Voordat we allemaal thuis in de isoleer moesten, zat ik er al middenin. En Kees. Vooral hij. Van de ene dag op de andere kon hij niet meer zitten, staan, laat staan lopen. Volgens de huisarts zenuwpijn, niets aan te doen. Je gaat toch wat proberen. Zoekt therapie: fysiotherapie, manuele therapie, Body Stress Release. Dat blijkt allemaal niet te helpen. Tenminste niet in de weken die ons gegeven zijn, want dan komt Corona.
Alle vormen van therapie moeten stoppen.
Dan maar thuis aan de gang. Op internet zoek ik iets dat zenuwpijn kan verlichten. Dat is er niet. Er is wel massageolie die wonderen verricht: arnica voor de spieren, magnesium voor ontspanning, aconitum tegen pijn. Voor dat laatste moet je de grens over naar een apotheek. Het smeren kan beginnen. Alleen weet ik niet hoe dat moet bij zenuwpijn. Ik weet niets van het skelet, de spieren en pezen, zenuwen en meridianen.
Dus smeer ik olie alsof het verf is en Kees mijn canvas. Ik doe maar wat, precies zoals ik schilder. Kees ziet bij alles altijd vooraf hoe het gaat worden. Nu ligt hij hulpeloos onder mijn handen. Ik voel harde bobbels en zachte. Moet ik erop drukken of moet ik ze ontwijken? Kees kermt en kreunt bij elke aanraking. Het huilen staat me nader dan het lachen.
Daarbij moet ik ineens zoveel doen. Mijn eigen aandeel in het huishouden, maar ook de zware dingen die Kees in een handomdraai doet. Onhandelbare matrassen optillen voor schone lakens, trap op en af met een stofzuiger waar een gewichtheffer nog moeite mee zou hebben en dan hebben we Lukkie, onze kat met suikerziekte. De dierenarts had hem 23 maart 2019 een spuitje willen geven, maar dankzij rauw vlees is hij wonderwel opgeknapt. Alleen is hij buitengewoon kieskeurig, lust geen Barf want dat is niet biologisch, dus moet ik naar Terborg fietsen voor Darf ofwel biologisch rauw vlees. Voor Kees fiets ik dan weer naar Doetinchem waar de enige natuurvoedingswinkel is en die hebben de beste vitamines en huismiddeltjes. Ik fiets graag, maar tegen de wind in met regen is een auto handiger, maar die rijd ik pas sinds kort als Kees naast me zit en die kan niet zitten.
Dan hebben we de tuin waar snoeiwerk wacht. Kees doet dat met een loodzwaar, griezelig elektrisch apparaat. Die kan ik niet eens tillen, laat staan als hij aanstaat en je ermee langs een heg moet. De takkenschaar is ook te zwaar, dus doe ik alles met mijn trouwe Felco, een kleine snoeischaar. Takje voor takje kort ik alle vlinderstruiken rigoureus in, haal mijn handen open aan meidoorn en doornappel, loop snijwonden op aan de bamboe en minuscule splinters die ik niet zie maar wel voel en dan hebben we nog dat onderhuidse zevenblad dat dwars door de hortensia wortels groeit en het hele perk wil overnemen. Brandnetels, longkruid en paardenbloemen laat ik staan. Die lust ik rauw. Nou ja, in de soep.
De was moet hoognodig. De ramen zijn ondoorzichtig. Lukkie jammert. Kippen kakelen. Kees roept. Zijn mobiel, de zapper, de krant, drinken, eten, kruik, pijnstillers. Pijn. Angst. Verdriet. Aandacht. Liefde. Raam open. Raam dicht. Een week lang ben ik van het padje, een volle week ben ik grumpy. Dan valt het kwartje, het ontbrekende kwart van de cirkel: Waarom denk ik aan wat ik mis? Waarom omarm ik niet wat er is!
Het dringt als een lichtflits door. Mijn instelling draait als een blad aan de boom. Ik stap in het moment. Ik kom thuis in mezelf.
