Iets met bomen – boekstaven (2)

Er staan veel bomen in een bos. Eén trekt mijn aandacht, een boom die in dit volle bomenbos volledig op zichzelf lijkt te staan. Het is een rode beuk met takken die naar alle zijden uitstralen, daaronder niets. Er is leegte in de volte van de beukenboom.
De leegte zuigt me aan. Mijn voeten ritselen te luid door de dorre bladeren, komen tot stilte bij de stam. Ik laat me zakken op de grond, mijn rug tegen de stam.
Ik zit onder de boom. Rust in haar schaduw. Neem haar niet waar, word haar gewaar, haar wortels onder mij, haar takken boven mij, haar stam achter mij.
In de beukenrust herinner ik me dierbare ontmoetingen met de natuur.

Mijn eerste ontmoeting was met een hert.
Ik was klein en vertrouwd met de natuur door mijn vader. We liepen door een bos op de Veluwe. Ik moest poepen en liep het bos dieper in, terwijl papa, mama en Marco wachtten op het bospad.
Zittend tussen de ondergroei hoorde ik de hoefslag van een hert, het kwam aangestormd, op zijn hoofd een groot gewei. Hij galoppeerde recht op me af. Ik kon niet aan de kant, was door mijn uitwerpsel aan de grond gebonden als een schip aan zijn anker. Het hert torende boven mijn gezichtsveld.
Er was geen angst, geen twijfel, zelfs geen schrik, er was alleen dat prachtige dier. Ik rook hem. Hij rook mij.
Hij sprong als een paard op een schaakbord rechts van mij, rakelings langs mijn gezicht. Een adembenemend moment. Mijn hart stroomde over van onbeschrijfelijk geluk. Ik had een hert ontmoet.

In Ierland waren het zwerfhonden die mij opzochten op mijn tocht door  het golvende groene land. Ze boden gezelschap en veiligheid. Op een late avond, ik sliep al in mijn tentje ergens aan de westkust in onherbergzaam gebied, schrok ik wakker van vervaarlijk grommen en vijandig blaffen – vluchtende voetstappen, wegstervende stemmen. Ik ritste de tent open. In het licht van de maan zag ik wel vijftien jongens rennend gaan. De gele zwerfhond die mij die dag vergezeld had op mijn voettocht kwam naderbij. Ik dankte hem, aaide zijn gerafelde kop. Hij kwispelde. Ik gaf hem een stuk brood.
De honden kwamen op mijn pad toen ik vriendschap nodig had, bescherming, loyaliteit en trouw. Honden leerden me waakzaamheid, hoe je je zintuigen als eerste hulp gebruikt en oefent, wanneer je je tanden moet laten zien en wanneer je beter vluchten kunt.

In Polen waren het vlinders, tientallen, misschien wel honderden, hele wolken. We reisden mijn droom achterna, de droom van mijn eerste boek, een jeugdboek over Pirka, dochter der hagedessa’s, het geheim hoe deze heksenlijn de dans der duistere middeleeuwen was ontsprongen. We doorkruisten het Tatra gebergte, waar Pirka in verborgen gebied achter Zakopane opgroeide bij haar grootmoeder.
Ergens in een donker Pools woud, een ruisende beek nabij, zo’n plek waar geen vlinder te verwachten is, kwam een wolk donkerblauwe vlinders aangefladderd. Ze landden op mijn gezicht, mijn armen, schouders, overal, krabbelden met ragfijne pootjes verhalen in mijn huid. Ik hoorde hun vleugelslag. Mijn ziel kriebelde, zachtjes begon mijn ontpopping tot schrijver.

Dieren hebben mij altijd geraakt. Zij zijn een blijvende verbinding met mijn vader die meer dan ik zwierf door de natuur. Hij had genoeg aan het dier als dier, hij bestudeerde hun gedrag en werkte aan een boek over ethologie. Dat bewonderde ik in hem. Voor mij waren dieren mysterie, gidsen op de ondoorgrondelijke weg naar mijn bestemming.
Van jongs af aan had ik het gevoel dat dieren mij verbinden met mijn natuur en omgekeerd, dat mijn verbinding met de natuur via dieren verloopt.

Ik zit onder een rode beuk.
Zijn wortels onder mij, zijn takken boven mij, zijn stam in mijn rug.
Diep is de stilte.
Plotseling gaat een rilling door mijn ruggengraat. Het is of de boom dwars door me heen kijkt, van grote hoogte tot in de diepte.
Ik voel de beuk, de wortels, de takken, de stam, de man, de vrouw, de boom, boom der bomen, boom der boeken.
Ik kom thuis…