Aaltje Kolman, mijn moeder, en planten, een verhaal apart. Soms ergerde ik me aan haar aandacht voor planten, aandacht die ik wilde. Dan zat ze met haar vingers in de aarde van een plant op de vensterbank, haar rug naar mij terwijl ik mijn ziel uit wilde storten en raad wilde of toch minstens begrip. Wat moet je met een moeder die een gesprek begint met een plant, ‘je hebt wel erg veel gedronken, je grondje is helemaal uitgedroogd, zal ik je dan nog maar een drupje geven?’ of ze zei tegen haar cactus ‘je kan nou wel droog staan, dat voel ik heus wel, maar je krijgt niet meer, maak eerst maar eens een bloem’. Dat deed die plant dan, terwijl het wellicht voor mij bedoeld was op een wijze, subtiele manier… Ze had niet veel planten, maar die ze had, groeiden en bloeiden als bij geen ander. Ik gaf haar eens een peperplantje dat bij iedereen na een maand dood is, die van haar overleefde zomer en winter en dat jaren achtereen. Dat heb ik geweten, want ze tekende in die latere jaren alleen wat in de kamer stond, en dat was dat peperplantje. Honderden schilderijtjes heeft ze ervan gemaakt.
Ik heb altijd gedacht dat haar liefde voor planten ontstond in de periode dat ze meer aan huis gebonden raakte.
Dat is niet zo.
Dagboek Aaltje Kolman – 29 januari 1976
Ben met Jan naar de Hortus Botanicus geweest, schitterende planten, met orchideeën zo mooi dat je er stil van werd. Als je naar die schitterende pracht kijkt, voel je goed dat je niet veel bent en dat de natuur alles is. Planten doen mensen nooit kwaad, ze groeien en maken de wereld mooi, zo oneindig mooi…! En de mensen lopen er vaak niet alleen achteloos aan voorbij, maar zijn hard, erg hard bezig om dit schoons grondig te vernielen. Wat kunnen wij doen om dit te vermijden? In elk geval ga ik er nog eens naartoe om er een tekening te maken. Ik geloof dat ik daar wel een week kan zitten tekenen. Ja, dat ga ik nog eens doen en dan elke dag erheen, in elk geval een week lang.
Hoe herkenbaar hoe planten je kunnen grijpen (ten koste van kindjes die aandacht willen) maar wat heeft je moeder dat mooi om weten te zetten in haar schilderijen!
Wat ;n kleurige collum, grappig zoals ze tegen planten praatte. Ik had’n oudoom die n schitterende bloementuin had’. Als je hem vol bewondering vroeg hoe hij dat toch voor elkaar kreeg zei hij :”veul tegen praten en op tijd het mes erin “.
Praten deed jouw moeder ook tegen haar blommekes, geweldig.Zoveel liefde voor alles wat groeit en bloeit
bezeten en bevlogen Aaltje ….;) als je naar die schitterende pracht kijkt, voel je goed dat je niet veel bent en dat de natuur alles is. …in die zin kan ik me helemaal vinden…
Foei.
Je kan je ergens aan ergeren, maar niet aan irriteren.
Veel mensen maken deze fout.
Het is : “Ik erger me aan …..” en ” het irriteert me”.
Ik hoor en lees het overal en erger me aan deze veelgemaakte fout.
Er zat in de zestiger jaren een zwarte man te vissen en hij ving niets.
Zat er nu een neger te vissen of een vis te negeren.
14 reacties
Wat weer een mooi en kleurig vervolg, Anne! Ik verheug me op het vervolg 🙂
Nou ja, ik heb niet goed opgelet…tweemaal ‘vervolg’…. 😉
dank voor je enthousiaste reactie en dan moeten er wellicht nog twee vervolgen komen, Ellie 🙂
Heerlijk om je te volgen ANNE. En nu zie ik ook je broer nog met die prachtige ontwerpen. heerlijk zo’n familie. Dank julli allemaal. groet ms.
prachtig, zoals de planten haar grepen. en zij greep ze terug door de vereeuwiging.
zo gaat het ook met de aandacht, die jij wilde en nu geeft.
Hoe herkenbaar hoe planten je kunnen grijpen (ten koste van kindjes die aandacht willen) maar wat heeft je moeder dat mooi om weten te zetten in haar schilderijen!
Mooi! Soms heb ik minder woorden nodig.
Ik heb inmiddels de 3 delen gelezen. Prachtig om te lezen én om te zien.
Wat ;n kleurige collum, grappig zoals ze tegen planten praatte. Ik had’n oudoom die n schitterende bloementuin had’. Als je hem vol bewondering vroeg hoe hij dat toch voor elkaar kreeg zei hij :”veul tegen praten en op tijd het mes erin “.
Praten deed jouw moeder ook tegen haar blommekes, geweldig.Zoveel liefde voor alles wat groeit en bloeit
Zowel de tekst van jou en je moeder en vooral de tekeningen en de kubus: SCHITTEREND!
<3 xxx
De pepertjes krikken mijn gemoed huizenhoog en mijn maag krijgt een euforisch gevoel van ik
zou er inbijten moest mijn pc het niet tegenwerken.
bezeten en bevlogen Aaltje ….;) als je naar die schitterende pracht kijkt, voel je goed dat je niet veel bent en dat de natuur alles is. …in die zin kan ik me helemaal vinden…
inderdaad, ze heeft je “droog” laten staan en je bent gaan bloeien. Ze wist het al allang <3
Lieve Anne,
Foei.
Je kan je ergens aan ergeren, maar niet aan irriteren.
Veel mensen maken deze fout.
Het is : “Ik erger me aan …..” en ” het irriteert me”.
Ik hoor en lees het overal en erger me aan deze veelgemaakte fout.
Er zat in de zestiger jaren een zwarte man te vissen en hij ving niets.
Zat er nu een neger te vissen of een vis te negeren.
Groeten