Neem vandaag. Als ik de bedden heb verschoond en heb gestofzuigd, de tarte tatin in de oven en de stoofschotel op het vuur, is de was vanzelf klaar en hang ik die buiten in zon en wind. In de buurtuin hoor ik een kinderstem ‘mama, mama’, een golf van ontroering overspoelt me. Een magisch moment zie ik mijn moeder de was ophangen in Westkapelle, hoor ik mijn kinderstem, voel haar aandacht en liefde. Ik smelt zowat.
Als ik om me heen kijk, zijn haar gouden ogen voor een moment de mijne, de ogen waarmee ze de dag voor mijn geboorte naar een paard in de wei keek, zo mooi was nog nooit een paard geweest, zo mooi zou haar kindje zijn… zo mooi is vandaag mijn thuis.
de was 
kip en kat 
merel 
koolmees 
lentetafel 
tarte tatin 
thuis
Maar het allermooist zijn de stapjes van Kees in zijn malle slobberbroekje. Hangend aan de trapleuning komt hij naar beneden om samen uit het raam van de erker te kijken naar de verstilde straat voor ons huis waar paarden stapvoets lopen met hun ruiter bovenop en vaders kinderwagens duwen. Wij drinken koffie met een stukje vruchtentaart en een spelletje en dan gaat hij de trap weer op. Kreunend, dat wel. De napijn en kramp van de inspanning die onherroepelijk volgen neemt hij graag erbij en tot ons geluk lijkt de napijn gaandeweg wat korter van duur.
Vandaag liep hij een stukje door de tuin. Snoof de lente die in de lucht hangt, dwars door de koude heen. Zag een piepklein vogeltje. Verbaasd dat zijn snoeiwerk gedaan was, het grind geharkt en de perken gewied.
Dat geeft zo’n rijk gevoel. Vertrouwen. Aanvaarding. Geloof. Hoop. Liefde.
Een verhaal over Kees en zijn kroon: https://annevellinga.nl/2012/02/24/mannetjes/
38 reacties
Wat een wonderbaarlijk doorzettingsvermogen heb je Anne! Daar moet wel de motor van toewijding en vooral veel liefde achter zitten….
Lieve groetjes xxx
Dat je dat zegt Elbert, ziet, voelt ~ daar moet je dichter voor zijn, dankjewel, je raakt me hiermee zoals met je prachtige gedichten.
Voor jou een extra moeilijke tijd Anne. Geloof, hoop, liefde. Mooi. Hoop dat je het allemaal kunt bolwerken. Houd vol! Sterkte! ❤
O wat lief Jeannette, blij met jou
Hoi Anne, wat schrijf je mooi maar het is niet zo mooi wat je schrijft. Ik vind het allemaal heel naar voor Kees en voor jou. Als de isoleer voorbij is kan ik misschien ergens mee helpen. Of wellicht nu ook wel.
wat ontzettend lief Irene! Fijn om te weten dat je dat wilt, als er iets is, laat ik het weten! Warme liefs voor jou
Liefde is alles.
Ja…
Beterschap aan Kees en ik hoop dat je het nog kunt volhouden.
Dat is lief van jou, Johan; het voelt dat ik geholpen wordt, ik weet niet door wat, ben zelf verbaasd dat het allemaal lukt.
Mooi Zonnekind
ach Lydia, dit is weer zo’n kippenvel-momentje, het is precies wat Aal me toewenste in mijn verloren gegane poesiealbum
wees steeds een zonnestraaltje
voor elk die je ontmoet
dan schenk je anderen vreugde
en heb je het zelf ook goed
Soms duurt het lang voordat je aan aanvaarding toe bent. Vertrouwen is de basis voor geloof en liefde. Je bent een kanjer!
Graag gelezen, Anne.
