Wonder van de nacht, deel 1

Lang geleden las ik de Wonderlijke Reis van Leloe Swalijs, nou, dat was helemaal niet zo wonderlijk als wat ik de laatste tijd meemaak in mijn huis-, tuin- en keukenleven. Het begint ditmaal met buurvrouw die de smaak te pakken heeft van onze salades op buurmans boot en onze lasagne in haar tuin.
‘Wat eten jullie vanavond? Ik moet nog koken.’
Ofwel, hebben jullie een recept of liever nog, hebben wij genoeg voor vier personen? We roeren net in de pan Chili, niet bepaald een zomergerecht, maar voordeel is het gemak en de smaak en er is altijd genoeg voor iedereen die langs komt met de prangende vraag wat er nu vandaag weer gegeten moet worden. Vers stokbrood erbij, desnoods een armvol en klaar ben je voor de hele buurt.
‘O, lekker, Chili! Ik heb toevallig net de wijnvoorraad aangevuld met een stevige wijn. Of ik het wist! En ik heb ook nog sla en nootjes. Komen jullie gezellig buiten bij ons in de tuin eten.’
Dat voegt goed met de meteorieten die deze nacht beloven te komen. Op naar de buurtjes, gewapend met broodmes, plank, stokbroden en de pan vol gloeiende Chili. We eten en we drinken, we praten en we lachen en voor we het weten is de nacht over Hoorn gevallen en zitten wij in het donker bij de nieuwste aanwinst van buuf, een plastic bloempotje met plasticbloem die dankzij een mini zonnecollectortje plotseling licht geeft, nou ja licht, het mag geen naam hebben, je ziet vaag de contouren van een stijf bloemetje tussen de afgelikte borden, lege fles en waterkan oplichten. Aan de hemel is meer licht dan bij ons op de picknicktafel. Casseiopeia en de Grote Beer staan te fonkelen boven de grauwe stadsnacht. Onze blik gaat telkens omhoog, tast Oost, West, Noord en zeker ook Zuid af. Waar de meteorieten ook maar passeren, ons zullen ze niet ontgaan.
Rond middernacht is mijn blaas tot de nok vol. Ik sta op om naar het toilet te gaan. En dan ziet Kees het licht, als eerste. Uit het Zuid Oosten komt een enorme vuurbol aangesuisd in geruisloze vaart, sneller dan een vliegtuig, trager dan we verwachten van een meteoriet. Hij is ook veel groter dan een van ons ooit aan de nachthemel heeft waargenomen. De gloeiende lichtbol heeft iets hoekigs, gelijk een vuurwagen van Mars. Ik sta aan de grond genageld. Zo vaak hoopte ik een wonder te zien en dan was het altijd een vallende ster, een planeet, een raket, een zeppelin, een ballon met een mandje eronder, eenmaal het ruimtelaboratorium, allemaal de moeite van het aankijken waard, maar een wonder was het nooit.
De stemmen van Kees en Jos en Rita verstommen. De omringende duisternis deinst achteruit. Ik word omhuld door ondoordringbaar fel licht. Ik wil de anderen roepen. Geen geluid komt over mijn lippen. Alsof ik in een vacuüm ben. Ik wil de lichtkoker uitstappen en hem wijzen aan ieder die het wil zien. Mijn voeten zijn aan de grond genageld. Het licht is fel, te fel. Het doet pijn aan mijn ogen. Ik sluit ze. Op dat moment word er aan me getrokken door een zuigkracht waar mijn Dyson niet tegenop kan, en die zuigt beter dan al mijn vorige stofzuigers. Wat is dit voor zuigkracht? Mijn ogen zijn hermetisch gesloten en mijn voeten voelen geen grond. Ik suis door een wereld van vreemde klanken, grommend en groezend als restgeluid van alles wat geluid geeft, alles wat is. Paniek overvalt me. Waar ben ik? Waar ga ik heen? Ben ik gezogen in het zwarte gat, waaruit niets terugkeert?
Als dit zo is, kan ik net goed kijken. Mijn ogen zitten dicht als waren ze verzegeld. Ik herinner me angstnachten uit mijn kindertijd, zwevend tussen droom en wakkerte en de staart van een nachtmerrie om mijn nek. Dan concentreerde ik me op mijn oogleden en probeerde ze uit alle macht open te trekken met mijn gedachten. Titanenarbeid voor een angstig klein meisje. Als het lukte was de boze droom over. Toen ik dit vele jaren later vertelde aan een yogi, zei hij dat het een ongecontroleerd moment van uittreding was, zoals kinderen vaker spontaan hebben als herinnering aan het hiervoormaals, waar zij nog niet in een lichaam zaten. De yogi vertelde dat hij zijn lichaam naar believen kon verlaten, en dat hij dan evenmin in staat was zijn lichaam te bewegen of zelfs maar zijn ogen te knipperen.
Ik wil niet uitgetreden zijn, ik wil erin zijn, in mijn lichaam. Ik zoek de ingang. Mijn oren beginnen te suizen, een doffe plof en zie, mijn ogen gaan open.
Ik verwacht duisternis, het vage grasveld van de buurtjes waar ik in al mijn onbeholpenheid op neergevallen ben, toen ik omhoog staarde. Ik kijk om me heen. Geloof mijn ogen niet.