaamde familielach die alles kan betekenen, voorspellen en samenvatten en ook de beurt aan de volgende kan geven, die er dan overheen gaat. Hier kan ik niet overheen, Greet mag door.

‘Marco ziet Djoekes telefoon richting Nijmegen gaan. Hij haalt Djoeke op en samen scheuren ze achter de telefoon aan. Zien ze dat Djoekes telefoon belt met Roemenie. Zij kijken of ze een Roemeense wagen zien en jawel, die slaat net rechtsaf een straatje in om verder te bellen. Daar rijdt Marco die Roemeen klem, rukt dat portier open en zegt ‘Hier met die telefoon, die is van mijn dochter!’ Die Roemeen snapt dat dreigende vingertje en Djoeke heeft haar telefoon terug!’

Halfuurtje later zijn we bij mijn broer. Staat op zijn poef dezelfde laptop die ik net heb gekocht.
‘Goed gedaan zusje! Die heb je nodig voor je werk, scheelt een hoop tijd en gedoe.’
‘Ja. Alleen zit ik vast. Ik kan niet scrollen en ik heb facebook geopend en nou krijg ik die pagina niet weg.’
Dat wordt een snelcursus Appeltje Eitje…
Tureluurs en doorgedraaid maak ik mijn vierkante ogen na een halfuurtje dat een maand lijkt, los.

‘We zijn net even bij Greet geweest en jij had een Roemeen te pakken! Dat vond ze superstoer!’
‘Heeft ze ook verteld van die Roemeen die zijzelf te pakken had?’
‘Vertel!’
(Aan verhalen geen gebrek in mijn familie)
‘Er wordt aan de deur gebeld. Greet sloft erheen, doet open, staat er zo’n armzalig vrouwtje dat nodig naar de wc moet. Greet laat haar binnen, maar als die vrouw eenmaal binnen is, vindt ze het toch een verdachte situatie. Hoe komt dat mens in de beveiligde flat? Daarvoor is ze daar gaan wonen. Voor de veiligheid. Bezoek belt buiten aan de voordeur en op haar monitor kan ze zien wie het is en op een knop drukken. Deze staat ineens in de galerij voor haar deur. Dat klopt niet. Greet wordt doodsbang en wil dat mens weg. Ze is alleen en zal het zelf moeten klaarspelen, want er is geen tijd om Marco te bellen. Grijpt ze toch met die halfblinde ogen en dat broze, wankele lijf dat mens beet en zet haar zo de deur uit!’