Mooi Mieke, dankjewel
Hoi Anne, hier Anne. Weet niet of je m’n blogs leest, maar ik zie veel overeenkomsten. Slobberbroeken, merels, katten, ja zelfs tarte tartin enzo. Onze genen tonen veel gelijkenissen. En inderdaad druk, veel druk, veel werk dat nu allemaal op Saskia’s schouders komt. Met 2 drukke banen en een kankerende man komt zijn ook handen tekort. Denk, eerlijk gezegd, niet dat we vlot van de Corona en de gevolgen daarvan, afzijn. Vrees dat de lock downs tot ver in het najaar zullen doorlopen. Geen idee of ik het einde daarvan mag meemaken, we zullen zien. Van Jan en Corrie kreeg ik enveloppen met stapels foto’s. Op veel daarvan staan onze moeders ook. Kan ze met je delen, maar misschien heb je ze al. Maar eens zien hoe we dat kunnen fixen. Gelukkig heeft de Corona geen vat op het schrijven achter de laptop. Gaan we dus, zolang de vermoeidheid en alle drukke maar beslist noodzakelijke klussen (ondoorzichtige ramen weer doorzichtig maken enzo) ook lekker mee door. Mij doet het goed om gevoelens van me af te schrijven. Dat anderen daar plezier mee beleven is dan mooi meegenomen.
wat een herkenning, wat fijn ~ ik kom amper toe aan lezen… maar ik wil zo graag meer van je lezen, ik ga je blog weer opzoeken, want ja, genen gaan diep en verbinden onzegbaar en onzichtbaar, en ze geven ook moed in bange dagen.
sterkte lieve neef, kus
Anne, geloof, hoop en liefde zijn voor mij toch de elementen waaruit ons leven bestaat.
Zoals jij in je blog schrijft raak je ze allemaal aan. Eerst thuiskomen bij jezelf en dan komen deze drie vanzelf. Petje af voor jou. PS. beterschap voor Kees en ben jij een beetje zuinig op jezelf ?
Ha Dimph, daar ben je, toevallig dacht ik vannacht in een wakker uurtje aan jou en je verloren kameraad… geloof, hoop en liefde, ja, die zitten in ons verborgen als diepe schatten die dan zomaar opploppen… eerlijk gezegd weet ik niet goed hoe ik zuinig moet zijn op mezelf…, het gebeurt wellicht vanzelf, telkens als ik ‘s middags even naast Kees lig en tv kijk, Chagall, Fong Leng, wat zijn er toch mooie, bijzondere, inspirerende mensen, en dan in slaap val, zodat ik nog een keer kan kijken. X
Wat een fijn verhaal heb je geschreven, Anne. Fijn in die zin dat het heerlijk leest en je zo door wilt gaan met lezen. Niet fijn dat Kees zoveel pijn heeft en er nog geen behandeling heeft geholpen. Maar iets zegt mij dat jouw kneden en duwen en trekken precies dat is wat zijn lijf nodig heeft. Tot Kees weer ‘in de benen’ kan komt alles op jouw schouders neer, dat kan ook heel zwaar zijn en veel van jou vergen. Ik weet van dichtbij dat je het kunt, maar wees ook zuinig op jezelf. En nu kom ik bij wat ik ook graag wil zeggen, soms duurt het even voordat een mens weer kan ’zien’. En dan bedoel ik de dingen die er wel zijn en meestal is dat nog heel veel, maar door drukte, verdriet, wanhoop, pijn en frustratie misschien op de achtergrond zijn geraakt. Het is niet altijd gemakkelijk die dingen te zien en ook te kunnen voelen, dat weet ik uit eigen ervaring. Gaandeweg is het je gelukt, heb jij in deze situatie je draai en jezelf teruggevonden, kun je aanvaarden en voel je het geloof dat alles goedkomt, de hoop, de warmte en de liefde weer, de rijkdom die er is ondanks de zenuwpijn van Kees, ondanks misschien ook vermoeidheid die je voelt en ondanks het C-virus dat ook weer veel aanpassing vraagt en misschien ook wel onrust teweegbrengt. Sterkte Anne en dank voor dit verhaal en een compliment hoe mooi je post eruit ziet met de leuke foto’s.
