Wennen is moeilijk. Onthullend. Onthutsend.
Ik bedoel, ik zou nu toch moeten weten hoe het hier in huis gaat na de vakantie. Maar. Pal voor ik gistermiddag mijn moeder uit bed zou halen om half drie, exact 1 minuut voor half drie, 14.29 dus, was de derde wasmachine klaar, mijn toevallig langskomende vriendin op het toilet of all places, en wilde ik drie dingen tegelijk: wasmachine uit, vriendin een roffel op de wcdeur en mijn moeder uit bed. Drie kanten op, tegelijk.
Precies op het kruispunt van deze drie wegen lag een viltstift, en wel een van het soort dat man gebruikt om zijn puzzel uit de krant op te lossen, zo’n gladde viltstift zonder uitsteeksels, want uitsteeksels vindt hij onhandig. Zonder nou die viltstiftenfabrikant, man of de wereldbevoling tegen te willen spreken, moet ik hier toch even melding maken van het onhandige van deze handige pennen. Het onhandige van zo’n viltstift zonder uitsteeksels is dat hij van het aanrecht rolt als iemand de uitgeknipte puzzel met de pen er bovenop ietsje te snel op het randje legt. Dan glijdt zo’n glad ding als een paling een of andere kant op, in dit geval over het randje op de grond.
Dus.
Zie hier het resultaat van al die omstandigheden die in een normaal, geregeld leven zonder wennen nooit voorkomen.
Ik ren naar wasmachine, vriendin en moeder, naar drie kanten tegelijk, en precies op het ongelukkigste punt, daar waar de stugge houten vloer overgaat in een betegelde traptrede naar de iets hoger gelegen zwart-wit betegelde keukenvloer van keiharde vloertegels, ligt die aalgladde pen. In mijn besluiteloze haast glijdt mijn voet over die pen en voor ik het weet, of liever, ik weet het eerder dan dat ik het voel, val ik. Zie je het voor je? Aanstormende vrouw, kakelvers terug van vakantie, klapt recht vooruit op de stenen vloer, zoals een boom valt, of, laat ik mezelf niet met een boom vergelijken, zeker niet pal na een vakantie met veel Wurst, Grill, Torte, Kuchen – dat was mijn geluk nog, die bumpers, lovehandles en stootkussens, maar laat nou een onderdeel aan mij dun zijn, echt heel dun, zo dun dat geen armband mij past, elk horlogebandje is te wijd, dus horloges draag ik nooit, geen rolex is aan mij besteed, wat nog weer een geluk is, waar was ik gebleven, o ja, laat nou het allerdunste aan mij de klap breken – mijn pols dus, en wel de slapste van de twee, degeen die ik het minst gebruik, de linker, de instinctieve volgens de handleeskunde.
Nou, die instinctieve dunne pols breekt de val, dat dunne was gelijk over, nog voor ik overeind gekomen was, nog voor de wasmachine haar laatste draai maakte, mijn vriendin had doorgetrokken en mijn moeder haar laatste snurk eruit had, was mijn pols dubbel zo dik en dat voelde ik tot in mijn elleboog, mijn schouder, borst, heup, knie en teen. Van dat liedje, erg leuk om in Polen met een stel boeren te zingen, wat ik een keer gedaan heb, maar de werkelijkheid is anders. Au.
De rest ging snel. Wasmachine en vriendin aan lot overgelaten, mezelf opgeraapt en snel naar mijn moeder voor die uit bed zou vallen met haar hele dunne lijf en leden en botten en neus en kaak. Ik kwam precies op tijd. Ze deed net de ogen open, klaar voor een aktieve, gezellige, ontspannen middag met dochter die haar een hele maand in de steek had gelaten. Klokke 14.30 was het. Slechts 1 minuut was verstreken.
De middag duurde vele minuten, heel vele. Edoch. Alles is gelukt op een manier waar heel Nederland zich buikpijn van zou lachen, niet wetend dat de hoogstmerkwaardige capriolen waarmee moeder getild, getakeld, verplaatst, gevoed, gekleed, gewassen werd geen slapstick was, maar om de linkerpols te ontzien. Dit als tip voor geval je een keer moet optreden op een jubileum of kinderfeestje.
Vannacht werd ik twee keer wakker van een pijnscheut, maar dat kwam omdat ik in mijn bewusteloosheid op die arme arm was gaan liggen. Vanochtend zou ik dan eindelijk na de Pinksteren even de dokter polsen, toen Kees bedacht dat ik ergens deze week naar de tandarts moest. Maar wanneer? Voor de zekerheid belde ik even op om 10.14. Moest ik er om 10.30 zijn. Met mijn rechterhand aan het fietsstuur was ik precies op tijd. Was het geen simpele controle van de tandarts, was het een urendurende behandeling door de mondhygieniste. Wat een mazzel, dankzij haar werkzaamheden aan tandwortels, tandrandjes en tandvlees, ongelofelijk hoeveel onderdelen er behandeld kunnen worden door zo’n mondhyena, vergat ik mijn pols totaal. Weg pijn in de pols. Alweer een tip. Mocht je verrekken van de pijn, en dat verrekken is hier heel letterlijk, ga naar de mondhygieniste. Pijn weg, definitief, echt, en spiegelgladde tanden op de koop toe.
