Licht

De spoorbomen sluiten als ik het spoor over wil. Ik ben te lui om af te stappen en houd me vast aan het hek. Ik sta pal achter een jongen die wel is afgestapt. De trein passeert, de spoorbomen gaan omhoog. De jongen stapt niet op zijn fiets maar kijkt om en waarschuwt.
,,Er kan nog een trein komen.’’
Het licht springt op groen. Weer kijkt hij om.
,,Sein veilig. We kunnen.’’
Hij stuurt naar links, waardoor er rechts van hem plaats komt voor een andere fietser. Hij kijkt om, uitnodigend. Zo rijd ik ineens naast een schooljongen. Alles aan hem is onopvallend, zijn jongensfiets, donkere broek en lichte winterjack, geen bril, pet of puisten. Ik mis de schooltas.

,,Moet je niet naar school?’’
Hij schudt zijn hoofd. Hierbij valt zijn gezonde blos op.
,,Het is zaterdag!’’
Schooljongen heeft vrij en wat doet hij? Fietsen met vrouw van zekere leeftijd. We passeren de afslag naar het station. Ik ga rechtdoor, hij ook. Even verder staat het verkeerslicht op rood. Ik druk op de knop. Het voetgangerslicht springt op groen en ik spurt weg. Mijn chaperonne roept mij tot de orde.
,,Het is niet de bedoeling dat u gaat fietsen als het voetgangerslicht groen is.’’
Gelukkig springt het fietslicht ook op groen en hoef ik niet te kiezen wat te doen. Hij komt weer naast me rijden.

,,U hoeft niet op het knopje te drukken.’’
Dat maak ik zelf uit, maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen zo’n lief jong.
,,Dat hoeft niet met de nieuwe lichten. Ze zijn niet echt nieuw, eigenlijk zijn ze al jaren oud, maar voor sommige mensen toch nog nieuw. Deze verkeerslichten zijn voorzien van een zelfregistrerend oog voor blinden die het knopje niet kunnen vinden. Maar ze hebben het knopje laten zitten voor mensen zoals u.’’
Hij weet van oud en nieuw en weet welwillend om te gaan met mensen die dit niet weten.

,,Ik vind de nieuwe verkeerslichten mooier dan de oude en ook beter. Ze hebben licht dat bij zonlicht zichtbaar is. Vroeger scheen de zon op groen en dan reed je door terwijl het rode licht brandde. Heel gevaarlijk. Dat kwam door het kapje. Dat is nu weg.’’
Dat was mij al die jaren niet opgevallen en ik druk altijd op het knopje. Dat zo’n kind daar oog voor heeft.
,,Ik zit in groep acht.’’
Leest hij ook nog gedachten? Fiets ik hier met Uri Geller in de dop?
,,Je bent wel slim.’’
Hij knikt met de vanzelfsprekendheid van iemand die geen zelfbevestiging nodig heeft.

,,Ik ga naar het VWO en ik kan foutloos achteruit inparkeren.’’
Een zin om een roman mee te beginnen, zo’n zin die vraagt om meer.
,,Rijd jij auto?’’
,,Ik mag nog niet rijden, dat is tegenwoordig net als in uw tijd, maar ik mag wel rijden als mijn vader mee is.’’
En dan van mij zeggen dat ik niet door een groen voetgangerslicht mag fietsen.
,,Mijn vader is rijschoolhouder, vandaar, en ik ga nu naar mijn oma, want die zit maar alleen. Ik ga klusjes voor haar doen. Meestal wil ze dat ik haar hondje uitlaat, anders zit die ook de hele dag binnen. Daarna kan ik een boodschap voor haar doen of voorlezen of thee zetten of de afwas of sneeuw ruimen en bladeren harken.’’
Precies wat bij mij allemaal blijft liggen. Ik krijg een lumineus idee.
,,Hier moet ik eraf.’’
Net als ik hem wil inhuren als rijinstructeur en klusjesman schiet hij de planetenbuurt in om zijn oma te verlichten.