wat een mooie beschouwing lieve Ellie ~ weet je, dit overkomt me nu de tweede maal, dat ik eerst verzet voel, er geen zin in heb, mee opgescheept ben – met Aal duurde het echt weken voor ik kon aanvaarden dat mijn eigen leven een totale wending had genomen; tot mijn eigen verbazing en zeker ook geluk was mijn verzet nu veel minder, een beetje morrig en grumpy en zuchten dat ik alweer de trap op moest, de vuilnisbak aan straat moest, de stofzuiger omhoog en ga zo maar door – haha, het kostte maar een goeie week toen ik het doorhad, mijn eigen quote ‘wat gebeurt, is aan de beurt’ ~ en sinds dat moment is alles anders. Je hebt het prachtig verwoord. Dankjewel voor je onmetelijke aandacht.
Ik lees het met kippenvel. Wat zwaar voor jullie. Wat mooi dat je de slag kon maken van aanvaarding en het zien van het moois dat er wel is. Fijn dat je dit deelt. Anderen kunnen daar weer moed uit putten.
Ha Mies, wat een verrassing! Ook wat je zegt, die laatste zin… dat is precies mijn liefste wens. Blijf gezond!
En Aal zag dat het goed was…..
Dat weet en voel jij als geen ander lieve Andere Anne
Lieve Anne,
Ik had Kees een “mannen grapje” gestuurd waar mijn Engelse zwagers en ik ontzettend om hebben gelachen. Nu begrijp ik waarom er geen reactie kwam. Kees had wel iets anders aan zijn hoofd. Ik lees niet zo veel op Internet en Facebook, dus ik lees jouw verhaal net pas. Sterkte met Kees en met alles en je mag altijd om raad of hulp vragen. Vooral voor dingen die per se moeten.
Of ergens medicijnen halen.
Liefs,
Kees.
Die ontroering om herkenning heb ik ook best vaak. Die foto van jouw vader met Marko op zijn schouders en jij die achterom kijkt.
O Kees wat leuk van je te horen, je inleving en humor en je nooit aflatende hulpvaardigheid die ons al zo vaak uit de brand heeft geholpen.
Ik ga Kees wel even vragen of hij dat grapje aan mij laat zien, of hij het eigenlijk wel gezien heeft! Grapjes zijn altijd goed, nu helemaal!
Die foto… wat gaat er dan veel door je heen hè.
Lieve groet van oost naar west!
PS: je kunt je heel gemakkelijk abonneren op mijn blog, dan krijg je via de mail een melding als er een nieuwe is.
Wat een liefde voor al wat je omringt. Natuurlijk was je het zicht erop even kwijt. Dat noemt men ook wel afgeleid. Want wat een indruk maakt het je lief zo te zien lijden. Blijf dan maar es overeind. Maar je hebt jezelf hervat en hier hierboven mooi samengevat.
Oh ja, maar dat weet je wel: als iets niet af komt of schoon wordt, is dat niet zo erg. Spaar je schouders door de Franse slag in te zetten. Doe ik ook nu de hulp niet komt 😉 Een sterktegroet aan Kees!
Dankjewel voor je motiverende kijk Anne; die Franse slag is het helemaal en die houden we erin!
Je bent een sterke vrouw Anne. Misschien niet fysiek, maar zeker wat de geest betreft. Wat een veerkracht lees ik hier. ‘Ik doe maar wat, precies zoals ik schilder.’ Vanuit het gevoel dus, en dat kán niet verkeerd gaan. Fijn dat het (dus!) met Kees, letterlijk stapje voor stapje, beter gaat!
Dat is waar Anuscka, ik voel me gesterkt door al die lieve woorden van iedereen en zoveel begrip, nu ook weer van jou, dat ik werk op gevoel en dat dat niet verkeerd kan gaan ~ het aparte is dat ik er wat meer vertrouwen in begin te krijgen en ook gaandeweg meer gevoel voor de knelpunten en hoe ik daarmee om kan gaan, hand opleggen, rondjes draaien, lemniscaten, pulseren ~ en het lijkt toch wat te helpen, hoe fijn is dat.
