Waterschapsverkiezing

Op zijn derde was Kees verdronken als zijn gealarmeerde moeder hem niet aan zijn haren uit de sloot had gevist. Misschien is toen de kiem gelegd voor zijn diep respect voor water. In het begin moest ik daaraan wennen, een eeuwigheid geleden. Toen maakte ik met ‘mijn ridder op het witte paard’ tochtjes door Noord Holland, picknickmand mee, zag sprookjesachtige slootjes en molens en dan ‘verpestte’ hij dat.

,,Vroeger was het echt mooi. Door de ruilverkaveling zijn alle slootjes recht getrokken. Het ergste is dat het waterpeil omlaag is gebracht voor het industrialiseren van het boerenbedrijf.’’
Ik kwam uit boerengebied en wist hoe moeilijk onze boerenburen het hoofd boven water hielden met al die regelgeving. Sommige boeren hingen zich van ellende en uitzichtloosheid op in hun eigen schuur…
,,Makkelijk praten, los het maar op.’’

Vanaf dag één kon ik mijn recalcitrante inborst bij Kees kwijt en hij zijn kennis bij mij.
,,Wij malen ons een centimeter per jaar omlaag. Dat lijkt niks, maar duizend jaar geleden lag heel Nederland nog boven de zeespiegel, nu zijn er gebieden die er 9 meter onder liggen. Hoe hoog je de dijken ook maakt, eens loopt het water die badkuipen in. ’’
Ik gooide de handschoen in de ring.
,,Als jij het zo goed weet, los het dan op.”

Tot mijn verbazing reageerde hij niet, althans, ik zag geen link met alles wat hij volbracht. Universitaire studie geschiedenis, economie en waterstaatskunde, supervisie over de nota polderpeilverlaging Waterland, ontmoetingen met Willem Alexander en waterprofessoren. Ik was zijn waterspoor helemáál kwijt toen hij ging lesgeven op basisscholen en hogescholen. In 2008 kwam zijn reactie op mijn uitdaging als een donderslag bij heldere hemel.

,,Ik stel me verkiesbaar voor het waterschap. Het gaat fout met het waterbeheer. Er staan teveel mensen aan het roer met eigenbelang op de korte termijn. Goed?’’
Plotsklaps herinnerde ik me mijn ridder op het witte paard. De handschoen die ik in de ring gooide. dat hij niet moest schoppen maar oplossen.
Ik heb een hekel aan politiek, mijn jeugd was erdoor gekleurd, mijn ene grootvader was stakingsleider in Groningen, mijn andere zat voor de CPN in de Provinciale Staten Gelderland. Het ging bij ons thuis altijd over politiek, met stoom uit de neuzen en vuisten op tafel.

,,Goed,” zei ik, ,,al zou ik het er niet mee eens zijn, dan nog sta ik achter je.’’
Kees wil meer.
,,Vul je me dan ook aan?’’
Mijn hemel, moest ik ineens over waterbeheer nadenken.
,,Eigenlijk is het simpel. Het moeilijke van Nederland is dat we een van de grootste exporteurs van landbouwproducten zijn, terwijl we een van de kleinste landjes zijn, bijna helemaal verstedelijkt. De stad heeft groene longen en recreatie nodig, de boer droge grond. Hoe rijm je dat?’’
Daar had  ik nooit bij stil gestaan.

,,Zoals het juiste mannetje op de juiste plaats goed werkt, zouden gebieden ook de juiste functie moeten krijgen. De Wieringermeer heeft bijvoorbeeld goede landbouwgrond, terwijl Waterland met zijn natte veenweide ongeschikt is voor zware landbouwmachines, terwijl het perfect gebied is voor grutto’s en recreatie. Hoorn heeft ook recreatie en veiligheid nodig. Je kunt de dijk betonnen en ophogen, maar zandstrand biedt evenveel dijkversterking, plus recreatie en de aangrenzende flats houden uitzicht op het IJsselmeer. De kosten zijn gelijk, de baten driedubbel.’’

Hij kreeg weer die gloed van mijn ridder op het witte paard. Plots betrok zijn gezicht.
,,Ik sta op een onverkiesbare plek, no. 4 van lijst 4.’’
Ik zag hem plotseling beteuterd staan met zijn stokpaardje. Als columnist van het NHD publiceerde ik in 2008 bovenstaande tekst in iets andere bewoording.
Kees werd gekozen met 3500 voorkeurstemmen.

Dat verwachten we ditmaal niet. Ik heb mijn  grote mond gehouden, maar vandaag moet het er toch even uit…