Hoe het in Duitsland toegaat bij de tandarts: https://annevellinga.nl/2012/05/30/duitse-tandarts/
2 reacties
Zeker even wennen. Gewend aan weken zonder Anne dringt het net tot me door dat ik helemaal niet heb gekeken. Het is vreselijk wat er gebeurd is, maar ik moet echt altijd lachen als mensen vallen. Ook als ik zelf val. ‘ik weet het eerder dan dat ik het voel’. Briljant in combinatie met de rest van de zin. Anne, het spijt me dat ik zo laat reageer maar mijn dag begon ook ietwat vreemd.
Mijn motor moest voor een beurt naar de garage. Onze auto breng ik altijd tussen zeven en half acht. Ik werd vanmorgen pas om zeven uur wakker en moest me haasten, dacht ik. Dan douche ik wel als ik terug kom. Nu wil het geval dat het benzinefilter vervangen moet worden. Bij een motor zit dat in de benzinetank. De garage vroeg of ik de tank zo leeg mogelijk wilde rijden. Nou heb ik gisteren een tochtje van 180 km gemaakt en moest tanken. Helaas iets te veel. Dus ik vanmorgen als een idioot in de tweede en derde versnelling rondjes van 12 km rijden van Delft naar Rijswijk. In lage versnellingen zuipt ie lekker veel en zou ik eerder klaar zijn met de tank leeg rijden. Wat nog nooit eerder gebeurde tijdens het rijden, de koelventilator sprong aan. Hèhè, het rode lampje ging aan om aan te geven dat er nog maar drie liter inzat, ongeveer vijf rondjes. Helemaal warm van de spanning en de warme ventilatorlucht kwam ik om acht uur bij de garage. Niemand te zien en om half negen nog niet. Ik moest heel nodig een sanitaire noodstop maken en kon niet naar huis vanwege het droog staan van de tank. Uiteindelijk kwam er iemand om vijf voor negen en kon ik met samengeknepen billen naar huis fietsen.
En Anne, zijn wij nou abnormaal dat nooit iets normaal gebeurt, of is het dat wij het opschrijven, sans gene. (Accent circonflexe ontbreekt!)>e ê. Hey, ik kan het. Eerst ^ en dan een e.Sans gêne dus. Sorry voor de onderbreking.
Hopelijk heb je nog steeds geen pijn, in het andere geval sterkte met je pols en plezier met je gladde tandjes.
Groetjes
Wat een verhaal Kees. Ja, hoe wij nou toch altijd aan die rare avonturen komen?
De mijne vind ik trouwens heel normaal, iedereen is toch zeker wel eens gevallen in de haast, struikelend over iets dat in de weg ligt, een pen, een uitwerpsel of de eigen voeten, maar dat avontuur van jou, dat is pas echt buitengewoon, van begin tot eind. Ik heb er echt heerlijk om zitten te lachen, dankjewel!
En Kees, ik zit nog niet in het ritme, dus de plaatsing is nog niet dagelijks, in elk geval niet stipt. Het aantal lezers is inmiddels wel weer verdubbeld in vergelijking met de periode van mijn afwezigheid, maar nog niet zoveel als voor m’n vakantie. Het valt mij op dat ik heel vaak gevonden wordt via zoekwoorden die met dieren, hun klachten en eigenaardigheden te maken hebben. Van eenzame zwaan tot paard met schrapende keel, tot tia bij kat, bedroefde hond en nu net konijn doodskreet. Ach hemel. Al die wanhopende mensen komen bij mij uit.
Nu wil het geval dat mijn vader bezig was, of in elk geval van plan was, een boek te schrijven over ethologie, dus gedrag van dieren – een goed idee van hem, of liever, de man had er werkelijk oog voor en inzicht in. Helaas is dat boek er nooit gekomen. Midas Dekkers doet zijn best, maar toch lijkt het of er nog steeds weinig te vinden is over dit ondrwerp, en dat mensen uiteindelijk in arrenmoede bij mij terecht komen dankzij de avonturen van de dieren om mij heen.
Soms komen mensen met hele vreemde zoektermen bij mijn blog terecht, bijvoorbeeld ‘puzzel’, ‘stretsjbroek’ of binnenkort ‘benzinetekort’ – die komen terecht bij jouw reacties.
Waaruit toch wel blijkt dat jij pas echt hele rare dingen meemaakt en beleeft. Daar kon hem de clou wel eens zitten, in dat beleven.