Mooi beschreven dat moment van besef, het is niet anders , aanpassen aan de nieuwe situatie en er vrede mee hebben. Ik hoop van harte dat jou man die zo lang een rots geweest is en uitvoerder van jullie dromen zijn nieuwe weg ook vind. Dat hij de situatie zoals hij is kan accepteren en dat nu het aller zwaarste werk hopelijk gedaan is er tijd komt voor rustig onderhoud. Veel tijd om voorjaar, zomer en herfst lucht in te ademen en des winters met een warme kop chocolademelk bij het raam naar jullie berijpte tuin te kijken en te mijmeren over het mooie leven samen.
Groeten en wijsheid aan Kees al heb ik hem nooit ontmoet. Zoals ze in het Engels zeggen; Been there,Done that.
Wat ontroerend mooi Attila, dankjewel
Heel veel sterkte jullie beiden!
Dankjewel Petra! Het goede nieuws is dat het ietsje beter gaat met Kees en het achterstallig onderhoud aan de tuin is nu bijna af en het weer is goed, dus er is nu gelukkig wat meer rust.
Kleine stapjes vooruit, een huisarts die zegt dat er niets aan te doen is, daar word ik nu boos van. Jullie hebben de handen vol in jullie kleine paradijs. Morgen een matras in de tuin leggen, kan Kees lekker in de zon liggen, warmte ontspant altijd. Zo’n tuin is ook een handvol aan onderhoud in die zin dat er altijd wel wat gedaan moet worden. Ik freewheel een beetje door mijn gedachtes heen, geloof ik. Zag ook nog een mooie kroon van jouw hand en een kasteel in spetterende kleuren. Zo blijf je van alles doen en in de running. Ik vind dat knap. Geef Kees mijn hartelijke groeten en jij een stevige omhelzing. Dagdag!
Wat lief allemaal Athy! Zo hartverwarmend dat freewheelen van jou, dat je je inleeft en meedenkt en ter plekke boos wordt op die arme dokter die het nu eenmaal niet weet, niemand weet het. Het enige dat de pijn vermindert is medicinale wiet, niet de CBD olie, maar de THC. Dit voor geval er anderen zijn met zenuwpijn die zich geen raad weten. Zenuwpijn is lastig voor patiënten, medici en therapeuten; gebroken benen zijn makkelijker 🙂
Je voorstel is helemaal raak: zon, buitenlucht, licht, de wind, vogels, het zoemen en geritsel. Meegenomen is dat Corona niet tegen de zon kan.
Maar hoe krijg ik een loodzwaar matras naar buiten gesleept? Het lukt me amper om een fris hoeslaken om de vier hoeken te krijgen. Ik heb wel een futon van het logeerbed de trap af weten te slepen naar ‘de bibliotheek’ ofwel het smalle kamertje waar de boekenkasten staan. Nu hij geen fysiotherapie meer kan krijgen door Corona belt zijn therapeut hem eens per week en geeft oefeningen die op harde ondergrond moeten. Alleen al om op die futon te gaan liggen is een martelgang, om vervolgens vijf of zes minuten de benen en heupen iets te laten doen, dan wordt het ondraaglijk.
Maarrr…. hij loopt nu scheef als een hoepel de tuin in en gaat daar even op een tuinstoel vol kussens zitten, wat een eerste moment van vrijheid geeft. Het bijzonder goede nieuws is dat de duur van de napijn, steken en kramp korter wordt.
Mijn lange reactie laat wel zien hoe het mij bezighoudt, Athy, maar ik ben sinds een paar dagen tussendoor dus leuk bezig voor mezelf, een droomkasteel! Leuk dat je dat ergens hebt opgepikt en me een riem onder het hart geeft. Dankjewel.
Dat …is um!
“Waarom denk ik aan wat ik mis? Waarom omarm ik niet wat er is!”
Daar draait het om, Anne en raakte me.
Allebei het Allerbeste gewenst!
Dankjewel lieve Ank.