Theater in Doorn

De dag die zal eindigen met een theater voorstelling van Arnold Sandhaus in Doorn, begint met Illy koffie en bonbons in Huize Sandhaus in Zeist. Arnold showt zijn tuin aan mijn lief en ik roddel met zijn lief over onze lieven. Erg leuk: mannen in de tuin, vrouwen aan de koffie.
Arnold Sandhaus heeft ‘s avonds een theater uitvoering in Doorn, in het gebouw van het  Malena-Team, middenin de bossen.
Dit wil ik niet missen, want ik heb me opgegeven voor zijn workshop Verhalen Vertellen, die op dezelfde plek in hetzelfde bos gegeven wordt.
Ik ben geinteresseerd in alle dingen die Arnold voor de mensen in petto heeft, toneel, bewegen, vertellen, maskerspel, eurythmie, maar dichter op de huid is de slaap. Ik slaap niet als ik ergens vol van ben en dat ben ik als ik de hele dag gedompeld ben in verhalen.
Ik ga op zoek naar een slaapplek voor mij alleen. Koste wat kost.

In Doorn ontdek ik vreemde zaken, zoals een dierenkliniek die gesitueerd is naast de keurslager, ook nog verbonden door een eigenaardig bouwsel met twee grote deuren wat ijzingwekkende gedachten op gang brengt.

Wat verderop ontdek ik een leuk winkeltje, ‘t Gadehuis waar je alles van je gading kunt vinden voor in je huis, ook de handbeschilderde kralenkettingen van MAEI, het bedrijfje van Marieke Slangen, een idealistische en creatieve bekende uit Nijmegen. Ik ga over de rooie, zoals te zien.

Nog wat verderop, in een rustige straat met grote huizen en nog grotere tuinen is een van de twee geschikte B&B’s, Da Capo, wat wijst op muziek. De zeer beschaafde dame die het tuinhuisje drijft als B&B, was muzikante, evenals haar echtgenoot. In haar langgerekte bostuin staan achterin 3 gebouwtjes, een sauna en een schuur voor henzelf en een sprookjesachtig frommelig tuinhuis rondom een strookje waar de gast kan ronddarren. Leuk voor 2 nachtjes, maar het is bezet als ik het nodig heb.

Bij de volgende B&B op de Acacialaan is het raak. Deze dame heeft plaats in een verbouwde schuur. Daar heeft ze twee eenpersoonskamers en ik hoef er maar een en die is vrij. Dat is geregeld.
Nu moet ik alleen nog uitzoeken hoe ik van station Zeist met een huurfiets op Landgoed Beukenrode kom, waar de workshop is, en hoe ik vandaar bij mijn slaapadres kom. Ik ben zo’n vrouw die liever haar hoofd leeg fietst in storm en regen, dan het vol te laten zitten met woorden en beelden en taal en gebaren. En die gaat dan zo’n workshop doen. Dan vraag je erom. Op weg naar station Driebergen-Zeist passeren we een kasteel. Op zo’n moment is het handig dat je man totaal andere interesse heeft dan jijzelf.

Wisten jullie dat Keizer Willem de zoveelste van Duitsland de schuld had of kreeg van de Eerste Wereldoorlog en daarom verbannen werd naar het neutrale Nederland? Hij woonde op dat kasteel in Doorn vanaf 1918 -1941. Hij maakte nog net mee dat zijn volk Nederland binnenviel. Daarvoor was zijn trouwe hond doodgegaan, wat zeg ik, vijf trouwe honden, geen mens hield waarschijnlijk nog van hem. Maar die honden wel. Dat heb je met dieren, vooral met honden, helemaal met trouwe honden zoals die van hem. Ze liggen nog steeds trouw onder een steen voor het mausoleum waar de keizer ligt in een kist op een tafel, boven de grond, zoals altijd bij mensen met blauw bloed. Blauw bloed gaat de grond niet in. Dat wist ik ook niet.
Wat een leven, keizer – het landgoed is mooi, maar wat moet je daar 23 jaar met je honden? Wij verlieten het terrein door een pinetum, een bosje met pijnbomen, aangelegd door de keizer, aldus een bord. Laat je niets wijsmaken, dat heeft hij niet zelf gedaan. Want dat is het met keizers, die doen eigenlijk niks.
Het was tijd voor een hapje eten bij Happy Chinatown in Doorn. Het barstte er van de mensen, dus dat is DE zaak in de wijde omtrek. Ik nam ossenhaas met bruine bonensaus en Kees iets met 3 soorten wit glibberig vlees.

We hadden nog tijd om alles rond mijn fietspartij uit te zoeken. Station Driebergen-Zeist heeft een fietsenstalling bemand door een aardige vent met pluizig baardje en mooi bruin kleurtje. Via allerlei telefoontjes met een gigantisch toestel wist hij uit te vinden dat ik voor 3 euro per etmaal een treinfiets kan huren gedurende 3 etmalen achter elkaar. Dan moet ik wel mijn treinkaart opladen. Alweer geen probleem voor mij, 5 kilometer fietsen, ook geen probleem, ook niet in storm en regen. De natuur is mij niet gauw teveel, bergen, honden, vossen, vogels, wind, water. Raar is dat. Ik heb al zoveel wonden van dieren gereinigd en verzorgd, 1 bloedspat van een mens en ik val flauw.
Toen was het tijd voor de voorstelling. Arnold stond al klaar.

En wel op het bordes, als een keizer die zijn volk gaat toespreken, of nee, de plek waar de regisseur een luchtje schept, terwijl de spelers binnen zweten.
We konden naar binnen, de trap op, een sfeervolle zaal in. Houten vloer, grote vensters, kleurige gordijnstroken en lichten. Het publiek zat achterin, wij dus ook. Een dame sprak ons vriendelijk toe met krakende stem. Dit tekende de avond. Dertien krakende wagens in het wit gekleed, elk een andere kleur sjaal om, ik paste wonderwel met mijn rode sjaal, gaven een uitvoering ten beste die het innigste wakker riep. Ze dansten de Dierenriem, de planeten, de klinkers, in vorm en gebaar – en het is verbazend om het verschil te ervaren van al die verschillende krachten en kleuren die in het mengvat mens door elkaar zitten. Een voor een gedanst en gezongen gaat een wereld open, waar we dagelijks met gesloten ogen en oren doorheen walsen.

Als je het landgoed met eigen ogen wilt zien, is het handig dat je weet waar het te vinden is en wat er allemaal kan:
https://jachthuisbeukenrode.nl