Brandnetelsoep

Er waren tijden dat ik onverzadigbare honger had naar kennis. Ik las me te pletter, volgde kursussen en leerde maar door. Ik heb me wel eens afgevraagd waar die honger vandaan kwam, of mijn honger naar geestelijk voedsel misschien samenhing met de de honger van mijn moeder toen ze zwanger was van mij. Dat was zes jaar na de oorlog, maar ze was nog steeds ondervoed. De gaten vielen in haar benen van de honger. Ze trok de wortels bij de buurman uit de grond om de honger te stillen. Er kwam geen eind aan. Hoewel ze na de oorlog bij Simon de Wit had gewerkt. Smakelijk vertelde ze van de dozen met dadels die binnenkwamen en afgewogen moesten worden in bruine papieren zakken. Dan kon je gerust wat dadels in je mond stoppen. Of de goudgele kazen, waarvan zij de stukken precies op gewicht wist af te snijden. Vaak genoeg verdween er een plak romige kaas in de hongerige monden van het winkelpersoneel.

Als kind nam ik al haar verhalen aan voor zoete koek. Mijn moeders verhalen waren mijn dagelijkse voeding. Dat had ik liever dan brood. Toen ik het huis uit was, begon de honger naar geestelijk voer pas goed, het kan dus ook zijn ontstaan door het gemis aan voedende verhalen. Ik las alles wat ik te pakken kon krijgen, kinderboeken, psychologie, pedagogiek, astrologie, architectuur, reisverhalen, medische boeken, tuinboeken, dierenboeken, plantenboeken, mensenboeken, als het maar echt gebeurd was. Romans verveelden mij na een bladzijde, ze konden niet tippen aan de waar gebeurde verhalen van mijn moeder, het gesproken woord.
Alles wat ik las, paste ik meteen toe. Voor zover mogelijk, en dat is vaker dan je denkt. Op een gegeven moment raakte ik verslingerd aan boeken over planten en kruiden en hun toepassingen.

Een van mijn helden was Juliette de Bairacly Levy, een Engelse vrouw die dierenarts had willen worden, maar op de universiteit teleurgesteld werd. Zij wilde het lichaam niet vergiftigen met chemische pillen, ze wilde het lichaam ondersteunen in zijn eigen geneeskracht. Daar was geen opleiding voor, dus ging ze zwerven langs de Middellandse Zee om van boeren en zigeuners de kunst van het genezen met planten te leren. Ze nam een paar honden, windhonden, kreeg een paar kinderen van diverse leuke mannen onderweg, waaronder een Oosterse prins. Ze maakte vuur met eikenhout en beukenhout en dronk water uit heldere bronnen. Zo’n vrouw. Zij werd mijn beste vriendin. Op afstand, maar afstand bestaat niet in de geest.

Elke vrije minuut zwierf ik door de bossen en weilanden en verzamelde kruiden en boomschors. Ik had toen een grote plantenkennis, maar dat raak je helaas kwijt. Ik rook de planten, droogde ze, at ze en zocht alles op wat je ermee kon.  Ik deed weegbree in mijn schoenen tegen de blaren en toen ik een flinke snee in mijn vinger had, bond ik er langbladig weegbreeblad om, net als Juliette die er zelfs schorpioenbeten mee genezen had. Mijn vinger genas snel en zonder litteken. Een inwendige ontsteking kreeg ik binnen een week weg met zitbaden in eikenschors. Ik ging niet naar de universiteit, dat deed Juliette ook niet.

‘s Zomers bakte ik vlierpannekoeken, in de herfst zocht ik tamme kastanjes en in het voorjaar brandnetels. Niet langs de weg natuurlijk.
Om deze ervaring mee te beleven, zou je vandaag eens op zoek moeten gaan naar jonge brandneteltjes. Ze steken overal hun kopjes boven de grond uit. Je plukt de toppen af met blote handen, geen handschoenen, dat beetje prikken kun je wel handelen en het voorkomt reuma. De brandneteltopjes zitten boordevol ijzer, ze zuiveren je bloed van de winterslakken en ze barsten van de vitamines. En het is nog lekker ook.
Ik ben geen kok en daarbij een oen in het opschrijven van recepten, maar zo’n brandnetelsoepje moet lukken.

Je hebt verse brandneteltopjes nodig, en verder doet een ui het goed, een teentje knoflook, twee mag ook, aardappeltje erbij, van die dingen die je wel hebt liggen.
Nou, daar gaat-ie:
Zet de soeppan op het vuur, wat lekkere olie erin, ui en knoflook erbij, eventueel overgebleven prei en aardappel (gekookt) en fruiten maar. Je kunt er ook nog wat bloem bij doen voor een wat dikkere soep, maar je kunt hem ook dun houden zonder bloem. Die aardappel doet al wat. Peper en zout erbij, eventueel kerrie, dan kokend water en gooi er maar een bouillonblokje bij. Nu gooi je de brandneteltopjes erbij, dunne steeltjes prima, maar dikke zijn al taai, je kunt de blaadjes nog wat fijner knippen in een beker. Niet te zuinig, zeker twee volle handen. Even pruttelen en klaar. Je kunt er de staafmixer nog door halen, dan mengen de smaken beter. Even proeven, eventueel wat room erbij voor de lekkerbek en je gezonde hap is klaar.

Morgen weer zo’n soepje, en overmorgen een stamppotje ervan en weg is die ellendige griep die maar door blijft gaan.  Kijk maar eens goed naar de foto van Juliette en haar hond: puur natuur, een brok gezondheid.